Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 11

Κεφάλαιο 11ο

 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

 

Η υπόλοιπη εβδομάδα κυλάει με τον ίδιο τρόπο. Οι γονείς μου έρχονται καθημερινά στο σπίτι και επιβλέπουν την κατάσταση, ενώ συγχρόνως τακτοποιούν διάφορες υποθέσεις του στοιχείου μας μέσω της Οριάνα που βρίσκεται στο στρατηγείο του Νερού. Η Σαμάνθα έχει αρχίσει να αποστασιοποιείται από εμένα, το ίδιο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, αλλά κυρίως ο Ναθάνιελ μετά από προειδοποίηση των γονιών μου ότι απαγορεύεται ακόμη και να με κοιτάει. Η αλήθεια είναι ότι παρότι στην αρχή πεθυμούσα τους γονείς μου και στεναχωριόμουν που βρίσκονταν μακριά…τώρα, θέλω να φύγουν. Να φύγουν και να πάψουν επιτέλους να μπλέκονται στη ζωή μου…

   Ωστόσο πέρα από αυτά, αναγκάστηκα να τους πω για την αλλαγή χρώματος των ματιών μου και ότι είχα μαλώσει με τον Ναθάνιελ, αλλά φυσικά αποκρύπτοντας ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας, το φιλί. Αιτιολόγησα την επιθυμία μου να έρθει ο πατέρας μου, λέγοντας ότι απλά τσακωθήκαμε με τον Ναθάνιελ επειδή μου απαγόρευσε να βγω απ’ το σπίτι.

  Γενικά, η ζωή μου αυτές τις πέντε μέρες έχει πάρει τον κατήφορο. Είμαι συνέχεια με τους γονείς μου, μακριά από εκείνους που για σχεδόν τρεις εβδομάδες ήταν η οικογένειά μου και ολόκληρη η καθημερινότητά μου. Και το κυριότερο…μου λείπει ο Ναθάνιελ, και όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχθώ, ζηλεύω. Ζηλεύω γιατί είναι συνεχώς έξω απ’ το σπίτι, κάθε φορά με διαφορετική κοπέλα. Το βράδυ τον ακούω που σκουντουφλάει πάνω στις καρέκλες λόγω της ποσότητας αλκοόλ που έχει καταναλώσει και με το ζόρι κρατιέμαι να μην βγω απ’ το δωμάτιο και να τον χαστουκίσω. Ναι, να τον χαστουκίσω που συμπεριφέρεται έτσι και μεθάει συνεχώς προκαλώντας κακό στον εαυτό του και πόνο σε εμένα. Μακάρι να γινόταν κάτι και να άλλαζαν τα πράγματα. Να μην ήμουν εγώ η Έμιλυ Αζόρ και εκείνος να μην ήταν μέλος της Φωτιάς…

 

Και με τις τρεις τελείες, κλείνω το ημερολόγιο και το βάζω μέσα στη βαλίτσα μου, που ευτυχώς έχει μια μικρή κλειδαριά για να το κρατάει ασφαλή από περίεργους σαν τον Ναθάνιελ. Έπειτα ανοίγω την πόρτα και βγαίνω απ’ το δωμάτιο για να πάω στους γονείς μου. Είπαν ότι πιθανότατα σήμερα θα φύγουν και πραγματικά πιάνω συνεχώς τον εαυτό μου να εύχεται να το κάνουν. Θέλω τόσο απεγνωσμένα να μείνω λίγο μόνη με τον Ναθάνιελ, χωρίς να φοβάμαι μήπως μας δουν.