"Sana bir sır vermemi ister misin?" Diye fısıldadı. Sesinde yasaklanan bütün günahların ağırlığı vardı. Gözleri ruhumu görüyor gibiydi. Oysa o nokta da büyük bir boşluk vardı.
Başımı salladığımda tek kaşını kaldırdı. "Ama bu sır seninle mezara kadar...
Lütfen satır arası yorumları ve yıldıza basmayı unutmayalım. İyi okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
V. SESSİZ ÇIĞLIKLAR
The Weekend - Pray For Me Lana Del Rey - Art Deco Isabel Rosa - I'm Yours
♟️
Küçük oyunlar, eğlenceli sırları ardından yıkılmaz görünen çaresiz kızları doğururdu.
Ben güçlü görünen, renkli duvarlar ve elbiseler ile süslenmiş fakat hiçbir kalıba sığamamış o kızdım. Kendi yarattığım oyun parkında oradan oraya eşsiz endamım ile attığım adımlar ile ünlenmiş, yüzümden gülümsememi eksik etmemeye zorlanmıştım. Oysa her zaman sarı bir tünele benzeyen o kaydırağın içinde oturup gülümsememi yüzümden silerek ağlardım.
Dışarıdan bir prenses, içeriden yalnız bir kız çocuğuydum.
Camdan dışarıya bakarken iç geçirdim. İki gün öncesinin kalıntılarıyla sarsılarak gözlerimi yumdum. Karan'ın göğsümde uyuduğu anı düşünmek kalbimi sızlatıyor, vücudumun tuhaf bir akım ile sarmalanmasını sağlıyordu. Bana öyle sıkı sarılmıştı ki sanki gitmemden korkar gibiydi. Onunla yaklaşık beş saat o şekilde, sarmaş dolaş, uyumuştuk. Uyandığında bana yurt evime kadar eşlik etmiş, benim ile ormanda yürümüş lakin tek kelime etmemişti.
Ona ait bir bağımlılık olduğumu söylemesini unutamıyordum çünkü tam olarak aynı hissi paylaşıyordum. Birbirimizi bildiğimizden beri aramızda görünmez bir duvar vardı. O duvarın ardına geçmemiş lakin o duvarı parçalayabilmek adına defalarca kez efor göstermiştik. Ne arkadaş, ne sevgili, hiçbir şey olamamıştık. Yine de birbirimiz için her şey gibiydik. Tuhaf ve garipti.
Biz, tuhaf ve gariptik.
İki gündür onu ara sıra okulda görüyordum.
İletişime geçemememizin en büyük nedeni ne zaman yakınlarında olduğumu fark etse saniyeler içinde ortadan kayboluyor olmasıydı. Birkaç kez onu aramayı ya da mesaj atarak nasıl olduğunu sormayı düşünmüştüm ama gururum izin vermemişti. Adamın karşısına geçip onu ne kadar önemsediğimi söylemiştim. Koynumda uyumasına neden olmuştum. Ve bunlar yüzünden geri çekilip aramızdaki mesafeyi büyütecekse kendi bilirdi.
Yine de merak ediyordum.
İki gündür uyuyabiliyor muydu?
İçten içe, bencilce, aksini istedim çünkü Karan'ın bana ihtiyaç duyabilmesi beni mutluluk sarhoşu ediyordu. Onun gibi bir adamın, bana muhtaç olması, kendimi hiç olmadığım kadar özel hissettiriyordu.
