Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 4

Κεφάλαιο 4ο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

 

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες, δύο βασανιστικές και μοναχικές εβδομάδες. Δεν έχω βγει ούτε μια φορά έξω, παρά μόνο στην αυλή του σπιτιού και αυτό για να μαζέψω τα ρούχα ή να ποτίσω τα λουλούδια. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω για να περάσει η ώρα και να βγάλω απ’ το μυαλό μου τους γονείς μου. Μου λείπουν…μου λείπουν περισσότερο απ’ ότι υπολόγιζα. Προσπάθησα να πείσω τη Σαμάνθα να τους καλέσει ή τέλος πάντων να κανονίσει μια συνάντηση, αλλά αρνήθηκε. Φυσικά ρόλο σ’ αυτό έπαιξε ο Ναθάνιελ που της είπε ότι αν έρθουν εδώ οι γονείς μου, ο κόσμος θα μας καταλάβει και τότε κανείς δεν θα μπορεί να με προστατεύσει…Αχ αυτός ο Ναθάνιελ…ορισμένες φορές με κάνει να πιστεύω ότι με συμπαθεί και νοιάζεται για μένα, άλλες πάλι ότι με μισεί κι ψάχνει ευκαιρία να με διώξει. Μακάρι να ήξερα τις προθέσεις του…

   Δεν το έχω πει σε κανέναν, αλλά χθες τον είδα με μια γυναίκα…ήταν πολύ όμορφη αν και πρέπει να ήταν μεγαλύτερη από εκείνον. Είχε βγει ένα βράδυ μαζί της και γύρισε το ξημέρωμα πιωμένος…πίνει συνέχεια…έρχεται στο δωμάτιο κάθε βράδυ παραπατώντας και σιγοτραγουδώντας…σκέφτομαι την επόμενη φορά που θα έρθει σ’ αυτή την κατάσταση να μην προσποιούμε ότι κοιμ

 

 

Κλείνω βιαστικά το ημερολόγιο στο άκουσμα της πόρτας να ανοίγει. Το χώνω κάτω απ’ το μαξιλάρι και στρέφω το βλέμμα μου προς τον Ναθάνιελ που μόλις μπήκε μέσα στο δωμάτιο.

  «Τι κανείς εδώ; Νόμιζα ότι θα πήγαινες στη δουλειά» λέω. Το πρόσωπό του είναι ανέκφραστο.

  «Κοίτα τη δουλειά σου και μη σε νοιάζει τι κάνω εγώ» μου αποκρίνεται. Πριν δύο εβδομάδες είτε θα θύμωνα είτε θα στεναχωριόμουν με την απάντησή του, τώρα όμως έχω συνηθίσει τα άσχημα και απότομα λόγια του. Ακόμη δεν με εμπιστεύεται, αλλά τουλάχιστον πλέον δεν με θεωρεί επικίνδυνη και αυτό μου αρκεί για να κρατάω το στόμα μου κλειστό.

  Ξεφυσάω επιδεικτικά και σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι για να πάω στην αυλή κοντά στη Σαμάνθα, όταν εκείνος έρχεται κοντά μου και με πιάνει απ’ το μπράτσο.

  «Για πού το έβαλες;» λέει και τα μαγευτικά του μάτια σταματούν πάνω στα δικά μου. Είναι ενοχλητικό και μολονότι θέλω να αντιδράσω, παραμένω ατάραχη και δεν κάνω καμία κίνηση να απελευθερώσω το χέρι μου. Ακόμη κι αυτό το έχω συνηθίσει, ποτέ δεν με αφήνει να βγω απ’ το δωμάτιο αν δεν τον ενημερώσω πρώτα που σκοπεύω να πάω, λες και μπορώ να βγω απ’ το σπίτι.