''မနက္ကိုးနာရီ ...မင္းနဲ႔ကိုယ္
လက္ထက္စာခ်ုပ္မွာ ...လက္မွတ္ထိုးမယ္ ေရွ႔ေနေတြနက္...လူျကီးေတြ
လာျကလိမ့္မယ္ ...အဆင္သင့္ျပင္ထား''
ေျပာ၍ က်ြန္ေတာ့္ေဘးနား ပစၥည္းေတြ
လာခ် ေပးသြားသည္။အျဖူေရာင္
သတို့သား အက်ီဝတ္စံုပါသည့္
ဗူးးတဘူး၊ျပီးေတာ့ ဘာအထည္ေတြမွန္း
မသိသည့္ အထုတ္ေတြက ပါေသးသည္။
က်ြန္ေတာ္ စံုေအာင္ထုတ္မျကည့္ျဖစ္ပါ။
အိတ္ေတြကိုဖြင့္ျပီး အျပင္ကေနျကည့္၍
ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။မျကာခင္
သူနက္က်ြန္ေတာ္ လက္မွတ္
ထိုးရေတာ့မည္။ခုခ်ိန္ထိ
သူနက္စကားေသခ်ာ မေျပာျဖစ္ေသး။
လက္ထပ္ျကမည့္ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႔
အေနအထားက ခရီးသြားတစ္တဲြ
စကားေခၚေျပာျကသည့္ မ်က္ႏွာသိမ်ား
အဆင့္ထက္ မပိုခဲ႔ျကေပ။က်ြန္ေတာ္
ေလ်ွာက္လွမ္းရမည့္ ဘဝခရီးဟာ
ဤသို့ေသာ ျကမ္းတမ္းသည့္
ခရီးမွ စရမည္လား?
''ဆယ္ဟြန္း''
''ဗ်ာ''
ကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလး
ထိုင္ေနမိဆဲ ဂေယာင္းဆူက
အခန္းေရွ႔မွ လွမ္းေခၚလိုက္သျဖင့္
က်ြန္ေတာ္ လန့္သြားမိသည္။
''ျပီးရင္...ထြက္ခဲ႔ပါတဲ႔
Mr park...ေခၚေနတယ္''
''ဗ်ာ...ဟုတ္ကဲ႔''
ကမန္းကတန္း ထရပ္လိုက္ျပီး
က်ြန္ေတာ္ ေရခ်ိုးခန္းထဲ
ဝင္ခဲ႔လိုက္သည္။အျဖူေရာင္
ဝတ္စံုက သူဘယ္လို မွန္းဆ
ခ်ုပ္ခိုင္းထားလဲေတာ့ မသိ။
က်ြန္ေတာ္နက္ အေတာ္ပဲျဖစ္ေနသည္။
အျပင္ထြက္လာေတာ့ သူက
အခန္းေရွ႔မွာ ရပ္ေစာင့္ေနေလသည္။
က်ြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့
မ်က္ေမွာင္ျကုံ့ကာ။
''မင္းအရြယ္က...ကေလးအရြယ္လဲ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး... ခုထိ အဝတ္အစားကို
ေသခ်ာ... မဝတ္တတ္ ေသးဘူးလား''
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ က်ြန္ေတာ့္ အက်ီကို
ပံုက်ေအာင္ သူက ျပန္ျပင္ေပးေနသည္။
သူ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ရင္ခ်င္းကပ္မတတ္
ျဖစ္ေနရသည္မို့။က်ြန္ေတာ္
အသက္ပင္ မရႈရဲဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေလး
ကိုက္၍ ပုခံုးေလးကို က်ံု့ထားမိသည္။
သူ့ကိုယ္မွ လြန္စြာ အဖိုးတန္သည့္
ေရေမႊးနံ႔ သင္းသင္းေလးကို
က်ြန္ေတာ္ ရႈရႈိက္မိသည္။ရွက္၍လား?
ေျကာက္ဤလား?က်ြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ
ခုန္ေနသည္။
