Top Meester

Hoofdstuk 12

Louis
Harry legt mij voorzichtig op de bank maar loopt dan plots snel de kamer uit.
Ik kijk hem na, zotdat ik zeker weet dat hij de kamer uit is.
Ik zucht diep. Harry... o Harry... Wat moet ik nou van je denken?
Hij is knap, sexy misschien wel en hij kan lief zijn? Ja jongens, die vraag vliegt steeds door mijn hoofd heen. In de tijd dat ik bij Harry ben, geen idee hoelang ik hier al ben, het voelt als een jaar maar het zijn waarschijnlijk pas 2 dagen. Oh oops, ik dwaal af. Harry is in deze tijd nog geen enkele keer aardig geweest. Ruben en ik werden bij aankomst uit de auto geduwd, ik werd geslagen, in een donkere kamer gestopt en gekleineerd. Maar toch, de ogen van Harry stralen een heel bezorgt gevoel uit. Alsof hij zich ergens zorgen over maakt. Alsof hij een groot geheim heeft wat hij probeert te verhullen met zijn onacceptabele gedrag.

Morgen is de dag dat Harry moet besluiten welke sub hij graag zou willen houden. Ruben of mij dus....
Ik ben best wel gespannen. Ik wil zo graag weten welke keuze hij gaat maken. Ik weet dat ik zei dat ik hier ontzettend graag weg wil, dat wil ik nog steeds, maar ik heb het gevoel dat als ik hier blijf, bij Harry, ik hem ergens mee kan helpen. Misschien kan ik hem helpen een beter mens te worden?
De gedachte verdwijnt als sneeuw voor de zon weg uit mijn hoofd als Harry weer binnen komt lopen. Er loopt een onbekende man achter hem aan. 'Niall, dit is hem.' Niall knikt en grinnikt om de onbeleefde introductie. 'Well Harry, vertel het eens. Waar heeft je sub last van?'
Ik kijk met grote naar de twee mannen voor mij. Dit geloof je toch zeker niet. Harry moet voor mij het woord doen alsof ik één of ander kapot object ben. Ik kijk boos de andere kant op. Ik mag dan wel een sub zijn, ik ben en blijf een mens met waardigheid.
'Hij heeft hete thee over zich heen gekregen.' Niall grinnikt. 'Tja dat is stom. Thee hoort in een kopje te zitten en niet op je lichaam.'
Harry grinnikt om de stomme opmerking van Niall.
Ik grom zachtjes. Ik ben het hier echt niet mee eens.
'Well, we zullen eens kijken wat we eraan kunnen doen.' Niall graaft wild in zijn tas en haalt er uiteindelijk een grote ijzeren schaar uit. 'Zo, eerst maar eens deze mooie onschuldige sub uitkleden.' Niall knipt voorzichtig het shirt in stukken waardoor het langzaam van mijn buik afglijdt. Hij knipt zorgvuldig om de wond heen waardoor mijn bovenlichaam uiteindelijk helemaal bloot is en alleen het stukje stof dat vast geplakt is aan de wond er nog opzit.
'Oh dit valt nog wel mee. Ik vermoed dat dit een tweedegraads brandwond is. De grootte ervan valt ook redelijk mee waardoor je uiteindelijk geen litteken overhoud.' Harry knikt en haalt zijn telefoon uit zijn broekzak. Hij begint wild te typen.
Geen litteken? Ach dat scheelt weer. Daar gaat mijn kans om op te scheppen in het kamp over mijn vreselijke Dom en wat hij me allemaal heeft aangedaan. Natuurlijk zeg ik er dan niet bij dat dit een ongelukje was... neenee, Dominanten moet je slecht neerzetten. Hun imago is sowieso al slecht. Dus ach, dit verhaaltje kan er dan ook nog wel bij.

Na een half uurtje met veel pijn, tranen en gescheld heeft Niall de wond afgeplakt. Ik snik zachtjes van de pijn die hij mij zojuist heeft aangedaan.
Aan Harry heb ik ook niks gehad. Toen Niall het stukje stof van de wond af wou trekken, schreeuwde ik het uit van de pijn en riep alle vloek en scheldwoorden die op dat moment binnen schoten. Harry schaamde zich zo erg voor het gedrag van zijn 'onstuimige, niet opgevoede' sub dat hij besloot om de kamer te verlaten.
Wat kan ik eraan doen dat Niall mij pijn doet. Als iemand jou pijn zou doen zou je het toch ook uit schreeuwen van de pijn?
De enige woorden die Harry gefrustreerd gromde voordat hij opstond waren 'Hier gaan we zeker iets aan doen.'
Wat zou hij hiermee bedoelen? Betekend dat dat ik moet blijven? Mag ik niet terug naar het kamp?
Ik zucht. Daar gaat mijn hoop.
Ik wil echt niet bij deze eikel wonen. Ik wil hem überhaupt niet eens dienen.

Niall huppelt de kamer uit. Hij zei Harry gedag en liep weer terug naar zijn auto.
Ik lig heel zielig op de bank en kijk de kamer rond. Tja, meer kan ik nu niet doen eh. Na een tijdje komt Harry de kamer binnen. 'Zo' Bromt hij. 'Bijgekomen van het schreeuwen?' Ik slik hardop. Oh oh. Nu komt het.
Ik knik twijfelend.
'Louis, ik vind dit niet kunnen. Je hebt mij voor schut gezet en jezelf ook.'
Ik kijk naar beneden. Dit is zijn tactiek om mij een schuld gevoel aan te praten. Well Harry, droom lekker verder. Alles wat jij zegt gaat het ene oor in en het andere oor weer uit.
'Louis, kijk me aan.' Ik zucht en kijk hem recht in zijn ogen aan, zonder twijfel.
'Een sub hoort geen kik te geven bij straffen of pijn. Dat heb je geleerd in het kamp.' Ik haal mijn schouders op. Harry zucht. Om de situatie nog erger te maken schud ik mijn hoofd. 'Nee' zeg ik stellig. 'Ten eerste is mij niet geleerd. En ten tweede, heb jij maar eens zo'n brandwond op je buik en laat er dan maar een amateur artsje aanzitten. Dan gil jij het ook uit.'
Harry zijn ogen worden steeds donkerder en zijn gezicht gaat steeds meer op onweer lijken.
Harry kijkt mij recht in mijn ogen aan en ik kijk recht terug.
Zonder enige twijfel en zonder te knipperen. Als hij een sub wilt breken, gaat hij zijn gang maar. Dit is zijn kans. Ik ga hem niet laten zien wat voor een invloed hij heeft op mij.
Zelfs niet als ik daar ontzettend voor moet lijden.

Wat vinden jullie van dit hoofdstukje? 🤗Dank jullie wel voor het aantal views en leuke reacties.

xXx Rooms-n-oes

1035 woorden.