Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 22 - Part 1

Κεφάλαιο 22ο Part 1

Ω, έλα τώρα! Πόσο χειρότερη θα μπορούσε να γίνει η ζωή μου; Πόσο ποιο στραβά θα μπορούσαν να πάνε τα πράγματα; Γλιτώσαμε από την τρελή Μέτοικο, παρά τον ψευδή πόνο που μας δημιουργούσαν οι δυνάμεις της, και πάνω που ήμασταν έτοιμη να ειδοποιήσουμε τους γονείς μου και να σωθούμε, συναντάμε ένα μάτσο επικίνδυνους άντρες που έχουν βάλει στόχο να με πάρουν μαζί τους ακόμα κι αν είναι αναγκασμένοι να σκοτώσουν τον Ναθάνιελ. Σοβαρά τώρα…σε τι έχω φταίξει;

  Έχω μείνει στη θέση μου, περιμένοντας την πρώτη κίνηση του Ναθάνιελ. Δεν θέλω να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο που έχω στο μυαλό μου, οπότε πρέπει να περιμένω και να δω τι σκοπεύει να κάνει εκείνος. Και ναι, κάτι κάνει: Πιάνει το χέρι μου. Ενώ ήμουν σίγουρη πως θα πεταχτεί μπροστά και θα ορμήσει, ηλίθια κίνηση –το ξέρω-, εκείνος απλά πλέκει τα δάκτυλά μας μεταξύ τους.

  Του ρίχνω μια λοξή ματιά, αλλά δεν γυρίζει να με κοιτάξει. Τα μάτια του μετακινούνται αργά-αργά πάνω σε κάθε άντρα, λες και ψάχνει κάτι. Θέλω να του φωνάξω «τι στο καλό κάνεις», αλλά φυσικά συγκρατώ τον εαυτό μου. Ευτυχώς, έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα μιλάει…αν και στην πραγματικότητα αυτό που λέει δεν ευνοεί την κατάσταση.

  «Η κοπέλα ήρθε εδώ μαζί μου. Είναι η κόρη των Θεώ Ηγετών».

  Δεν χρειάζεται να αναφέρει ποιανού στοιχείου, όλοι ξέρουν, ή τουλάχιστον όλοι καταλαβαίνουν που ανήκω. Τα μάτια του άντρα, ανοίγουν διάπλατα για μια στιγμή, αλλά η έκπληξή του δεν κρατάει πολύ. Οι άντρες που μας περικύκλωσαν αρχίζουν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους, ορισμένοι μάλιστα δεν διστάζουν να με δείξουν με τα όπλα τους, οπότε ο αρχηγός τους ξεπερνάει γρήγορα το σοκ και τους φωνάζει να κάνουν ησυχία.

  «Άκουσα καλά; Είπες πως είναι η κόρη των Θεών Ηγετών;» ρωτάει, καρφώνοντας τα γουρλωμένα μάτια του πάνω μου. Οι χτύποι της καρδιάς μου επιταχύνονται, αλλά καταφέρνω να κρύψω τον φόβο που μου προκαλεί η ματιά του.

  «Ακριβώς» λέει ο Ναθάνιελ με έκφραση που δεν φανερώνει τίποτα, «οι γονείς της, την έστειλαν εδώ για ασφάλεια. Αν κάτι της συμβεί, όλοι εσείς θα καταλήξετε στην φυλακή ή ακόμα χειρότερα νεκροί».

  Περίμενα πως οι έντονες συζητήσεις θα άρχιζαν για άλλη μια φορά, αλλά όπως διαπιστώνω το μόνο που ακούγεται είναι το πικρό γέλιο του άντρα.

  «Νεαρέ, νόμιζα πως ήσουν πιο έξυπνος.» λέει, «Ειλικρινά, πιστεύεις πως μας νοιάζει αν θα μπούμε φυλακή; Το μέρος που ζούμε, δεν έχει μεγάλη διαφορά απ’ τα μπουντρούμια και αν νομίζεις πως ο θάνατος είναι κάτι που μας τρομάζει, τότε μάθε πως αυτή θα ήταν η σωτηρία μας από αυτή την κόλαση  που μας έχουν ρίξει».

  Για μια στιγμή νομίζω πως η φωνή του σπάει και συνειδητοποιώ πως η ζωή αυτών των ανθρώπων καταστράφηκε τη στιγμή που τους έστειλαν στο Μαύρο Δάσος. Επίσης, παρατηρώ κάτι που δεν είχα προσέξει πριν. Ναι μεν, όλοι οι άντρες έχουν προτεταμένα τα χέρια, αλλά πως στο καλό ξέρουν να συγκρατούν τις δυνάμεις τους εφόσον δεν το διδάχθηκαν ποτέ;

  Η φωνή του Ναθάνιελ με βγάζει απ’ τις σκέψεις μου.

  «Πρέπει να ειδοποιήσεις τους γονείς σου» μου ψιθυρίζει.

  Δεν λέω, ούτε κάνω τίποτα, μη θέλοντας να αποσπάσω περισσότερο την προσοχή των ανθρώπων. Ωστόσο, δεν σκοπεύω να κάνω αυτό που μου είπε. Είμαι έτοιμη να βάλω σε εφαρμογή το δικό μου σχέδιο, που σίγουρα θα είναι πολύ πιο αποτελεσματικό απ’ την ανόητη ιδέα του Ναθάνιελ να πούμε την αλήθεια, όταν ξαφνικά αρχίζω να καταλαβαίνω.

  Ο κόσμος θεωρεί αυτούς τους άντρες επικίνδυνους, όπως  ακριβώς κι εμένα. Κοιτάζοντας τώρα τα πρόσωπα τους, αντιλαμβάνομαι πως κάτι έχει αλλάξει. Νομίζω πως διακρίνω την ελπίδα. Ίσως ελπίδα πως εγώ μπορώ να τους βοηθήσω. Και ξαφνικά…θέλω να τους βοηθήσω.

  «Αφήστε μας να φύγουμε και σας υπόσχομαι πως θα σας στείλω πίσω στο στοιχείο σας. Θα φροντίσω να γίνεται αποδεχτοί και να ζήσετε μια φυσιολογική ζωή, χωρίς ανθρώπους να σας φωνάζουν επικίνδυνους. Μπορώ να δω πως ξέρετε να χρησιμοποιείτε τις δυνάμεις σας. Δεν ξέρω πως, ούτε γιατί σας έστειλαν εδώ και ελπίζω να μου μιλήσετε ώστε να σας βοηθήσω».

  Τους κοιτάζω όλους στα μάτια. Δεν ξέρω πως ακριβώς φαίνομαι εγώ, αλλά εκείνοι παρά την κούραση, μοιάζουν κάπως…χαρούμενοι. Για κάποιο παράξενο λόγο, στο πρόσωπό μου ζωγραφίζεται ένα μικρό, ελπιδοφόρο χαμόγελο που θέλω να τους μεταδώσω.

  «Σας παρακαλώ».

  Το μέλος του Αέρα πλησιάζει προς το μέρος μου, σταματάει μπροστά μου και τότε χωρίς καμία προειδοποίηση, πέφτει στα γόνατα σαν να υποκλίνεται.

  «Το ξέρουμε πως θα μας σώσεις, χρόνια περιμέναμε να έρθεις».

Είναι ένα μικρό κομμάτι του 22ου κεφαλαίου, ότι έχω γράψει δηλαδή...το βάζω γιατί έχω να ανεβάσω καινούργιο κεφάλαιο πολύ καιρό και πολλοί μου το ζητάτε. Τέλος πάντων, ελπίζω να σας αρέσει (αν και πολύυ μικρό) και να ξέρετε πως θα προσπαθήσω να βάλω και το υπόλοιπο σύντομα! <3