Top Meester

Hoofdstuk 11

Louis
Ik lig op een ijskoude vloer en open slaperig mijn ogen. Shoot. Ik zit nog steeds vast in de donkere isolatie kamer. Ik had zo gehoopt dat het een slechte droom was geweest. Jammer genoeg is dat niet het geval.
Net als ik mezelf tot een balletje heb opgerold, is er luid gekraak te horen.
Ik open snel mijn ogen, want ja, wie vertrouwd er luid gekraak als je alleen in een donkere, koude isolatie kamer zit. Er staat niks in wat kan kraken? Ik kijk angstig op en zie dat er langzaam een straaltje licht in de kamer valt.
Ik zucht opgelucht, de deur gaat langzaam open. Ik rol met mijn ogen als ik Harry met een grote grijns tegen het deur kozijn zie leunen.
'Opstaan schatje.' Zegt hij met een vieze grijns. Ik grom. Ik ben zijn schatje niet. Ik haat hem en ga al helemaal niet doen wat hij zo graag wilt.
'Is mijn baldadige schatje al een beetje gekalmeerd?' Harry loopt grinnikend de kamer in en hurkt als hij dicht naast mij staat. 'Schatje kijk mij eens aan.' Ik blijf geprovoceert naar beneden kijken en hoor een geïrriteerde zucht uit de mond van Harry komen. 'Kijk me aan.' Bromt hij. Ik doe net alsof ik hem negeer en blijf naar beneden kijken.
Hij legt twee vingers onder mijn kin en dwingt mij omhoog te kijken. Ik blijf naar beneden kijken waardoor Harry gefrustreerd word.
In mijn hoofd lach ik Harry nu vierkant uit.  Maar ja, de angsthaas die ik ben, durft het niet te uiten.
Ik ben wel bang voor hem. Ik pies zowat in mijn broek nu, maar denk maar niet dat ik mijn angst ga tonen.
Zeker niet. Angst tonen is het stomste wat je kan doen, zeker bij deze agressieve, onvoorspelbare man.
'Louis' Bromt Harry boos.
Zal ik hem zijn zin geven? Ik heb toch wel een beetje medelijden met hem. Hij kan er ook niks aan doen dat onze overheid hem als een dominant ziet.
Ik slaak een diepe zucht en kijk langzaam naar boven. Ik kijk recht in de ogen van Harry, zijn ogen zijn best mooi en stralen veel emotie uit.
Emoties die ik niet kan peilen. Is het boosheid? Bezorgdheid? Nee beide niet. Het is zo vreemd. Ik kan dit geen plekje geven. Voordat ik het weet ben ik verzonken in zijn groene ogen.
'Louis, ik mag hopen dat je weet waarom je in de isolatie kamer zat?'
Ik knik zonder weg te kijken uit zijn ogen.
Waar is de sterke kant van gisteren gebleven? Ik was er zo van overtuigd dat ik degene was die voor de submissives zou moeten opkomen, maar nu...? Nee ik heb geen idee.
Als Harry zo is, zou ik hem ontzettend graag willen dienen, maar als hij weer terug veranderd in de vervelende, agressieve man van gisteren niet.
'Louis, Ga naar de keuken, er ligt daar een takenlijst. Eet het bord leeg wat er naast staat en kom als je klaar bent naar mijn studeerkamer.' Harry zijn stem onderbreekt de comfortabele stilte. Als Harry opstaat wil ik hem het liefste vastpakken. Ik wil dat hij mij knuffeld, hij mij zo vasthoud alsof hij mij nooit meer zal laten gaan. Alsof hij om mij geeft?
Ik blijf afwezig op de vloer in de isolatiekamer zitten.  Plots staat Harry weer schreeuwend voor mij. 'Louis, Spreek ik Chinees ofzo? Schiet op!'
Mijn gedachtes springen weg en ik krabbel overeind. Ik ben nog steeds onder de indruk van de gebeurtenis van net.
Zal Harry dan toch niet zo gemeen zijn?  Zal hij dan toch nog een beetje liefde kunnen geven?

Wacht eens even. Waarom denk ik dit? Ik hoor mijn ontsnappingsplannen al te bedenken.
Ik hoor nu bezig te zijn met onderzoek doen naar de beveiliging hier en niet te denken aan Harry's ogen. Ogen die prachtig waren.

Ik ren naar de keuken, ja rennen, ik wil Harry niet nog bozer maken. Wat is er met mij aan de hand? Meestal daag ik graag dominanten uit. Waarom nu niet?
Ik ben zo in mijn gedachten verzonken dat ik per ongeluk tegen Ruben, de andere proef sub op bots.
Hij had een dienblad vast waarop een theepot, glazen bekers en hete soep stonden. Ik gil het uit als ik op de vloer lig. De hete soep is over mij gevallen en stukjes glas liggen verspreid over de vloer.
'Ruben, oh sorry sorry.' Smeek ik. Je denkt nu vast ik een mietje ben? Nou nee. Mijn pijngrens is best hoog maar kokend heet water over mijn buik heen krijgen is toch iets te heftig. En daarnaast, als Ruben nu gestraft zou worden, zou dat niet eerlijk zijn. Dit was mijn fout. Zou Harry teleurgesteld zijn? Oh gosh, dat kan echt niet. Dat zou zo erg zijn. Hij mag hier niks van af weten. Echt niet. Straks gebeurt er iets ergs. Jammer genoeg voor mij heeft God mijn smeekbedes niet gehoord. Harry komt de naar ons toe rennen maar blijft van een afstandje toe kijken.
'Zo heren. Jullie dachten zeker dat jullie elkaar konden afmaken?' Ik probeer even pijnlijk omhoog te kijken. Hoe zou het met Ruben zijn?
'Nee meneer.' Hoor ik Ruben zeggen. Oh goed. Hij leeft nog.
'Als dat niet het geval is, Wat is er dan wel gebeurt?' Vraagt Harry. Zijn stem klinkt vermakelijk, alsof hij hier van geniet. 'Het is mijn fout meneer, ik botste tegen hem op.' Ik ben zelf erg verbaast dat ik dit durf te zeggen.
'Oh, blijf daar dan niet zo zielig liggen, sta op en ruim de rotzooi op.
Harry leunt vermakelijk tegen de muur aan en grinnikt even als ik met veel pijn en moeite probeer op te staan.
Als ik per ongeluk mijn buik beweeg, gil ik het uit van de pijn en val ik meteen weer neer op de grond. Ook Ruben probeert op te staan maar ook hij heeft pijn. Hij grijpt naar zijn enkel en laat zich daarna op de grond zakken.
'Gosh, kunnen jullie dan ook niks.' Harry draait met zijn ogen en knielt eerst naast Ruben. 'Enkel?' Ruben knikt.
Harry gromt en kijkt er even naar.
Ruben zijn gezicht trekt even samen van de pijn. Harry zucht, hij staat op en gaat onder aan de trap staan.
'Mariah, kom hier.' Een dun, lang meisje komt meteen de trap afrennen. Ze valt meteen voor zijn voeten neer en kijkt naar beneden. 'Ja meneer?' 'Breng deze onbenul hier, hij wijst naar Ruben, naar de achterkamer en laat Zayn naar zijn enkel kijken.
'Ja meneer.' Bijna meteen staat ze op en loopt ze snel naar Ruben toe. Ze helpt hem overeind en neemt hem mee naar de achterkamer.

'Nu jij.' Harry draait zich naar mij om als beide submissives weg zijn.
Hij knielt naast mij en kijkt naar de natte plek op mijn shirt. 'Thee hmm?' Hij streelt met zijn vingers over mijn buik waardoor ik kreun van de pijn.
'Tja, dat doet vast pijn.' Ik knik.
'Je shirt moet uit.' Ik kijk Harry met grote ogen aan. Dat ga je niet menen. Is hij achterlijk ofzo? Beseft hij niet hoeveel pijn dit nu al doet?
Harry wrijft even over mijn hoofd heen en pakt voorzichtig het shirt aan de onderkant vast.
'Neenee, niet doen, alsjeblieft laat los.' Tranen glijden over mijn wangen heen. Ik weet niet waar deze smeekbedes opeens vandaan komen. Überhaupt niet waarom ik nu zo kwetsbaar ben.
Harry zucht even. 'Ik bel Niall wel even. Hij loopt even weg maar komt na een minuut alweer terug.
'Hij is onderweg, ik ga je ondertussen op de bank leggen. Wees kalm, ik zal nu niks doen.' Ik knik.  Harry legt zijn armen onder mij en tilt mij op in bruidstyle. Het doet pijn, maar het lichaams contact met Harry maakt al veel goed. Het voelt best vertrouwd zo. Misschien wel iets te.

Heel erg bedankt voor alle views.
xXx Rooms-n-oes

1320 woorden.