Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 9

Κεφάλαιο 9ο

Ναι, με φιλάει. Με φιλάει πραγματικά…η καρδιά μου πάει να σπάσει. Τα χέρια μου έχουν φυλακιστεί ανάμεσά μας, ενώ τα δικά του κρατούν το πρόσωπό μου. Όλα γύρω μου έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται και την θέση τους να κατακτά εκείνος….ώσπου τραβιέται μακριά μου, χωρίζοντας τα χείλη μας. Κράτησε δεν κράτησε τρία δευτερόλεπτα.

  «Όχι, όχι, όχι» λέει και μου γυρίζει την πλάτη. Έχω μείνει να τον κοιτάζω με στόμα και μάτια ορθάνοιχτα. Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω, τι να πω και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι: Ναι! Έχει αισθήματα για μένα!

  Γυρίζει τώρα σε μένα, τα μάτια του είναι λυπημένα και τρομαγμένα συνάμα. «Ξέχασε το, Έμιλυ, σε παρακαλώ» λέει και η φωνή του κάνει την καρδιά μου κομμάτια. «Αυτό το φιλί ήταν ένα τρομερό λάθος!».

  Τα μάτια μου ξάφνου πλημμυρίζουν με δάκρυα. Μια, δύο, εε στην τρίτη δεν αντέχω, ξεσπάω σε αναφιλητά. Το σώμα μου τραντάζεται, το μπάνιο γεμίζει με τους λυγμούς μου. Δεν έχω ιδέα τι με έχει πιάσει. Ίσως φταίει το γεγονός ότι μου λείπουν οι γονείς μου, ίσως το ο Ναθάνιελ με φίλησε και το μετάνιωσε αμέσως, ίσως το ότι μόλις μια μέρα πριν παραλίγο να πεθάνω από δύο θολές μορφές. Ότι κι αν φταίει, δεν μπορώ να περιορίσω τα δάκρυα που τώρα τρέχουν σαν ποτάμι στα μάγουλά μου.

  «Συγγνώμη…δεν…ήθελα να…» επιχειρεί να με καθησυχάσει, αλλά κι εκείνος δεν βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Ξέρουμε πολύ καλά κι οι δύο ότι σπάσαμε έναν από τους πιο ιερούς κανόνες των στοιχείων. Δεν ξέρω αν είναι ερωτευμένος μαζί μου, αλλά ξέρω ότι είμαι εγώ και αυτό είναι ότι χειρότερο θα μπορούσα να κάνω. Πως είναι δυνατόν να αφέθηκα απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που τον συνάντησα; Πως γίνεται να καταπάτησα την υπόσχεση που έδωσα στην Οριάνα κι έπειτα στον εαυτό μου; Πως μπόρεσα εγώ, μέλος του Νερού να ερωτευτώ εκείνον, μέλος της Φωτιάς; Άρα τα οράματά μου ήταν αλήθεια. Συνεπώς, εκείνο το όραμα που είχα δει όσο βρισκόμουν στην αγκαλιά του παππού μου…θα γίνει πραγματικότητα. Όχι, όχι αποκλείεται να προκληθεί πόλεμος.

  Τα δάκρυα στερεύουν μεμιάς. Έχω μείνει να κοιτάζω αποσβολωμένη τον τοίχο, πίσω του. Έπειτα μεταφέρω τα μάτια μου πάνω του. Θα τον χάσω;

  «Έμ;» τον ακούω να λέει. «Τι συμβαίνει;». Κουνάω το κεφάλι και δίχως να του ρίξω ματιά, βγαίνω απ’ το μπάνιο τρέχοντας. Προσπερνάω με σπρωξιές τον κόσμο που χορεύει, αρπάζω τη ζακέτα μου και τρέχω προς την έξοδο. Έχω την αίσθηση πως ακούω το όνομά μου, αλλά δεν γυρίζω πίσω. Θέλω να φύγω. Πρέπει να φύγω.