SUN AND MOON | ksg - pjm

  Merhaba arkadaşlar bu bırakın wattpad'i hayatımda yazdığım ilk kurgu olduğundan ve sonrasında da düzenleyip özünü bozmak istemediğimden ki bu kesinlikle çok yanlış bir karar, her neyse bu yüzden içerisinde birçok mantıksız ve cringe yer bulabilirsiniz bunu bilerek başlamanızı öneriyorum ama kurgu olarak beğeneceğiniz düşünüyorum neyse bundan sonra da dokunmak istemediğim ve de üşendiğim için bu haliyle okumanız gerekecek iyi okumalae

    "Birşeyin bitmesi için sonlanması gerekmiyor." dedi küçük parmaklarını kızın saçlarında dolaştırırken. Kız gözlerini çenesini kafasına yaslamış oğlanın yüzünde gezdirdi ve gözlerine çıkardı. "Biliyorum Park Jimin. Çok endişelisin. Düşünme bunları. Yukarı bak." dedi ve kendisi de kafasını gökyüzüne çevirdi. Endişesi asla bitmeyecekti. Buna rağmen bu anı bozmamalıydı. O da kızı taklit ederek kafasını gökyüzüne kaldırdı. Kız sessizce kıkırdadı. Oldukça mutluydu.

"Başlıyor."
  
    Her zaman "ay ve güneş" önünde parlayan karanlık olacaklardı.

                                 ~

   "Hayır hayır yapma bunu, sana yalvarırım baba." bağırarak ve hıçkırıklarımın örttüğü sesimle konuşmaya çalışıyordum. "Defol git buradan. Düşmanımın aileme yaklaşmasına izin vermeyeceğim." diye sinirle bağırdı babam ona. Hayatım olan insana baktım. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Sessizce "Yapmayın..." dedi. Canım yanıyordu. İkimizi bu kadar çaresiz ve imkansız görmek canımı acıtıyordu. Babam beni uçağa doğru sürüklerken elimden sadece hıçkırıklarla ağlamak geliyordu. Arkasından bağırdım. "Mektubu hep sakla. Beni hatırlamanı sağlar." dedim. Cevap verdi "Seni hayatımın sonuna kadar bekleyeceğim Seulgi. Unutmam imkansız." sesimden geriye kalan son cızırtılar ile bağırdım "Seni seviyorum." onun ince sesini son kez "Seni seviyorum Kang Seulgi." dediğinde duydum.

    Görüşeceğiz...