İnsan yaratılışından ötürü bir şeylere inanmak güvenmek ve sevilmek isterdi. Ama herkes bunu anlamadı. Herkes yanlış yerde ve yanlış zamanda kayıp etti herşeyini umudunu ve kalbini. En değerli şeyleri başka birilerine emanet ederek yenilgiyi kabullendi. Kabullenmek de bir o kadar zor oldu belki ama sonuç hiç değişmedi. Hayat insanların her zaman karşısına bir duvar ördü ve engel koydu. Mücadele etmek lazımdı ama güç yoktu. Kim ne isterse götürüyordu bizden . Geriye hep biz kalıyorduk. Zamanla değişir dedik herşey. Ali'nin istediği gibi hiç bir şey değişmedi. O da yavaştan yavaştan kabullendi herşeyi ta ki o gece sedayla başka birini görene dek. Bizim ali içki içmezdi. Bize de hep içmememiz gerektiğini anlatırdı ama o geceden sonra ali beni aradı. '' Celal nerdesin dedi '' . Sesi biraz kötüydü. Şüphelendim galiba canını sıkan bir şey olduğunu tahmin ettim. ''Sahilde ki aynı yerde oturuyoruz '' dedim. Sonra cevap vermeden kapattı. Yarım saat sonra falan yanıma geldi. Gelişi ağırdı ve yanında hüzün bulutlarını getiriyordu. Belliydi bir şeylerin ters gitmedi. Ali meğer cumartesi gecesi kapının girişinde sedaya sarılan ve öpen birisini görmüş. Görmüş ama keşke görmeseymiş. Mahallede ki çicekciden çicek almış gizlice sedaların kapısını önüne bırakıcakken sedayı öyle görmüş. Sonrasında hiçbir şey yapmadan çiceği kenara fırlatmış. Bizim ali hayatı boyunca hiç yanlış kararlar vermedi ama bu sefer çok kötü bir sevdaya düştü kalbi. Kendi içinde başlıcaktı acılar belki de kimseyle paylaşmıyacaktı ve kabullenicekti herşeyi olduğu ve olması gibi. Hayat böyle işte tam mutlu olduğunuz an dikiliyor karşınıza ve siz güçsüzseniz eğer hamlesiz yolunuzdan geri dönmek zorunda kayboluyorsunuz. Üzülmeyin ama üzülmek elinizden gelen bir şey değil sevgi de öyle. Birisini kendinizden bile çok seviyorsanız kalbiniz mantığınıza engel oluyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
