I'm beautiful (Greek)

Κεφάλαιο 24

«Περίμενε!» Έκανα ταραγμένη. Ήταν μάταιο να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στο χωριό γρήγορα. Ο Ντρέικ ήταν πολύ αργός. «Θα πάρω τηλέφωνο την μαμά μου και θα μας πει εκείνη τι έγινε...»

Εκείνος έγνεψε θετικά και εγώ έβγαλα αμέσως το κινητό μου και αφού βρήκα την επαφή της τηλεφώνησα, όμως μάταια! Δεν απαντούσε.

«Πάρε και εσύ τους δικούς σου!» Είπα ενώ το στομάχι μου είχε αρχίσει να πονάει από το άγχος. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν το σήκωνε ήταν νωρίς δεν μπορεί να είχε κοιμηθεί. Προσπάθησα να ηρεμήσω τον εαυτό μου, προσπάθησα να σκεφτώ ότι ίσως ήταν στο μπάνιο ή έξω στην αυλή και είχε αφήσει το τηλέφωνό της μέσα, αλλά όχι το άγχος δεν με άφηνε να ηρεμίσω φοβόμουν πάρα πολύ.

«Ούτε οι δικοί μου απαντάνε!» Η φωνή του διέκοψε τις σκέψεις μου. Τα πόδια μου κόπηκαν αμέσως κάτι κακό είχε συμβεί. Το χέρι μου τοποθετήθηκε στο στόμα μου και πριν προλάβω να καταλάβω τι μου συνέβαινε τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα.

«Ει! Τι έπαθες;» Ρώτησε ο Ντρέικ και με έκλεισε στην αγκαλιά του «Όλα καλά είναι! Θα πάρουμε ταξί και θα πάμε πίσω τώρα μην ανησυχείς!» Τα χείλη του ακούμπησαν πάνω στο κούτελό μου ηρεμώντας για λίγο την ψυχή μου. Όταν βρισκόμουν κοντά του ένιωθα λίγο πιο ασφαλής.

Όσο όμως πλησιάζαμε στην γειτονιά τόσο χειρότερα γινόταν τα πράγματα. Η ατμόσφαιρα ήταν θολή από τον καπνό. Ήταν ολοφάνερο ότι κάπου είχε πιάσει φωτιά! Μόλις φτάσαμε έξω από τα σπίτια μας οι χειρότερες σκέψεις μου έγιναν πραγματικότητα. Το σπίτι μου ήταν μέσα στις φλόγες! Μερικοί γείτονες προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους πυροσβέστες να σβήσουν την φωτιά ρίχνοντας νερό με τους κουβάδες.

Το βλέμμα μου έπεσε επάνω στο ασθενοφόρο που ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο πέρα και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει. Αμέσως πετάχτηκα έξω από το ταξί και έτρεξε προς το σπίτι φωνάζοντας την μαμά μου, τα δάκρυα δεν σταματούσαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Όχι δεν γινόταν να την χάσω! Δεν θα το άντεχα, μόνο αυτήν είχα.

Έσπρωξα μερικά άτομα προσπαθώντας να μπω στο σπίτι αλλά ένας αστυνομικός με σταμάτησε.

«Δεν μπορείς να μπεις μέσα, θα πάθεις ασφυξία!» Είπε και με τράβηξε μακριά από το πλήθος.

«Ασε με!» Φώναξα με δάκρυα στα μάτια «Πρέπει να βρω την μαμά μου! Δεν με νοιάζει για το τι μπορεί να μου συμβεί!»