I'm beautiful (Greek)

Κεφάλαιο 5

«Δεν μπορώ να το κάνω!!!» αναφώνησα και η καθηγήτρια με κοίταξε απογοητευμένη.

«Τί θες να κάνουμε Σπένσερ; Σου έχει  γυρίσει όλη η ταξί την πλάτη για να μην τους βλέπεις και αγχώνεσαι. Απλά πες το τραγούδι. Σου υπόσχομαι ότι δεν θα γελάσει κανείς μαζί σου»

Πήρα μια βαθιά ανάσα σε μια προσπάθεια να ηρεμήσω και ετοιμάστηκα να κάνω μια ακόμη απόπειρα όταν το κουδούνι που σήμαινε διάλειμμα ακούστηκε. Όλοι βιάστηκαν να σηκωθούν από την θέση τους για να βγουν στο προαύλιο ενώ η καθηγήτρια με κοιτούσε νευριασμένη.

«Μπράβο μικρή τα κατάφερες. Με έκανες να ανατριχιάσω!!» είπε ο Ντρέικ καθώς αποχωρούσε αργά από την αίθουσα.

«Ωραία αφού έφυγαν τα παιδιά μπορείς να τραγουδήσεις. Εγώ σίγουρα δεν θα γελάσω.»  είπε η καθηγήτρια με βλέμμα που δήλωνε κούραση. Την είχα κουράσει, αλλά και εγώ είχα κουραστεί. Γιατί δεν με άφηνε επιτέλους;

   Έκλεισα τα μάτια μου και φαντάστηκα ότι ήμουν στο δωμάτιό μου. Ήταν ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω. Αλλά δεν έπιασε. Δεν μπορούσα να τραγουδήσω κάτω από πίεση. Από τα μάτια μου άρχισαν να κυλούν καυτά δάκρυα. Όχι δεν έπρεπε να κλάψω. Τώρα θα γινόμουν ρεζίλι. Τα δάκρυά μου έγιναν ακόμα πιο έντονα μετά από αυτή την σκέψη. Δεν άντεχα άλλο εδώ, ούτε στην παλιά περιοχή που ζούσα δεν άντεχα άλλο .Πάντα με κυρίευε η αίσθηση της φυγής. Ήθελα επιτέλους να είμαι αποδεκτή, να ανήκω κάπου. Γιατί αυτό ήταν τόσο δύσκολο;

«Ως εδώ! »  φώναξε εξαγριωμένη η καθηγήτρια. «Αφού δεν υπακούς σε αυτά που σου λέω εγώ ίσως θα υπακούσεις σε αυτά που θα σου πει ο διευθυντής. Προχωρά!!». Με έπιασε από το μπράτσο και άρχισε να με σέρνει στην κυριολεξία μέχρι το γραφείο του διευθυντή.

   Είχα γίνει τελείως ρεζίλι. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Έκανα ότι μπορούσα για να ξεφύγω από τα χέρια της αλλά ήταν μάταιο. Μετά από ένα βασανιστικό λεπτό γελιοποιήσεις σχεδόν με πέταξε στο γραφείο του διευθυντή και του εξήγησε -βάζοντας λίγες σάλτσες για το πόσο αναιδέστατη ήμουν - τι είχε συμβεί ενώ εγώ ένιωθα ότι θα σταματήσω να αναπνέω από το κλάμα.

«Εντάξει θα αναλάβω εγώ τώρα» ανακοίνωσε ο κύριος Στέφαν και αφού η καθηγήτρια έφυγε έκλεισε την πόρτα του γραφείου.

«Και τώρα οι διό μας!» είπε γλυκά και μου πρόσφερε ένα ποτήρι νερό «Προσπάθησε να ηρεμήσεις»

Πέρασαν κάποια λεπτά και όταν ένιωσα την καρδιά μου να βρίσκει τους ρυθμούς της αποφάσισα ότι έπρεπε να μιλήσω. Όμως δεν είχα ιδέα τι να πω.