‘’ Chanyeol, evine git. 3 gündür uyumuyorsun. ‘’ Kyungsoo’nun annesi, Chanyeol’u yoğun bakım odasının camından uzaklaştırmaya çalışıyordu. Chanyeol, Kyungsoo’nun annesinin omzuna koyduğu elden kurtulmaya çalışırcasına debeleniyordu ama bir faydası yoktu. Yorgundu ama yinede gidemezdi. Uyandığında sevgilisinin yanında olmak istiyordu.
‘’ Üzgünüm, gidemem. Baekhyun uyandığında burada olmalıyım. ‘’
‘’ Evine git Chanyeol, uyandığında seni ararım. Siz çocuklar benim oğlum gibisiniz eğer Kyungsoo’ya bir şey olursa … ‘’
‘’ Omma, sakın böyle söyleme. Ona bir şey olmayacak. Ben annemi hiç tanımadım. Anne demenin ne olduğunu sizin sayenizde öğrendim. Baek ve ben aile demenin ne olduğunu sizinle öğrendik. Siz bizim ailemizsiniz ve Kyungsoo uyanacak, ‘’ Chanyeol elini cama koyarak aynı odada kalan arkadaşı ve sevgilisine baktı ‘’ ikisi de uyanacak ‘’
‘’ Uyansa bile birkaç şey aynı olmayacak, biliyorsun doktorun ne dediğini duydun. Uyansa bile başına aldığı ağır darbelerden dolayı hafızasını kaybetmiş olabilir ‘’
‘’ Ama olasılıklardan bahsediyoruz değil mi? Ona bir şey olmayacak size söz veriyorum ‘’
Kyungsoo’nun annesi olumlu anlamda başını sallayıp, sandalyelerden birine oturmuştu.
‘’ Bana o çocuktan bahseder misin? Oğlumun sevgilisinden ‘’
‘’ Kim Jongin’den mi? Biz ona Kai deriz, iyi birisidir. Duygularını göstermekte pekiyi sayılmaz, baş belasıdır, ukaladır, arada bir saygısızdır ama oğlunuzu gerçekten seviyordu. Onları ayırmayın, lütfen. Onların birbirlerini görmelerini yasaklarsanız daha kötü olacaktır. Sadece birlikte olmalarına izin verin, Kyungsoo’nun başına bunların boşu boşuna gelmesine izin vermeyin ‘’
‘’ Seninle bir anlaşma yapalım Chanyeol. Evine git, güzel bir duş al, güzelce uyu. Yarın sabah geri geldiğinde bende Kim Jongin’e bir şans vereyim ‘’
‘’ Üzgünüm ama eve gidemem. Baekhyun’a bir söz verdim. O eve asla onsuz girmeyeceğime dair bir söz verdim. O burada yatarken ben o eve gidemem ‘’
‘’ Peki, o zaman benimle gelirsin. Evde sana ihtiyacım var, Kyungsoo’nun odasını toplamamda bana yardım edersin. Tanrım! Onun odasını gördün mü? 3 Dünya Savaşı sanki o odada yapılmış gibi ‘’ Kyungsoo’nun annesi Chanyeol’un koluna girerek onu çıkış kapısına doğru götürmüştü.
* * * * *
Kai, hastane kapısından içeri girdiğinde adımları geri geri gidiyordu. Bütün bunlar onun yüzünden olmuştu ve onu görmeye hazır değildi. Ama ona veda etmeden gitmek istemiyordu. Bu yüzden tüm cesaretini toplayarak koridorun sonundaki odalara doğru ilerlemeye başlamıştı. Her adımı kalp atışlarını hızlandırıyordu. Son adımını attığında gözyaşlarını daha fazla tutamamıştı. Kyungsoo’nun vücudundaki morluklarda geziyordu gözleri, başının etrafına sarılmış bez parçasının üzerindeki kırmızı lekeler canını yakıyordu. Koluna takılı olan serumun şeffaf borusundan boncuk boncuk damlayan sıvı, vücuduna bağlı kablolar… Hepsi canını yakıyordu. Birkaç adım ileri sağa giderek diğer yatakta yatan arkadaşına bakmıştı. Baekhyun gerçekten bu kadar cesur muydu? Tek bir hamlede o adamın elinden silahı alıp kendini vurabilecek kadar cesur muydu ki? O hep en korkak olanıydı, en zayıf, en güçsüz… Ama şimdi güçsüz, korkak ve zayıf olanı Kai’ydi. O, buna asla cesaret edemezdi; o kaçardı, hep yaptığı gibi. Kaçar, karanlık bir deliğe saklanırdı. Unutana kadar da çıkmazdı. İşte Kai buydu korkağın tekiydi. Duygularını anlatmaktan korkardı, korktuğunu söylemekten korkardı… Baekhyun, o silahı aldığında ve kendini vurmadan önce Chanyeol’un yaptığı gibi Kyungsoo’da ondan silahı almaya çalışır mıydı? O ikisi gerçekten birbirlerini sevmiş olmalıydı. Belki Chanyeol, o silahı almaya çalışırken ikisinin arasında çıkan anlaşmazlık sonucu kurtulmuştu Baekhyun. O kurşun kalbinin birkaç santim üzerine gelmeseydi belki şuan Baekhyun’un cenazesinde olacaklardı. Bütün bu düşünceler Kai’nin daha fazla ağlamasına neden oluyordu.
