Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 2

Κεφάλαιο 2ο

 

Αποχαιρέτησα τους γονείς μου και περιέργως, κατάφερα να μην κλάψω. Φάνηκα δυνατή αν και είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα ξεσπάσω. Αυτός ο ατέρμονος πόνος δεν θα φύγει προτού με συνθλίψει εντελώς. Παίρνω μια βαθιά εισπνοή αποδιώχνοντας κάθε αρνητική σκέψη απ’ το μυαλό μου, σβήνοντας την εικόνα τον γονιών μου όταν με αγκάλιαζαν και έλεγαν τη λέξη «σ’ αγαπώ» λες και ήταν η τελευταία φορά που τους έβλεπα.

   «Είσαι καλά;» ρωτάει η Οριάνα ρίχνοντάς μου μια ανήσυχη ματιά. Δεν τολμώ να την κοιτάξω. Δεν θέλω να καταλάβει τον πόνο μου και ειδικά πόσο αποκαρδιωμένη αισθάνομαι με την απόφαση των γονιών μου να με στείλουν μακριά.

   «Όσο καλά μπορεί να είναι κάποιος που μόλις αποχωρίστηκε τους γονείς του» λέω επιχειρώντας να πείσω την Οριάνα ότι είμαι περισσότερο θυμωμένη παρά λυπημένη. Αναστενάζει. Τελικά είμαι καλή ηθοποιός.

   «Το ξέρεις ότι το έκαναν για το καλό σου» λέει και στο πρόσωπό της σχηματίζεται ένα αμυδρό χαμόγελο. Γνέφω και στρέφω την προσοχή μου έξω απ’ το παράθυρο για να αποφύγω το βλέμμα της. Επικεντρώνω την προσοχή μου στον καταγάλανο ουρανό και όχι στα καμένα δέντρα που ξεπροβάλουν ταχύτατα αριστερά και δεξιά μας.

   Μισώ το στρατόπεδο της Φωτιάς. Μισώ τα μέλη της Φωτιάς. Σπέρνουν την καταστροφή. Μακάρι να μπορούσε κάποιος να τους εμποδίσει απ’ το να  καίνε τον κόσμο μας. Δεν λυπούνται όλα αυτά τα δέντρα; Μα και βέβαια όχι. Μόνο και μόνο για να δείξουν ότι το μέρος τους ανήκει, έκαψαν τα πάντα. Το στρατόπεδό τους περιβάλλεται από καμένους κορμούς δέντρων και ελάχιστα φυτά.

   «Μισώ αυτό το μέρος» λέω περισσότερο στον εαυτό μου παρά στην Οριάνα.

   «Ούτε εμένα μ’ αρέσει που θα μείνεις εδώ, αλλά δεν γινόταν να σε στείλουμε στο στρατόπεδο της Γης» λέει κρατώντας το βλέμμα της καρφωμένο ευθεία μπροστά, στο δρόμο.  

   «Γιατί;» ρωτάω. Νόμιζα ότι από επιλογή αποφάσισαν να μείνω στο στρατόπεδο της Φωτιάς.

   «Το πρώτο μέρος που θα έψαχνε κάποιος για να σε βρει, είναι το στρατόπεδο της Γης. Εφόσον οι σχέσεις μας με το στοιχείο της Φωτιάς είναι εχθρικές, κανείς δεν θα σε ψάξει εκεί». Τώρα βγάζει νόημα.

   «Θεία…μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;». Το βλέμμα της στρέφεται αυτόματα πάνω μου γεμάτο απορία. «Φυσικά» λέει.