Moordspel

>> 4 <<

Point of view July

De schaduw wordt alsmaar groter en groter. Tot dat er een figuur verschijnt. Iedereen draait zijn gezicht naar de grond, bang voor wat we zullen aantreffen.

'Uh alles oké?'

Nee, het is niet oké. Er staat hier een moordenaar voor mijn neus die op het punt staat mij te vermoorden. En waarschijnlijk de rest ook nog eens vermoord. Natuurlijk ben ik dan niet oké!

Huh.. Die stem kwam niet van één van ons. Dat betekent dus dat de schaduw dat gezegd heeft. Ik tik Charlie aan, hij is tenslotte de jongen hier en heeft dus de meeste lef. Eigenlijk is dat helemaal niet waar en heeft Manon hier de meeste lef, maar ik heb Charlie liever dood dan Manon, no offense Charlie.

'Charlie, volgens mij is het geen moordenaar.' Fluister ik. 'Ja dus wat moet ik met deze informatie?' Soms irriteer ik me echt dood aan hem. Hoe kun je zoiets nou niet snappen? Ik was toch duidelijk of niet.

'Je moet kijken, dombo,' Daisy geeft hem een vriendelijke stomp. 'Niet zo pussy, je wordt echt niet opgegeten hoor.'

Ik kijk Charlie met puppy ogen aan. 'Please?' Fluister ik zo onschuldig mogelijk.

Ik hoor hem een keer zuchten. Dat betekent dus dat hij gaat kijken of niet? Terwijl ik nog in m'n enthousiasme zit zie ik Charlie in mijn ooghoek opstaan. 

'Als ik dood ga, is het jouw schuld hè July!' Zonder dat hij me de tijd geeft om te antwoorden loopt hij weg.

Nieuwsgierig gaan de andere meiden ook staan, en ik uiteindelijk ook. Met Charlie voorop lopen we van de kast vandaan.

'Boe!' Charlie draait zich in een vliegend vlugge beweging om. Dit was zijn poging om ons te laten schrikken. Jammer genoeg kennen we hem daar allemaal te goed voor. Want hij doet dit soort dingen veel te vaak. 

'Lopen, sukkel.' Mompelt Daisy om haar normale toon, bitchy dus.

De spanning bouwt zich op. We komen steeds dichterbij het hoekje waar we kunnen uitkijken op de gang. Mijn hart bonkt nog altijd in m'n keel. Het is een raar, maar toch eng gevoel. Nog nooit heb ik mijn hartslag zo goed gevoeld, zo dichtbij en zo luid.

Charlie kijkt aarzelend naar achter. We kijken lachend terug, en knikken onze hoofden om te zeggen dat hij gewoon moet kijken.

Charlie raapt al z'n moed bij elkaar en kijkt om het hoekje. Mijn ogen vallen al snel op zijn handen, die helemaal trillen van de spanning. Zo stoer is die blijkbaar ook weer niet.

Het huis is muisstil, je kunt een speld horen laten vallen. Gelukkig eindigt deze onrustige stilte al snel door de stem van Charlie.

'Het is die nerd.' Hij doet een stap naar voren waardoor zijn hele lichaam nu te zien is. Ook wij doen een stap naar voren.

'Volgende keer mag je wel even zeggen dat je geen moordenaar bent.' Sist Daisy Rik toe.

'Sorry hoor. Wist ik veel dat ik wordt gezien als een moordenaar hier.' Mompelt Rik verlegen, maar toch klinkt het zelfverzekerd. Waarschijnlijk ben ik één van de weinige hier die zijn naam kent. Anders had Charlie wel Rik gezegd in plaats van die nerd.

Toch snap ik wel dat mensen hem als nerd zien hoor. Hij weet serieus alles af van computers, en hij staat overal gemiddeld hoger dan een zeven voor.

'Sorry. We zijn gewoon een beetje gek aan het worden, aangezien er net een moord is gepleegd en de kans dat de moordenaar nog rond loopt, is best wel groot.' Manon loopt vriendelijk naar Rik toe en schud hem de hand. Rik begint gelijk te blozen en valt stil.

'Ik ga hier weg, hoor. Dit vieze nerd gedoe wordt me allemaal een beetje teveel. Zie jullie wel weer verschijnen.' Daisy loopt de kamer uit, waarschijnlijk naar de voordeur. 

Zodra Daisy weg is kletsen we Rik even bij met wat er allemaal gebeurd is.

Marije haar tranen lopen weer over haar wangen en Charlie is nog altijd in shock. Dit is letterlijk een avond geworden om nooit meer te vergeten.

'July dit is verdomme niet grappig! Geef me je sleutel.' Daisy komt stampvoetend terug de kamer in. 'Wat is niet grappig?' Ik heb echt geen idee waar ze het over heeft. En waarom heeft ze ineens mijn sleutel nodig? Waarschijnlijk is ze zo dronken dat ze de deur niet openkrijgt.

'Doe niet alsof je het niet weet. Je voordeur zit op slot!' Daisy begint steeds bozer op mij te worden, alsof het mijn schuld is. Ik heb hier helemaal niets mee te maken.

'Op slot?' Manon reageert ook verbaasd. 'Maar letterlijk tien minuten geleden is iedereen door die deur naar buiten gegaan. En geen van ons is daar geweest, dus heb je gewoon niet genoeg kracht gebruikt.'

'Probeer het zelf dan eens.' Daisy gaat met haar armen over elkaar staan en zet haar gewicht op haar linkerbeen. 'Ga dan, voor als jullie me niet geloven.'

We lopen met z'n alle achter Manon aan naar de voordeur. Die blijkbaar op slot zit, wat onmogelijk kan want er is niemand daar geweest met een sleutel.

Terwijl Daisy aan het discussiëren is met Charlie probeert Manon de deur open te krijgen, maar zonder succes. 'July ik ben bang dat de deur echt op slot zit.'

'Zie je wel!' Daisy werpt me een gemene lach toe. 'Doe open! Ik wil naar huis.'

Natuurlijk wil ze naar huis dat willen ze waarschijnlijk allemaal. Maar op dit moment gaat dat even niet want ik kan mijn sleutels ook nergens vinden.

'Ik ben de sleutels kwijt.'

'Je bent de wat?' Charlie lijkt het nu ook niet meer grappig te vinden. En langzamerhand wordt iedereen een beetje pissig.

'Ja sorry. Ik weet honderd procent zeker dat ze in mijn broekzak zaten, maar ze zitten er niet meer. En ik heb ze er echt niet uitgehaald.'

'Misschien is er nog wel een andere deur open. Als iedereen nou even ergens anders heen gaat om te kijken of er ergens nog wat open is kunnen we misschien wel naar huis.' Stelt Marije voor.

Iedereen stemt voor, en zo verspreid iedereen zich over het huis. Op zoek naar een uitweg uit deze gestoorde plek. Dat een paar uur geleden nog gewoon mijn muisstille huisje was. 

Maar nu is het veranderd in een slachthuis. Een slachthuis waar we zo snel mogelijk uit moeten komen. Want anders zijn wij degene die geslacht worden.

©valorse