7

11. Bölüm: Rüya

D A M A R I S

"Pekala." dedi Daphne ellerini çırparak. Bunun üzerine herkes saçları koyu kırmızı olan kıza baktı. Saç rengini nasıl bu kadar çok değiştirebiliyor diye düşünmeden edemedim.

"Karma'nın evinde hala Siyahlar olabilir. Bu riski göze alamayız. Henüz bir Siyah'la karşılaşacak kadar güçlenmediniz."

Karma yanımda durmuş, kollarını kavuştururken bir yandan da Daphne'yi dinliyordu. Kızıl saçları az ışık yüzünden kan kırmızısı bir renk halini almıştı.

"Karma, sen birkaç günlüğüne Jonathanlarda kal. Orası hala tehlikeli olabilir." Karma başını sallayınca Jonathan'a dönerek devam etti:

"Senin için de uygun mudur?" Jonathan omuz silkti.

"Bir arkadaşımın olduğunu düşünmeleri hoşlarına gider."

"Süper!" dedi Daphne heyecanla ellerini çırparak.

"O zaman Damaris, Karma seni evine bıraksın-"

"Hayır!" diye atıldım onun sözünü keserek.' Babam beni öldürür...' demek istedim ama kendimi tuttum. Ben zayıflıklarımı gizleyecek kadar güçlüydüm.

Ellerimin titrediği anlaşılmasın diye yumruk yaparak:

"Bizim ev de tehlikeli olabilir, Siyahlar büyük ihtimalle Karmaların evine gideceğimizi duymuşlardır ve ikimizi birden ele geçirmeyi planlamış olabilirler. Yarından sonraki gün biriyle evi kontrol eder ve ailemin hafızasını sileriz." dedim Daphne'ye bakarak.

Jonathan söze atıldı:

"Senin gibi bir para torbasından bu gibi akıllı sözler beklemiyordum mavili."

Dişlerimin arasından:

"Mavili değil, Damaris." dedim ama beni ya duymadı ya da duymamazlıktan geldi.

"Hmmm... Dediğin doğru olabilir. Pekala, Axel senin için uygunsa bugün Axel'de kal."

"A-axel mi?" dedim çaprazımdaki çocukla göz göze gelmemeye çalışarak.

Onunla aynı evde, aynı gece...

Keşke Jonathanlarda kalacak olan ben olsaydım, diiye düşünmeden edemedim.

Axel başını olumlu anlamda sallayınca konuyu değiştirmeye çabalayarak:

"Eee, peki evi kontrol etmeye benimle kim gelecek?"

Daphne, sağ işaret parmağını dudaklarına koyarak bir şeyler mırıldandı. Sanırım bu onun düşünme şekliydi.

Nedense sonra gözleri Axel'inkilere odaklandı ve gözlerini ondan ayırmayarak hepimizi şaşırtan bir şey söyledi:

"Jonathan."

Jonathan:

"Öff şu aptal çocuk neden yapmıyor?" diye homurdandı. Axel cevap vermedi, sanki bundan memnun gibi bir hali vardı.

"Nedenini bilsen, liderimiz sen olmaz mıydın, şekerim?" diye gülümsedi Daphne, o gülümseyişinde bir şeyler vardı, neredeyse ona ait olmadığına yemin edebileceğim bir tehditkarlık.

Jonathan da bu değişimi fark edince bir şey demedi.

Birkaç saniye sonra Daphne sanki hiçbir şey olmamış gibi bana döndü ve ellerini çırptı:

"Ne duruyorsunuz, gitsenize?!"

Jonathan ve Karma'yla vedalıştıktan sonra hızlı adımlarla ilerleyen Axel'e yetişmeye çabaladım:

"Dursana! Bu ayakkabılarla koşmak ne kadar zor haberin var mı? Zaten Karma'yla dans ettik, üstüne bir de şu iğrenç yapışkan şeylerden kaçtık-"