Μονο Δικιά μου ...

εκπληξη

Νεφέλης  pov

πολλές φορές τον άκουγα να μου μιλάει.. προσπαθούσα απελπισμένα να ανοίξω τα μάτια μου .. να κουνήσω το χέρι μου αλλά το σώμα μου ηταν νεκρο... ηταν σαν να ζω σε ονειρο... σαν να βλεπω τη ζωη να κυλαει με εμενα απλο θεατη ...
Σήμερα το πρωί ήταν μια τέτοια μέρα τον άκουγα αλλά ήξερα πως για ακόμα μια φορά θα πέσω σε λήθαργο...Όταν σταμάτησα να τον ακούω θύμωσα με τον εαυτό μου....Δεν προσπαθούσα αρκετά..έπρεπε να παλέψω.. έδωσα εντολή να κουνήσω το χέρι μου....τίποτα...ξανά....τίποτα.....Δεν θα τα παρατήσω ... έβαλα όλη μου την δύναμη... εκείνος παλεύει για μας ... Εγώ τι κάνω??? ούρλιαξα από μέσα μου ...
Ναι ναι ναι !!!!κούνησα ένα δάχτυλο...
Πάμε κορίτσι μου ! μπορείς!! το ξανακουνησα αυτό είναι... σιγά-σιγά πάμε τώρα τα μάτια ... με την τρίτη κατάφερα να τα ανοίξω... τα μηχανήματα δίπλα μου άρχισαν να σφυρίζουν... γιατροι και νοσοκόμες γέμισαν το δωμάτιο... Μου πήρε 3 ώρες.....Δεν άφησα να τον ειδοποιήσουν φυσικά... ήθελα να τον δω μόνη μου... Ο γιατρός μου εξήγησε τι γινόταν 1 χρόνο τώρα που ήμουν εδώ... ήμουν σε άλλο μέρος αλλά ο Άρης με έφερε εδώ ... Μου είπε πως κανονικά θέλει μήνες για να περπατήσεις μετά από ένα τέτοιο κόμμα... Εκτός... Εκτός και αν όλο αυτό τον καιρό κάποιος σου κάνει κάθε μέρα ασκήσεις ... Και ναι ... Ο Άρης ήταν εδώ και με φρόντιζε κάθε μέρα... Υπάρχουν σκιές στο μυαλό μου.. πράγματα που θυμαμαι και ξέρω και αλλά όχι... Αλλά δεν με ενοχλεί... Όπως και δεν θα αφήσω το παρελθόν να επισκιάσει αυτό που θέλω να ζήσω... ξέρω πως το μωρό μου είναι ευτυχισμένο εκεί ψηλά.. με βλέπει που ξύπνησα.. . Επίσης έμαθα όλα τα ιατρικά δεδομένα μου .. λυπήθηκα λίγο αλλά θα βρω τη δύναμη και θα σταθώ πλάι του ξανά... Αυτός ο άντρας είναι για μένα... το τέλος και η αρχή μου ....

Άρης pov 

με φιλάει... Είναι εδώ μπροστά μου και με φιλάει...Δεν ξέρω τι να κάνω απλά κάνω τα πάντα.. Όλα μαζί.. Την έχω πιάσει.. την φιλάω τη χαϊδεύω ακουμπάω τα χείλη της το σώμα της τα πάντα της ...

Άρης:" ακόμα δεν μπορώ να το πιστεψω... Μου χεις λείψει πολύ...μωρό μου ... Μην με αφήνεις.. Θέλω να σε νιώθω... μιλά μου θέλω να σε ακούω..." λέω και κλαίω από χαρά...

Νεφέλη:" βλάκα... μωρό μου... αγάπη μου ... Ζωή μου...  Είμαι εδώ πλέον... Και... συγχώρεσε με που δεν ήμουν πλάι σου ... συγνωμη για όλα ..." την βλέπω να βουρκωνει ...
"συγνωμη για το μωράκι μας .... " λεει και είναι η σειρά μου να σκουπίζω τα δάκρυα της...

μείναμε έτσι μιλώντας ο ένας στον άλλο κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα... Μέχρι που μπήκε μέσα ο γιατρός...