Almost fell in love with a badboy!

Hoofdstuk 6 | Blauwe teddybeer

H6: Blauwe teddybeer

Ik lig uitgebreid op de bank. Met de voorraad drop, zuurgoed en brownies lijkt het hele huis zen te zijn.

Ik lig op mijn rug met een kussen op mijn buik en een hand op mijn gezicht geleund. Ik haal mijn hand weg en kijk op de klok: bijna 8 uur.

Ik kreun als ik een pijnscheut op mijn oog voel.

Mijn vader is er niet (soort van werk) gelukkig maar, anders was de telefoon incident niet top secret gebleven.

En mijn broer ligt boven in bed al te snurken.

Ik ben gewoon te lui om naar mijn kamer te lopen. Trouwens, die zit toch vol met dozen. (Raad eens wie daar geen zin in heeft met uitpakken.)

Net wanneer ik comfortabel op de bank ligt, hoor ik de koeien loeien.

Mijn maag knort.

Geweldig, denk ik bij mezelf. Wie gaat nu het avondeten koken? Ik denk terug wat we allemaal gekocht hebben.

Begrijp me goed. Ik kan koken. Eigenlijk kòn ik koken. We zijn 2 à 3 keer verhuist. Bij het
eerste huis deed ik nog mijn best om nog wat goeds te bereiden. Maar naar mate de
verhuizingen heb ik de kooklust volgens mij achtergelaten en begonnen we eten te bestellen.

Ik heb 3 opties;
1. Ik loop naar boven schud mijn broer en commandeer hem om eten te maken.
2. Ik bestel eten, maar dan weet ik zeker dat ik het zelf moet betalen.
3. Ik bel Demi op.

De gevolgen van optie 1 & 2 zie ik niet zo zitten. Ik neem liever optie 3.

Ok.

Niet gelijk denken: en hoe ga je demi bereiken?

Ik: Door te bellen
Jullie: En met wat?
Ik: Met de huistelefoon.

BAMMMM

Te overdreven? Laat maar.

Ik begin langzaam mezelf omhoog te klauteren.

Alle verkleurde tomaten, ik heb gelijk mijn oefening gedaan voor een hele week.

Ik strek me even uit en sta dan recht op. RRRRR ik heb gelijk zin om regelrecht naar mijn bed te rennen. De vloer is ijskoud. En ik draag alleen maar een T-shirt en geen sokken (en broek hé). Ik kijk muf om mij heen als ik de huistelefoon bij de open haard zie staan op het bijzettafeltje. Elke stap die ik zet, kon een stap zijn richting mijn bed.

"Hallo?"

"Ah, hoi mevrouw Nandinha u spreekt met Nikita."

"Ooh liefie! Wat heb ik lang niet van je gehoord! Eigenlijk maar 2 weken, maar liefje hoe gaat het?"

Ik moet gewoon glimlachen aan de gedachte dat Demi's moeder uitgebreid zit te bellen op de bank. Ze kan gesprekken tot 10 uur in de nacht uit voeren.

"Het gaat goed," zeg ik. Ik begin gelijk te jeuken aan mijn blauwe oog.

Auw, niet zo handig Nikita.

"Dat is goed! Ben je al gewend aan je nieuwe huis? Ben je al naar school gegaan? Volgens mij wel toch? Het jaar was volgens mij al begonnen. Wacht even." Ik hoor geritsel aan de
andere lijn.

"Dominique! School is toch al begonnen?"

Ik hoor Dominique iets terug zeggen.

"Ik weet het." Zegt Demi's moeder zuchtend.

"Ja maar, ik kan toch niet elke keer bijhouden wanneer jullie naar school gaan." Haar stem klinkt een beetje schuldig.

Ze praat tegen Dominique, de zus van Demi.