I'm beautiful (Greek)

Κεφάλαιο 7

 Ο Ντρέικ έκλεισε την Μπίλι στην αγκαλιά του «Μην φοβάσαι εγώ θα σε προστατεύω πάντα» Της είπε. Τα χεράκια της έσφιγγαν τον λαιμό του ενώ οι βροντές ηχούσαν δυνατά στο μικρό σπίτι. Ήταν και εκείνος πολύ μικρός αλλά ένιωθε αρκετά δυνατός ώστε να μπορέσει να την προστατέψει. Ξάπλωσαν και οι δύο μαζί στο κρεβάτι του. Την κράτησε κοντά του μέχρι να δει τα μικρά ματόκλαδα της να βαραίνουν. Μέχρι να την παρασύρει ο ύπνος...

  Έκλεισα το laptop μου νευρικά. Δεν είχα ιδέα τι να γράψω. Δεν τον ήξερα αρκετά καλά. Έπρεπε να μάθω περισσότερα γι' αυτόν . Όχι ότι με ενδιέφερε , το έκανα καθαρά και μόνο για το βιβλίο. Να τα ξεκαθαρίζουμε αυτά. Κοίταξα το ρολόι μου .Η ώρα ήταν δύο το βράδυ. Καθόμασταν με την μητέρα μου έξω στο τραπεζάκι στης αυλής. Ήταν πραγματικά πολύ μαγευτικά τα βράδια στην αυλή. Στο χωριό υπήρχαν ελάχιστα φώτα και έτσι όταν κοιτούσες τον ουρανό μπορούσες να διακρίνεις καθαρά τα αμέτρητα αστέρια που τον κοσμούσαν. Λόγο αυτής της υπέροχης ατμόσφαιρας αποφάσισα να γράψω αλλά όπως είπαμε δεν τα πήγα και πολύ καλά. Κοίταξα την μητέρα μου . Ρουφούσε το τσιγάρο της και χάζευε μελαγχολικά τα αστέρια. Ήταν τόσο νέα και όμορφη. Ήταν άδικο να μαραζώνει για τον πατέρα μου . Έπρεπε να ξαναφτιάξει την ζωή της. Αλλά πως θα το έκανε αυτό εδώ που ήρθαμε;                                                                                                                                                                             Το βλέμμα μου πήγε αυθόρμητα στο απέναντι σπίτι. Όλα τα φώτα ήταν κλειστά. Μάλλον οι ιδιοκτήτες του κοιμόντουσαν. Άρα ο Ντρέικ κοιμάται σχετικά νωρίς. Δεν του το χα!! Μου φαίνεται ότι είναι ο τύπος ανθρώπου που κοιμάται όταν έχει φέξει. Αυτή η οικογένεια πραγματικά πέρασε μια τραγωδία. Όταν βλέπεις αυτό το ήσυχο σχεδόν άψυχο σπίτι δεν μπορείς να φανταστείς πως κάποτε έσφυζε από ζωή. Εγώ δεν ήμουν εδώ φυσικά αλλά η μαμά μου λέει ότι όλοι οι γείτονες εδώ έχουν να το λένε ότι αυτή η οικογένεια ήταν από της ποιο χαρούμενες ,ποιο καλοσυνάτες και ποιο κοινωνικές του χωριού. Ξαφνικά ένιωσα ένα βάρος στο στήθος. Είχα ανάγκη για μια βόλτα .

«Πιστεύεις ότι θα μπορούσα να περπατήσω για λίγο στην γειτονιά;» Ρώτησα καταστρέφοντας την υπέροχη σιωπή που ακουγόταν.

Η μητέρα μου μου έριξε ένα περίεργο βλέμμα «Τέτοια ώρα;»

«Το έχω ανάγκη!! » Είπα με ικετευτικό χρώμα στην φωνή μου.

«Μεγάλη κοπέλα είσαι Σπένσερ. Δεν μπορώ να σου απαγορεύσω να κάνεις μια βόλτα στην γειτονία. Άλλα πρόσεχε. Μην ξεχνάς ότι κυκλοφορεί ένας ληστής στο χωριό!!»