Almost fell in love with a badboy!

Proloog

Het leek weer eens het regen seizoen, het was zomer en dat vond Nikita wel goed. Ze vond het trouwens heerlijk om naar buiten te staren terwijl het regende.

Nikita staarde naar buiten zoals gewoonlijk, maar deze keer niet als voorheen. Ze nam een slok van haar hete chocolade melk. "Ben je al klaar met inpakken?" Nikita's vader kwam de kamer binnen. "Moeten we echt weer gaan?," zei Nikita. Op haar gezicht stond te lezen dat ze het niet wou. Ze wilde niet wéér verhuizen. Nu ze eindelijk gewend was aan haar buurt, nu ze wist hoe ze eindelijk de weg naar school kon vinden. En ook nog eens moest verhuizen ver van haar beste vriendin vandaan.

"Nikita... je weet waarom we verhuizen. Mijn nieuwe plek heeft meer waardering voor mijn kunst. En de betalingen zijn hier te hoog. Je moet blij zijn dat je je schooljaar mocht afmaken." Met die woorden liep hij weg.

Nikita keek rond in haar -bijna- lege slaapkamer. Er waren nog een paar dozen die moesten ingepakt worden, de rest was al in de verhuiswagen.

Hoe vaak ging dit nog gebeuren? dacht Nikita. Hoe vaak moest ik nog afscheid zeggen? Ik kan net zo goed elke keer dat we verhuizen niks uitpakken, het had toch geen zin.

Nikita dronk alles in een keer leeg en kwam uit haar raamkozijn.

Ze staarde nog naar de dozen en liep vervolgens dan naar beneden. Eenmaal aangekomen zag ze haar beste vriendin Demi in de deuropening wachten. Nikita's gezicht klaarde een beetje op als ze haar zag. "Daar is ze dan! Weet je hoe lang ik al wacht?" Ze maakte een boze blik, maar er kwam toch een glimlach. Nikita liep naar haar toe en gaf haar een knuffel. "Ik ga je zo erg missen." Nikita moest haar tranen bedwingen, ze had gisteren al lopen huilen, heel de nacht lang. Demi trok Nikita uit haar armen. "DENK MAAR NIET DAT WE GEEN CONTACT MEER KRIJGEN! We gaan Skype, en eens in de maand zoek ik je op! En jij mij natuurlijk ook, hè." Nikita keek Demi aan, hoe kon ze zo sterk zijn?

"Ojah, ik heb nog wat voor je." Demi rommelde even in haar tas een haalde er een ingepakt cadeau uit. "Je mag het alleen open maken wanneer je halverwege bent." Nikita gaf haar nog een laatste knuffel. "Ik beloof het..." fluisterde ze in Demi oor.

Toen alle dozen waren ingepakt gingen ze op weg. Nikita zat achterin de auto en haar broer naast haar. Hun vader zette de radio aan om de sfeer op te vrolijken. Nikita keek haar broer aan, hij moest ook veel achterlaten. Dit was de eerste keer dat ze een jaar op een plek hebben gestaan.

Haar broer keek vervelend uit het raam, in de avond hadden pap en haar broer ruzie gemaakt. Hij wou natuurlijk niet verhuizen, hij moest zijn wedstrijd afschaffen door dit. Zijn rugby team moest hij afscheid van nemen en zijn baan ook.

Nikita had geen zin om te praten, in plaats daarvan keek ze ook maar uit het raam. Ze had trouwens geen telefoon, dus kon ze geen muziek luisteren.

Wanneer ze eindelijk halverwege waren dacht Nikita aan het cadeau van Demi. Ze griste haar tas achter haar en haalde het eruit. Ze staarde er even naar, maar besloot toch om het open te maken.

Dat had ze liever niet moeten doen, de tranen die ze wou bedwingen kwamen eruit. Ze kon niet stoppen, in haar handen hield ze een zelfgemaakt foto album. Versiert met hartjes en bloemetjes.

"IK WIL TERUG!" Riep ze. Haar vader en haar broer schrokken. "IK WIL TERUG NAAR ONS HUIS! TERUG NAAR DEMI, TERUG NAAR MIJN SCHOOL, TERUG NAAR..." Ze begon moeilijk adem te halen. Haar hele lichaam leek over verhit te raken. "Nikita, Nikita? Gaat alles goed?" Haar vader reed de auto aan de zijkant van de snelweg. De tranen in de ogen van Nikita bleven maar stromen.

"Ik wil terug naar Dante..."