Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 20

Κεφάλαιο 20ο

 Ναθάνιελ

Ένας αβάσταχτος πόνος στα πλευρά, με αναγκάζει να ανοίξω απρόθυμα τα βλέφαρά μου. Η όραση μου επανέρχεται σταδιακά, και μαζί της ξεκινά ο Γολγοθάς. Πόνος, πόνος κατασπαράζει κάθε μέλος του σώματός μου, είναι τόσο έντονος κι αληθινός, που δεν μπορώ παρά να κραυγάσω. Επιχειρώ να στρέψω το σώμα μου και να ανακαθίσω, μιας και είμαι μπρούμητα ξαπλωμένος στο πάτωμα, αλλά δεν τα καταφέρνω. Όλο μου το κορμί έχει μετατραπεί σε μια πληγή, έχει αχρηστευθεί.

  Προσπαθώ να θυμηθώ τι συνέβη, πως βρέθηκα σ’ αυτό το κατασκότεινο δωμάτιο, αλλά είναι λες και οι μνήμη μου έχει διαγραφεί. Το μόνο που βρίσκω, είναι το απόλυτο κενό.

  «Ναθάνιελ», μια απαλή φωνή, ένας ψίθυρος γαργαλάει τα αυτιά μου. Άκουσα πράγματι το όνομά μου, ή ήταν μια παραίσθηση εξαιτίας της κούρασης και του δυσβάσταχτου πόνου;

  Πασχίζω για άλλη μια φορά να κουνηθώ, θέλοντας να μάθω που βρίσκομαι, και για καλή μου τύχη καταφέρνω επιτυχώς να σηκώσω το σώμα μου σε μια στάση που μου επιτρέπει να εξετάσω το χώρο γύρω μου. Μισοκλείνω τα μάτια μου, στην προσπάθεια μου να διακρίνω κάτι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, και τότε είναι που την βλέπω….ή τουλάχιστον νομίζω πως την βλέπω. Η Έμιλυ, το μωρό μου, είναι δεμένη ακριβώς απέναντι μου.

  Νιώθω τον θυμό και την απόγνωση να με καταλαμβάνουν και για μια στιγμή θολώνω και το μόνο που με νοιάζει, είναι να βρω έναν τρόπο να πάω κοντά της και να βγάλω αυτά τα απαίσια λουριά που την κρατούν φυλακισμένη. Για μια στιγμή ξεχνάω το πόνο και προσπαθώ να απελευθερωθώ απ’ τα δικά μου δεσμά κλοτσώντας και βαρώντας τον αέρα. 

  «Έμιλυ, μωράκι μου, μη φοβάσαι» λέω παρατηρώντας πως το σφίξιμο των λουριών έχει αρχίσει να χαλαρώνει. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα είμαι κοντά της. «Όλα θα πάνε καλά, θα σε βγάλω από δω».

  Μπορώ να ακούσω τους λυγμούς της, σίγουρα κλαίει. Η εικόνα των όμορφων ματιών της λουσμένων με δάκρυα, μου δίνει όση ώθηση χρειαζόμουν. Κάνω τα χέρια μου γροθιά και χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου για να κάψω το λουρί -ή ότι είναι αυτό με το οποίο με έχουν δέσει-. Οι καρποί μου καίγονται, αλλά το μόνο που αισθάνομαι είναι ένα μικρό τσίμπημα. Έπειτα από τρία δευτερόλεπτα, τα χέρια μου έχουν απελευθερωθεί. Καίω με τον ίδιο τρόπο τα λουριά που δένουν τα πόδια μου, και τρέχω κοντά της.