Top Meester

Hoofdstuk 14

Louis
Ik open langzaam mijn ogen. 'Huh waar ben ik?' Ik lig in een andere kamer dan degene waar ik in slaap ben gevallen.
Deze kamer is donker, heel erg donker. Ik zal toch niet weer in de rottige isoleercel zitten?
Ik haal angstig adem en kijk wild om mij heen. Ik wil weten waar ik ben.
Tranen van paniek glijden over mijn wangen. Kom me dan toch helpen mensen.
Plots hoor ik zachte zuchten uit de kamer komen waardoor de paniek door mijn lichaam giert.
Er is hier nog iemand. Waarom? Wat heb ik fout gedaan? Haal me hieruit.
Mijn ademhaling word steeds sneller en helder nadenken lukt niet meer.
Straks zit hier een monster, een monster die mij gaat opeten. Oh help me please.
'Louis?' Vraagt een zachte stem. Ik schrik me kapot. Hoe kent dit ding mijn naam?
Ik geef geen antwoord en blijf doodstil zitten.
'Louis, ben jij dat?' Ik geef nog steeds geen antwoord. Ik hoor een harde zucht en daarna een klik. In de hoek van de kamer, niet ver van mij vandaan gaat er een klein lampje aan.
Het licht schijnt niet fel genoeg om de hele kamer te verlichten.
'Oh Louis, ik ben zo blij dat je hier bent.' Ik kijk verbaast op en zie Ruben in de hoek van zijn bed zitten.
Meteen verdwijnt alle paniek uit mijn lichaam. Ik sta op en spring naast Ruben op het bed.
'Oh wat ben ik blij dat je er bent.' Ruben grinnikt. 'Hoe kom ik hier?'
Ruben haalt zijn schouders op. Waarschijnlijk ben je hier gekomen toen ik bewusteloos was.
'Oh oh. Wat is er gebeurd?' vraag ik meteen bezorgt.
'Harry kwam gefrustreerd de kamer binnen lopen, hij mompelde iets over jou en trok mij daarna mee naar de straf kamer.'
'Oh, wat heeft hij gedaan?'
Ruben zucht diep en draait zich om.
Het valt mij nu pas op dat hij geen  shirt aan heeft.
Mijn mond valt op bij het zien van zijn rug. Zijn hele rug zit vol met blauw, paarse en rode striemen en sommige bloeden nog een beetje.
'Jeetje.' Mompel ik zachtjes.
'Waarom, waarom deed hij dit?' Ruben schud triest zijn hoofd.  ' Ik heb geen  idee. Het is een triest figuur. Misschien daarom.' Ik knik. 'Helemaal met je eens, dit bevestigt alleen maar zijn vreselijke karakter.
Ruben snikt zachtjes.  'Waarom Louis? Waarom doet hij mij dit aan?' Ik leg voorzichtig mijn hand op de zijne. 'Ik heb geen idee, echt geen idee. We zullen moeten zorgen dat we allebei niet gekozen gaan worden.'
'Hoe?' Vraagt  Ruben twijfelend. 'We kunnen niks doen tegen de keuze van een dominant. Zo zijn de regels.'
Ik knik. 'Ruben, ik beloof je, dat als jij gekozen word, ik mij zal opofferen voor jou. Jij hebt het hier het zwaarste, jij bent hier niet veilig en moet hier weg.'.
'Maar Louis..  en jij dan?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee Ruben, het is goed zo. Beloof me alsjeblieft dat je op het Kamp gaat smeken. Je gaat smeken, huilen, voeten kussen, doe iets, maar zorg alsjeblieft dat je tentoongesteld word op de open dag. De kans dat je dan een lieve, rechtvaardige dominant vind, is groter.' Ruben knikt zijn hoofd.
'Maar jij dan Louis? Ik kan je niet achterlaten. En wat gebeurt er als hij toch voor mij kiest?'
'Dat komt wel goed hoor, maak je maar geen zorgen.'
Ruben knikt zijn hoofd en gaat voorzichtig tegen mij aan liggen.
Morgen is de dag dat Harry moet kiezen.
Voor ons is de keuze al gemaakt en maakt het niet meer uit wat hij zal zeggen.
Ik blijf hier, of hij dat leuk vind of niet.
Die arme Ruben. Hij ziet er zo slecht uit en dat allemaal door een boze Harry die zijn woede niet onder controle kon houden.
Zucht. Een leven met hem gaat zo ontzettend moeilijk worden. Ik had gehoopt, gebeden en er zelfs op vertrouwd dat Harry voor Ruben zou kiezen.
Gelukkig mankeer ik nog niks en mag Ruben nog even lekker bijkomen in het Kamp, voordat ook hij een andere dom krijgt.
Ik zucht en sluit mijn ogen.
Jammer genoeg open ik deze al na een paar tellen. Ik kan echt niet slapen. Mijn hoofd zit nog vol met allerlei gedachtes en vragen over morgen.
Wat zou er morgen gaan gebeuren?

Er galmt een hard klik geluid door de kamer heen. 'Opstaan.' Word er naar binnen geschreeuwd. Bijna onmiddellijk gaat de deur daarna weer dicht. Ruben en ik kijken  vaag naar de deur en grinniken dan. 'Hoe is het met je rug?' Ruben haalt zijn schouders op. 'Het brand een beetje, maar ben wel wat gewend hoor.' Ik glimlach naar hem. Als het allemaal goed gaat, zit hij zometeen weer in de auto richting het Kamp. Wat een bofferd is het toch ook.

Beide staan we moeizaam op. Door de kou van de afgelopen nacht, zijn al mijn spieren verkrampt en voelt het vreselijk om mijn ledematen weer te bewegen.
'Kom Ruben, op naar de woonkamer.'
Ruben knikt en ik houd de deur voor hem open.
'Wat denk jij dat zijn keuze is?'
Ik slik even. Tja wat moet ik hier nou op antwoorden? Straks word Ruben gekozen, neem ik zijn plaats in en gaat Ruben met een schuldgevoel naar huis.
Dat is niet de bedoeling.
'Het komt goed.' In mijn stem is enige twijfel te horen waardoor Ruben een beetje twijfelend mijn kant op kijkt.
'Als Harry voor mij kiest, zal ik mijn lot ondergaan. Je hoeft niet mijn plek in te nemen. Zoiets kan ik niet vragen aan jou.'
'Ruben, het is goed zo. Ik, wij kunnen dit aan. Wij komen hier sterker uit. Let maar op.'
Ruben zucht en knikt. 'Oké dan.'
Ruben en ik lopen de openstaande deuren door en staan in de enorm grote, schemerige woonkamer. Harry staat met zijn rug naar ons toe en kijkt uit het grote raam. Het ziet er een beetje duister uit.
'Kniel.'
Ruben en ik kijken elkaar even aan en knikken beide. We zakken beide op de grond en leggen onze handpalmen ondersteboven op onze bovenbenen.
Onze hoofden buigen we naar beneden zodat we in een onderdanige positie zitten. Dit is de basis positie van elke sub. Dit word je in het kamp zo duidelijk gemaakt, dat je nooit meer vergeet te knielen voor je dominant.
Well Oké... De eerste dag hier waren Ruben en ik het wel vergeten.... maar goed dat kwam door de stress... houd het daar maar op.

'Na lang twijfelen heb ik een keuze gemaakt.' Harry draait zich langzaam om en loopt in trage passen naar ons toe. 'Ik heb eerst geprobeerd rekening te houden met jullie persoonlijkheden en jullie wil. Helaas werkt dat zo niet en heb ik een sub gekozen waar ik voor mijn gevoel het meeste mee kan, de sub die voor mij een uitdaging is.'
We slikken. Ik kijk vanonder mijn oogleden naar Ruben. Hij trilt van angst en knijpt in zijn vuisten om de tranen tegen te houden.
'De sub die van mij word is...'

Sorry dat het zo lang duurde!
Hier is een extra lang hoofdstukje😜

-xXx- Roomsnoes
1190 woorden.