Hayattaki sahip olduğumuz şeylerin hepsi geçici. Sahip olduğumuz şeyler bizi bir kısmı mutlu ediyor o kadar. Asıl zenginlik bu hayatta sevgi. Vucudun en temel ihtiyacı olan su gibi veya her gün aç kalmamak için yediğimiz yemek gibi. İnsan bu hayatta sevilmezse nasıl mutlu olabilir veya bir başkasını mutlu edebilir ? Kimse kimsenin en değerlisi olamazmış bir kişinin hayatında. Sadece gelip geçermiş yada kayıp gidermiş bir yıldız gibi. Sokağa çıktığınızda insanları bir izleyin en basiti. Herkes bir yere koşma peşinde. Kimisi işe , kimisi sevdiğine , kimisi de her bir yerde birisini bekleme umudunda. Kimse dışardan anlaşılmıyor ama hepsinin bir amacı var . Ali de böyleydi tıpkı. Benle otururken aniden telefonu çaldı bir akşam arıyan annesiydi. Açtı telefonu. Annesinin sesi o kadar kötü ve kısık geliyordu ki sanki ölüm döşeğindeydi. Aliyle beraber hemen eve koştuk. Salonda annesi iki seksen uzanmış yatıyordu hemen telaşla yüzünü çevirmeye kalkarken elimizde ıslak ve oluk oluk akan bir kan damlası değdi. Ali delilircesine bağırdı hemen ambulansı aradık. Annesi kısık sesle anlattığına göre hırsıza karşı koyarken hırsız bıçağı saplamış annesinin midesine. Hemen ambulansa bindirdik ve doğru hastaneye yol aldık. Yolda telaşlı ve bir o kadar hüzünlüydük ki sinirimizden aliyle duramıyorduk yerimizde. Hastane vardıgımızda hemen ameliyathaneye aldılar annesini alinin. Bir saate yakın bir zaman geçti. Doktor yüzünde bir o kadar üzüntülü ifade ile bize şunları söyledi. ''Selma Hanım çok kan kaybetmiş. Elimizden ne geldiyse yaptık ama kurtaramadık başınız sağolsun '' dedi. Bir insanın hayatı bu kadar ucuz olabilir miydi ? Sadece başınız sağolsunla geçicek miydi o acı ? Ne yapmak lazımdı ?. Cevap bekleyen binlerce soru ve ucu belli belirsiz cevaplar. Ali herşeyi yola koymuşken annesini hiç beklemediği anda bir akşam son kez sesini duydu ölüme doğru giderken. Artık sadeceye geriye yaşanılan güzel günler ve bir o kadar fotoğraf kaldı. Ölüm herşeyden yakın bize. Bir saniyemize bile hakim değiliz hayatın ve yarın nerde olucaz o bile belli değil. Ali kafasını toplayıp bir şekilde yoluna koyması lazımdı yoksa bu yıpranmışlık ve tükenmişlikle bir yol alamazdı. Ali de öyle yaptı herşeyin farkına vardı bir zaman sonra . Annesinin ölümü onun kafasında bazı şeylerin uyanmasına sebep oldu. Hep destek olmaya çalıştık elimizden geldiği kadar ama alinin gözleri hep birini aradı. O kişi de sedaydı. Aynı mahallede oturmalarına rağmen seda hiç baş sağlığına bile gelmedi hiç umrunda olmamış gibi yani. Ne garip dimi düştüğünüzde en derine sizi aydınlıklara çıkaracak kişinin yada yanınızda olması gereken kişinin olmaması . Ben cevap veremiyorum siz düşünün.....
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
