Κεφάλαιο 4

909 82 5
                                    

Η μητέρα μου χάιδεψε τα ταλαιπωρημένα μαλλιά μου που χυνόταν στο κάτασπρο μαξιλάρι του νοσοκομείου. Έχω αναφέρει ποτέ πόσο μισώ τα νοσοκομεία και τους γιατρούς; Αν όχι το αναφέρω τώρα τα σιχαίνομαι.

«Παιδί μου πες μου σε παρακαλώ τι έγινε. Πως χτύπησες;» η προσπάθεια της μητέρας μου να μου αποσπάσει την αλήθεια θα έπεφτε για ακόμα μια φορά στο καινό.

«Σου είπα ήδη ότι σκόνταψα και έπεσα!!! » αναφώνησα κάνοντας αισθητή την ενόχλησή μου.  

«Πώς είναι δυνατών παιδί μου να σκόνταψες και να χτύπησε το κεφάλι σου; Ανάποδα περπατούσες;»

«Ναι!!! Ανάποδα περπατούσα... Προσπαθούσα να βρω σήμα και σκόνταψα σε μια πέτρα.» η μητέρα μου μου είχε δώσει έτοιμη την απάντηση.

«Και τα χτυπήματα στα πλευρά; Πώς έγιναν;»  είπε κοιτάζοντας με εξετάστηκα «Άσε μην μου πεις!! Ήρθε ένα γαϊδούρι και άρχισε να σε κλοτσάει!!!!! Παιδί μου δεν μπορεί κανένας να σε βοηθήσει αν δεν πεις την αλήθεια!!!» .

Το χτύπημα που ακούστηκε από την πόρτα κυριολεκτικά με έσωσε από το να απαντήσω αυτήν την ερώτηση.

«Περάστε!» είπε η μητέρα μου και σηκώθηκε από την καρέκλα που καθόταν. Η πόρτα άνοιξε κάπως δήλα και από πίσω της ξεπρόβαλλε ο κύριος Στέφαν . Η μητέρα μου του χαμογέλασε γλυκά και του πρότεινε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα που υπήρχε στο δωμάτιο. Έπειτα με κοίταξε και φίλησε την κορυφή του κεφαλιού μου. «Πάω να πάρω έναν καφέ…» είπε «Δεν θα αργήσω». Την είδα να απομακρύνετε και να κλείνει την πόρτα πίσω της. Ήμουν μόνη με τον διευθυντή του σχολείου μου. Πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα;

«Και τώρα οι διό μας !!! » είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο να στολίζει το αγγελικό πρόσωπό του «Για πες μου ποιος σε έφερε σε αυτή την κατάσταση;»

«Κανείς» είπα κοφτά «Απλά περπατούσα ανάποδα για να βρω σήμα ,σκόνταψα και έπεσα, αυτό είναι όλο!!!». Το ήξερα ότι η δικαιολογία μου ήταν χαζή αλλά ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ.

 Ο κύριος Στέφαν στήριξε τους αγγόνες του στο κρεβάτι μου και πλησίασε το πρόσωπό μου «Σπένσερ γιατί τους καλύπτεις; Δεν καταλαβαίνω!!!!! » είπε σταθερά ενώ εγώ προσπαθούσα να κρύψω την αμηχανία μου. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα που απλά κοιταζόμασταν έφυγε από κοντά μου και πλησίασε το παράθυρο που βρισκόταν δεξιά από το κρεβάτι. Το βλέμμα του καρφώθηκε στον συννεφιασμένο ουρανό και εγώ πλέων έβλεπα την πλάτη του. «Ποιον προσπαθείς να προστατέψεις;» ρώτησε ξαφνικά σπάζοντας την αφόρητη σιωπή που επικρατούσε στον χώρο.

I'm beautiful  (Greek)Where stories live. Discover now