7

12.Bölüm: Beklenmemiş Gerçek

Dianna'nın Ağzından

''Dianna,''

Annemin sesiyle birlikte kendime gelerek ne kadar uzun süredir televizyonun karşısında oturduğumu düşünerek şaşırdım. Buraya yarım saat televizyon molası verip dikkatimi dağıtmak için gelmiştim ama görünüşe göre dikkatim biraz fazla dağılmıştı.

Başımı yasladığım yerden kaldırarak annemin oturduğu tarafta duran saate doğru baktım ve burada neredeyse iki saattir boş boş oturduğumu görünce içimden bir endişe dalgası geçerken ayağa fırladım ve ''Off hayır ben daha ödevimi bitirmemiştim!'' dedim salaklığıma sinirlenerek.

İşlerimi bitirmeden mola vermeyi düşünmemeliydim bile.

Ben tam koşar adımlarla odama, merdivenlere doğru gidiyordum ki annem de benimle birlikte ayağa kalkarak kolumdan tuttu ve, ''Dianna seninle biraz konuşamak istiyordum aslında,'' dedi ben ona anlamayan gözlerle bakarken. ''Ama,'' diye tam söze başlamıştım ki kolumdaki eli beni dinlemeden vücudumu kendine doğru çekti ve geri koltuğa oturtturdu.

Annem sonunda kolumu bıraktığında oturduğum yerden vücudumu dikleştirerek ona doğru döndüm, ne düşündüğünü anlayamadığım yüz ifadesi beni hem korkutuyor hem de meraklandırıyordu.

''Anne ne oldu, iyi misin?'' diye sordum endişeli bir ses tonuyla.

''Yok yok, ben iyiyim,'' dedi annem dediklerinde ciddi olduğunu belirtmek için ellerini iki yana doğru sallayarak, ''Ama sen iyi misin?'' diye sordu sonra inen ellerini benimkilere doğru ilerletirken.

''Ben mi?'' diye sordum sordum şaşkınlıkla onun yeşil gözlerine doğru bakarken.

Annem beni onaylayarak hafifçe başını sallarken şaşkınlığımı gizleyememiştim.

İkimizin arası kötü değildi ama sıradan bir anne çocuk ilişkisinden de fazla değildi. Sadece arada gerekli olduğu zamanlarda vakit geçirir konuşurduk ama bu konuşmalarda da çoğunlukla havadan sudan konuşurduk, ikimizin de özel hayatı kendine saklıydı.

Ama Taylor'ın cenazesinden beri annem bir farklı davranıyordu zaten, aslında o kadar şaşırmamam gerekirdi.

''Ben iyiyim,'' dedim aklımda milyonlarca iyi olmama nedeni dolaşırken yalan söyleyerek.

Annem başını iki yana sallarken bana inanmadığını belirten bir ses çıkardı ve, ''Nathan ve Akira ile aran eskisi gibi değil, değil mi?'' diye sordu birden ben onların adını duymamla birlikte göğsümde bir ağırlık hissederken, ''Geçen hafta hastayım bahanesiyle dört gün okula gitmedin, fark etmeyeceğimi mi düşünmüştün?''

Demek yalandan hasta numarası yaptığımı fark etmişti, zaten ben de onu ilk başta nasıl kandırabildiğime şaşırmıştım ama görünüşe göre bana inandığını düşünüp yanılmıştım.

''Konuşmak istemiyorum anne,'' dedim hızlıca ellerimi ondan çekerek, ''Merak etme bu arada, yarın okula gideceğim,'' diye devam ettim konuşmaya gözlerim başka tarafa doğru bakarken ayağa kalkarak.

Annem arkamdan seslenirken onu dinlemeyerek koşar adımlarla merdivenleri çıktım ve adeta uçarak odama girerken kapıyı arkamdan sert bir şekilde kapattım.

Aslında anneme bu kadar kaba davranmak istememiştim, sadece gerçekten bu konuda hakkında hiç konuşasım yoktu.

Kendimi karanlık odamda yatağa atarken aklımda Akira ile en son kavgamız canlanıyordu.

''Neler olduğunu anlatana kadar bir daha benimle konuşma.''

Ondan sonraki gün okula giderken kendimi sakinleştirmeye çalışmıştım, bugün benimle konuşmamazlık etmezdi. Akira öyle bir insan değildi, sırf onun hoşlandığı çocuk bana beni bir yerlerden tanıyıp selam verdi diye beni dışlayacak değildi. Arkadaşlığımız erkeklerden daha önemliydi, evet öyle olmalıydı.