Top Meester

Hoofdstuk 7

Louis
We zitten gewoon in een vliegtuig.
Ik een faking vliegtuig.. hoe kan ik nou ontsnappen? Dat gaat nu nooit meer lukken.
Harry haalt voorzichtig onze blinddoek van ons gezicht af.
Ik kijk in paniek om mij heen om te zien of mijn vermoeden wel juist is.
Helaas.... het is waar, we zitten inderdaad in een vliegtuig.
'Jullie vragen je vast af waarom jullie geblinddoekt werden?'
De andere sub en ik knikken tegelijkertijd ons hoofd.
'Heel simpel, ik woon op een te verre afstand om met een auto naartoe te reizen. Vandaar deze manier. Veel subs raken in paniek bij het zien van een vliegtuig, vandaar de blinddoek.'
'Oh' mompel ik.
Het klinkt allemaal heel logisch.
Ik ben zo ontzettend benieuwd waar hij woont. Straks gaan we naar de zuidpool. Zie je ons al zitten in de sneeuw? We zullen vast en zeker de pinguïns die daar leven, moeten bedienen. Ik grinnik van mijn gedachten.
'Ik had belooft jullie mijn regels uit te leggen.' Begint Harry weer. De glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon van mijn gezicht af.
De regels...juist ja.

'De regels zijn vrij simpel, als het nodig is kunnen er later nieuwe regels worden toegevoegd.'
Beide knikken we weer ons hoofd.
Regel; Gehoorzaam altijd onmiddellijk en onvoorwaardelijk, zonder te weigeren.
Regel 2; Wees altijd beleeft en spreek Mij aan met Meester of Meneer en gebruik U.
Regel 3; Je zult nooit recht in de ogen kijken hetzij je toestemming krijgt. Je blik is aanwezigheid van Mij altijd op de grond gericht.
Regel 4; Vraag altijd toestemming om te spreken of om te handelen, en wacht totdat Ik toestemming heb gegeven.
Regel 5; Ik verwacht dat wij een open en eerlijke communiceren. Je brengt Mij vrijwillig op de hoogte van informatie omtrent je lichamelijke en emotionele staat.
Regel 6; Jou lichaam is het grootste geschenk dat je Mij kunt geven. Je geeft je lichaam aan Mij, als Mijn eigendom.
Regel 7; Ik weet wat het beste is voor jou, Ik bepaal alles wat je gaat doen, in ruil daarvoor bescherm en onderhoud Ik je.

'Dit zijn de basis regels. Ik eis van jullie dat jullie alle regels volgen en geen problemen vooroorzaken.'
Wij knikken ons hoofd.
'Spreek.'
'Ja meester.' Zeggen we tegelijkertijd.
'Mooi, bereid je voor, het vliegtuig gaat landen.'

Tja, dan dacht je dat we al bij zijn huis waren.... niet dus. We zitten momenteel weer in een limousine.  Deze gast is echt rijk, ik zweer je het. Het vliegtuig met piloot en de twee limousines met chauffeur zijn van hem... Nou, dat heeft een doorsnee familie niet hoor.
'Over vijf minuten zijn wij thuis, wacht in de hal op mij, ga knielen zo als het je geleerd is, ik kom eraan.
Ik slik, knielen? Oh gosh, ehm welke houding was dat ook alweer? Vanonder mijn wimpers kijk ik naar de sub die naast mij zit. Ook hij kijkt een beetje moeilijk. Misschien weet hij het ook niet?
Al snel stopt de auto en sjokken de andere sub en ik naar binnen. Harry blijft bij de auto staan en praat met de chauffeur.
We lopen door de voordeur en komen terecht in een enorme hal. De vloer is van wit marmer en recht voor de voordeur staat een prachtige trap. Aan het hoge plafond hangt een gouden kroonluchter.
Het ziet er allemaal zo ontzettend chique en duur uit dat ik mij eigenlijk niet durf te bewegen.
Ik kijk de andere sub aan en raap al mijn moed bijeen.  'Mooi eh?' Vraag ik zachtjes. De sub kijkt me verbaasd aan. Hij knikt zijn hoofd. 'Hoe heet jij eigenlijk?' Hij kijkt even om zich heen of de kust veilig is en zucht dan. 'Ik ben Ruben. Jij?'
'Ik ben Louis.'
'Weet jij nog hoe we moeten knielen?'
Ik schud mijn hoofd. 'Ik denk dat ik een blackout heb, ik weet het niet meer. De stress word me teveel.'
Plots komt er een bediende het hoekje om. 'Snel jongens, kniel Hary komt eraan.' Hij ziet onze wanhopige blik en schud zijn hoofd.
'Op je knieën, kijk naar beneden en leg de rug van je handen op je bovenbenen, rug recht, niet meer vergeten jongens.' Wij kijken hem dankbaar aan en knielen snel. Hij loopt snel terug naar de ruimte waar hij vandaan kwam.
De man is nog maar net weg, of de voordeur gaat alweer open.
'Goed jongens, zo wil ik elke keer binnenkomen. Je knielt voor de voordeur als ik thuis kom.
Wij knikken onze hoofden.
'Antwoord altijd als er iets tegen je gezegt word.' 'Ja meester.'
'Goed, Ruben, jij mag helpen eten koken, de bediende wijst je de weg.' Wij kijken verbaast om ons heen... bediende? Die liep net weg? Harry knipt even met zijn vingers en de man komt aanrennen. 'Neem Ruben maar mee naar de keuken.' De man knikt en wacht geduldig totdat Ruben is op gestaan.
'Wij Louis, wij hebben jou nog iets af te leren.'
Ik slik.
Harry pakt mij stevig aan mijn bovenarm vast en trekt mij omhoog.
'Mooi begin Louis, op dag één heb je het al voor elkaar.'
Ik kijk beschaamd naar de grond.
'Ik wijs je mijn strafkamer aan, open niet de deur maar kniel en wacht totdat ik zover ben om je je verdiende straf te geven.'
'Ja meneer.'
Harry loopt al de trap op en ik sjok achter hem aan. Het is nog best moeilijk om naar beneden te kijken terwijl je een trap op loopt.
Harry stopt plots bij een grote zwarte deur. 'Wacht hier.' Bromt hij. 'Ja meester.' Zucht ik waarna ik door mijn knieën zak, om te knielen.

Een stem of een reactie stel ik erg op prijs.
Het volgende hoofdstuk zal snel komen😊

Bijgewerkt op 17 april 2020.
xXx Rooms-n-oes
962 woorden.