ေအာက္ထပ္က ေျပာင္လက္ေနေသာ
ကားနက္ျကီး ဝင္လာတာ ျမင္သည္ႏွင့္။
အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားျကသည္။
''လာပါ......က်ုပ္ အားလံုးျပင္ဆင္ျပီးပါျပီ''
ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာသူကို ျမင္ေတြ႔မိသည္
ႏွင့္ မီမီ အနားမွာ ထိုင္ေနေသာ မီရာ့ကို
လက္ကုတ္လိုက္သည္။မီရာ မ်က္ေတာင္
တခ်က္မွ မခတ္မိဘဲ Mr.park ဆိုေသာ
ပုဂိြဳလ္ကို ေငးျကည့္ေနမိသည္။
ျမင္ဖူးသမ်ွ ေယာက်ာ္းေတြထဲမွာ
ဒီေလာက္ျမင့္တဲ႔ အရပ္မ်ိုး။ဒီတခါပဲ
ျမင္ဖူးေသးတယ္ဟု ေျပာလ်ွင္
လြန္မည္မထင္။ေျပာင္လက္ မည္းနက္
ေနေသာ ရႈးဖိနပ္ကို စီးထားလ်က္
ခပ္ပြပြ ေဘာင္းဘီရွည္ မီးခိုးေရာင္ႏွင့္
ကုတ္အက်ီၤ မီးခိုးေရာင္ကို ရင္ဖြင့္ဝတ္ထားသည့္
သူသည္ ဘယ္သူ့မွ ဂရုစိုက္ေနေသာ
ဟန္မရွိဘဲ လွမ္းဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ျမင္လိုက္တာနက္ ရွိန္က်သြားေစႏိုင္ေသာ
တင့္တယ္ ခမ္းနားျခင္းမ်ိုးလည္း
သူ့မ်က္ႏွာမွာရွိသည္။
''ထိုင္ပါ Mr.park......သမီးတို့
စားစရာ......တခုခု သြားလုပ္လိုက္ဦး''
''ရတယ္......မလိုဘူး''
ကင္သူေဌး ေလသံကို အစြမ္းကုန္ေလ်ွာ့ခ်
ထားကာ......
''ေဟာဒီမွာ စာရင္းလည္း......လုပ္ထားျပီးပါျပီ
ပစၥည္းေရာ ေငြပါ ......စိတ္ျကိုက္စစ္ျကည့္ပါ
က်ုပ္မွားသြားပါတယ္......အဒါကို ထပ္ျပီး
ေတာင္းပန္ပါတယ္ က်ုပ္က......''
''ခဏေနဦး''
ခ်န္းေယာလ္ လက္ကာျပလိုက္ျပီး စားပဲြေပၚရွိ
ပစၥည္းနက္ ေငြသားတို့ကို တခ်က္ေဝ႔ျကည့္
လိုက္သည္။
''ခင္ဗ်ား......ဘယ္ေလာက္ သံုးထားလဲ''
''ဝမ္ ကိုးသိန္းရွစ္ေသာင္း''
''ဘေလာက္ က်န္သလဲ''
''ဝမ္ ႏွစ္ရာ့ကိုးဆယ္''
''ခင္ဗ်ား ရွစ္ရာယူထားတယ္ေပါ့''
''ဟုတ္ပါတယ္......က်ုပ္ သူေပးသေလာက္
ရတာပဲ......သူ့မွာ''
ခ်န္းေယာလ္ မ်က္လံုးတခ်က္ မွိတ္၍
တြက္ျကည့္လိုက္သည္။
တိုစိပ္ေသာ မ်က္ေတာင္မည္းေလးေတြကို
မီရာ သတိထားျကည့္ေနမိသည္။
