Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 17

Κεφάλαιο 17ο

«Εε…εγώ…συγγνώμη…» τραυλίζω. Νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε και το εξαγριωμένο βλέμμα που μου ρίχνει ο πατέρας μου, κάνει την κατάσταση χειρότερη. Εντάξει, την έχω βάψει.

  Είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω την έκρηξη θυμού του, ωστόσο το μόνο που κάνει, είναι να με τραβήξει απ’ το μπράτσο με απίστευτη δύναμη και να με οδηγήσει στο δωμάτιο μου. Μορφάζω απ’ τον πόνο, αφού το σημείο όπου με πιέζει είχε χτυπηθεί όταν σερνόμουν στην άσφαλτο. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να το προσέχει, πιθανόν εξαιτίας της οργής του. Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι. Εύχομαι να είναι και η τελευταία.

  Με σπρώχνει μέσα στην κρεβατοκάμαρα κι έπειτα μπαίνει και ο ίδιος. Με πρόσωπο επισκιασμένο από οργή, πηγαινοέρχεται πάνω κάτω μέσα στο χώρο, σταματώντας μόνο για να μου ρίξει μια εξοργισμένη ματιά.

  «Σου έχω πει χιλιάδες φορές πως το να κρυφακούς…» λέει με ένταση, αλλά μόλις συνειδητοποιεί ότι η φωνή του ακούγεται υπερβολικά δυνατά, σταματά. Παίρνει μια βαθιά εισπνοή, κι αφού κάθεται στην καρέκλα του γραφείου μου, συνεχίζει: «Δεν είναι πρέπον. Οφείλεις να συγκρατείς τον εαυτό σου…οι συζητήσεις των γονιών σου, δεν είναι κάτι που σε αφορά».

  Όση ώρα μιλάει, το δεξί του πόδι ανεβοκατεβαίνει σε φρενήρη ρυθμό. Κάθε δευτερόλεπτο ηχεί ένα δυνατό “ντουκ” από την σύγκρουση του παπουτσιού του με το ξύλινο πάτωμα, και ειλικρινά είμαι έτοιμη να εκραγώ. Κάτι δεν πάει καλά…

  «Μπαμπά…» λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ, θέλοντας να τον κάνω να σταματήσει, αλλά τίποτα.

  «Το άλλο πάλι; Τι στο καλό συμβαίνει με αυτόν τον Ναθάνιελ; Σου είπα να μείνεις μακριά του…» δεν φωνάζει. Αντιθέτως, η φωνή του είναι τόσο σιγανή, που αν δεν ήξερα ότι απευθύνεται σε εμένα, θα έλεγα ότι μονολογεί.

  Τα μάτια μου μεταφέρονται απ’ το προβληματισμένο πρόσωπό του, στις σφιγμένες γροθιές του, καταλήγοντας στο πόδι του, που βρίσκεται ακόμη εν κίνηση. Τα αφτιά μου βουίζουν και το κεφάλι μου στριφογυρνά. Δεν αντέχω άλλο…

  «Σταμάτα!» ουρλιάζω, και περιέργως υπακούει. Ξέρω πως το ξέσπασμά μου ίσως κάνει χειρότερα τα πράγματα, αλλά ειλικρινά το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει. Νιώθω λες και ένα σχοινί έχει δεθεί γύρω απ’ τον εγκέφαλό μου και κάποιος το σφίγγει, προκαλώντας μου έναν  αφόρητο πόνο.

  Ξαφνικά νιώθω να χάνω την επαφή με το περιβάλλον και τα μάτια μου να κλείνουν. Όλα γίνονται μια θολή εικόνα και αισθάνομαι λες και βρίσκομαι σε κατάσταση νάρκωσης. Είμαι καθισμένη σε έναν καναπέ, ακριβώς απέναντι απ’ τον πατέρα μου και το τελευταίο πράγμα που βλέπω πριν με καταπιεί το σκοτάδι, είναι εκείνον να σηκώνεται όρθιο και να με πλησιάζει. Τη στιγμή που απλώνει το χέρι του για να με αγγίξει, καταρρέει στο πάτωμα. Τα βλέφαρά μου σφραγίζουν.