Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 21

Κεφάλαιο 21ο

Είμαι πεσμένη στο έδαφος, ουρλιάζοντας απ’ τον πόνο που διατρέχει την σπονδυλική μου στήλη. Δεν μπορώ να ακούσω, ούτε να δω, τα πάντα έχουν θολώσει και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο πόνος, καθώς και οι συνέπειες του τραυματισμού της σπονδυλικής μου στήλης. Καθυστερούμε.

  «Έμιλυ!», ο Ναθάνιελ κάθεται πλάι μου, νιώθω τη ζεστή του παλάμη να αγγίζει το γυμνό μου δέρμα.

  Παλεύω να σηκωθώ, καταπολεμώντας τον δυσβάσταχτο πόνο, αλλά είναι λες και τα χέρια μου είναι από κερί και λιώνουν, δεν σηκώνουν το βάρος μου και λυγίζουν. Πέφτω μπρούμητα, καταπνίγοντας την κραυγή που ετοιμαζόταν να βγει απ’ τα χείλη μου.

  «Πρέπει να φύγουμε» λέω με τρεμάμενη φωνή και μορφάζω απ’ τον πόνο.

  Ο Ναθάνιελ σηκώνει απότομα το κεφάλι του και κοιτάζει ευθεία, πέρα από εμένα. Αναγνωρίζω αμέσως τον φόβο στο βλέμμα του. Κάποιος έρχεται, που σημαίνει πως η ευκαιρία μας να γλιτώσουμε έχει χαθεί.

  «Κάποιος πλησιάζει, πρέπει να κρυφτούμε» μου ψιθυρίζει. Με κοιτάζει έντονα για να βεβαιωθεί πως κατάλαβα και αφού γνέφω, με βοηθάει να σηκωθώ.

  Παραπαίοντας κατευθυνόμαστε σε έναν θάμνο, που ναι μεν είναι μικρός, αλλά αρκεί για να μας κρύψει και τους δύο. Ο πόνος εξακολουθεί να κατασπαράζει το σώμα μου, αλλά η αγωνία μου για το αν θα μας πιάσουν βοηθάει στην καταπολέμησή του. Γέρνω πάνω στον ώμο του Ναθάνιελ και περιμένω. Το μόνο που ακούγεται είναι το κελάηδημα των πουλιών και το αεράκι που δίνει ώθηση στα φύλλα των δέντρων να ξεκινήσουν έναν αργό χορό. Δεν παίρνει πολλή ώρα να σιγήσουν οι όμορφοι ήχοι του δάσους και τη θέση τους να πάρει το σπάσιμο μικρών κλαδιών κάτω απ’ τα πόδια ενός αγνώστου.

   Και για μια στιγμή που ο πόνος σχεδόν με αναγκάζει να ουρλιάξω, συνειδητοποιώ πως δεν είμαι τραυματισμένη. Πως για ακόμη μια φορά έπεσα θύμα των δυνάμεων της Μετοίκου που προσπαθεί να μας βρει. Πιθανόν οι κραυγές που ακούστηκαν πριν λίγο να ανήκαν στην φαντασία μας. Όλα για να καθυστερήσουμε. Δεν μπορώ να πω, αυτή η γυναίκα ξέρει πώς να πετυχαίνει τους στόχους της με ύπουλους τρόπους.

  «Μάλλον έφυγε» λέει ο Ναθάνιελ όταν πια τα βήματα έχουν απομακρυνθεί αρκετά ώστε να μην ακούγονται.

  «Πες μου πως μπορείς να τρέξεις» λέω.

  Πρέπει να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να χρησιμοποιήσουμε το εκατό τις εκατό των δυνάμεών μας για να φτάσουμε στον δρόμο. Αν καταφέρουμε να βγούμε απ’ το πυκνό δάσος, τότε θα είμαστε ασφαλείς.