GECENİN MELEGİ

KARANLIKTA

Rüzgarın nasıl estiğinin farkında mısınız? Ya da güneşin ısıtıp ısıtmadığının? Belkide işler ters gidiyordur, ya da tam da olması gerektiği gibi yolundadır. Bilmiyorum, her şey anlamsız ve basit. Hiç bir şeyin sizi heyecanlandırmadığını ya da mutlu etmediğini hayal edin? Siz hayalini bile kuramazken ben yaşıyorum... İçtiğim su, soluduğum hava, uyuduğum uykunun bile bir anlamı kalmadı, bir şeylere yeniden başlamam gerektiğini düşünüyorlar ama yanılıyorlar. Herşey olması gerektiği gibi aslında, basit, anlamsız, gereksiz. Benim ve diğerleri için kendini feda eden bir kadın, ve o kadın benim için sandığımdan bile daha önemliymiş. Ona aşıktım ve hala aşığım, ölümünü asla kabullenemeyeceğimi de biliyorum. Yıllar yıllar önce bir bilge bana  "ölüm sadece bir kişiyi almaz, kalanlar daha çok ölür" demişti. Ben hiç sevdiğimi kaybetmemişim, hiç ölmemişim...Aleson, benim huzur dolu sevgilim. Hayatına girmeseydim karşına çıkmasaydım yaşıyor olacaktın belkide. Yine gülümseyecek ve nefes alabilecek idin. Ara sıra sesin kulağıma gelir, adımı söylüyorsun... Benim adım sadece senin ağzından güzelmiş, senin dilinden ve senin sesinden. Yokluğundan utanıyorum aleson, yokluğun çok acımasız ve küstah. Olur olmaz yerlerde beliriveriyor sensizlik. Yalnızlık değil belki ama yokluğun çok ağır hemde çok.Saatlerce oturduğum sandalyeden ormanı seyrediyorum, ben ve hayvanlar dışında tek bir canlı yok. Yerimi kimse bilmiyor, sen ve ben dışında. Ormanda kuşlar bazen şarkı söylemek için bir hevesle yanıma geliyor çoğu zaman, uzamış saç ve sakallar arasından yüzüme bakıp, hüznümü izliyorlar. Sonra derin bir sessizlik... Bazı geceler ise yağmur ve fırtına bozuyor bu sessizliği, o zaman daha çok acıyor canım. .....toprak kokuyor her yer. Bir toprağın bile yok aleson, seni hiç hissedemiyorum. Öldün mü sahiden? Hayır! inanmam... Kokun hala burnumda, sesin kulaklarımda, üstelik ara sıra görüyorum da seni, nasıl inanayım. Gitme, beni sakın bırakma aleson... Yokluğun beliriveriyor bazen, sensizlik çok acı...