Moordspel

>> 31 <<

Point of view July

Het lijkt wel alsof we al uren in de auto zitten, maar waarschijnlijk zitten we hier pas een paar minuten. Het is pikkedonker buiten en er loopt niemand op straat. Hulp vragen gaat hem dus niet worden.

Mijn hart zit nog steeds in mijn keel en rustig worden lukt niet. Wat eigenlijk best begrijpelijk is aangezien ik hier heel rustig met de drie spelleiders in de auto zit. Zelfs de jongen die mijn eerste kus heeft afgepakt is één van de spelleiders. Mijn leven kan ook echt nooit normaal gaan.

'Zijn we er bijna?' Hoor ik mezelf vragen. Ik wil de auto uit! Ik wil weg bij deze gasten want dit hou ik niet langer meer vol. Mijn angst begint om te slaan in woede. Maar dat mag ik nog niet laten merken. Dat mag ik later pas gaan gebruiken.

'Stop hier maar even.' Rik tikt Jasper op zijn schouder en de auto stopt. Ik heb echt geen idee waar we zijn. Want zoals ik al zei: het is pikkedonker buiten.

'Tijd om de politie te bellen.'

Shit! Dit moet ik voorkomen. Als hij de politie gaat bellen is Charlie in gevaar. Dan word de onschuldige opgepakt. Rik moet worden opgepakt, niet Charlie. Oké July, verzin iets.

'Rik, kunnen we eerst ergens naar binnen. Ik ben niet zo lekker.' Ik probeer een zielige blik op te zetten maar ik heb echt geen idee of het geloofwaardig is.

Ik zie dat Rik mij ongerust aankijkt. Zal het gewerkt hebben?

'Wat dan? Buitenlucht is juist goed voor je schat.' Ik voel dat zijn warme handen mijn koude handen vastpakken. Ik schrik van zijn actie en deins achteruit.

'July. Wat is er? Je doet al raar vanaf het moment dat ik je kwam ophalen. Ik dacht dat je het niet erg vond wat we met Charlie hebben gedaan.'

Hij begrijpt het niet. Hij weet niet dat ik alles gehoord heb. Hij weet niet dat ik weet dat Charlie onschuldig is. Ik wil het hem vertellen maar dan breng ik niet alleen mezelf in gevaar maar ook Charlie. Dus moet ik het nog maar even volhouden, hoe graag ik het ook wil laten stoppen.

'Leeft Charlie nog?' Ik kijk Rik gespannen aan.

'July, ik ben geen moordenaar.' Yeah right mister spelleider maak dat de kat maar wijs!

'Ik heb het koud. Kunnen we alsjeblieft verder gaan?' Probeer ik nog.

Ik zie dat Jasper zijn telefoon weer terug in zijn zak doet. Is het gelukt?!

'Jasper rij naar het eerst motel dat je tegen komt. July heeft echt even rust nodig.' Hij lacht naar me en ik 'lach' terug.

Nu ik er zo over nadenk heb ik echt even rust nodig. Mijn maag rammelt en mijn keel is super droog. Ook zou ik wel wat slaap kunnen gebruiken. Deze nacht was, is nog steeds, intens.

Maar eerst zorgen dat dit moordspel snel afgelopen is. Daarna kan ik uren lang slapen, eten en drinken. Waar ik trouwens nu al zin in heb.

Na ongeveer tien minuten rijden komen we langs een motel. Rik geeft aan dat dit een prima stopplek is en Jasper stopt de auto.

'Dames eerst.' Zegt Rik wanneer hij de deur van de auto aan mijn kant open doet. Ik 'lach' nu voor de tweede keer naar hem.

We lopen richting het motel. Het ziet er oud en best wel vies uit. Ik betwijfel of hier überhaupt nog wel mensen verblijven.

'Laten we twee kamers pakken. Dan kunnen we allemaal onze eigen gang gaan.' Rik loopt naar binnen en kijkt om zich heen. Ik doe precies hetzelfde. Waar is de receptie?

'Uh ik heb zo'n gevoel dat het hier uitgestorven is.' Zegt Sean lachend tegen Jasper.

Net als we ons weer om willen draaien springt er een vrouw voor onze neuzen.

'Goedenacht heren, oh en prachtige dame waar kan ik jullie mee helpen?' Ze lacht extreem vriendelijk naar mij. Eigenlijk is het eerder eng dan vriendelijk.

'Uh twee kamers voor twee personen? Kan dat zo laat nog?' Ik hoor de twijfeling in Rik zijn stem. Het voelt hier niet veilig aan. De rillingen lopen over mijn rug en ik heb het ijskoud.

'Tuurlijk tuurlijk. Meer dan genoeg kamers over. Er komt hier bijna niemand. Staat niet echt goed in het nieuws beschreven. Het is nogal een bekende plek voor moordenaars.' Zegt de vrouw lachend.

Ik kijk Rik en de twee jongens bang aan. Ik wist wel dat deze plek niet veilig was.

'Kamer 207 en 209 zijn vanaf nu van jullie. Fijne nacht nog!' Ze geeft ons de sleutels. En kijkt Rik extreem lachend aan, wat ze net ook al bij mij deed.

Moeten we niet iets betalen? Schiet me ineens te binnen.

Rik begint te zwaaien met zijn bankpas. Ik was dus niet de enige die door had dat we nog moesten betalen.

'Nee lieverd. Het is goed zo. Ben allang blij dat er iemand is in dit krot.' Ze wijst naar de gang en zegt dat de achterste kamers onze kamers zijn. Ik lach vriendelijk en mompel bedankt.

We lopen gespannen de kille gang door. Het is nog steeds ijskoud. En is dat nou bloed op de muur? Oh hell no, get me out of here!

'July en ik pakken 209 wel.' Rik geeft de sleutel van kamer 207 aan Jasper en fluistert iets in zijn oor. Ik kon niet verstaan wat hij zei en mijn nieuwsgierigheid komt naar boven. Wanneer Rik weer naar mij toe komt gelopen vraag ik dan ook meteen wat er was.

'Het zijn niet jouw zaken.' Kreeg ik als antwoord. Dat is dus echt het irritantste antwoord wat hij maar kon geven. Nu heb ik nog steeds geen idee wat er gaande is. 

'Die vrouw was niet helemaal wijs volgens mij.' Rik begint te lachen als hij de kamer inloopt.

'Jij ook niet.' Mompel ik.

'Sorry?' Shit, hij heeft het verstaan. Shit! Ik had mezelf in moeten houden. Maar ik kon mezelf niet meer bedwingen. Het floepte eruit.

'July?' Hij komt op me afgelopen. Mijn hart begint te bonken en ik weet niet goed wat ik nu moet doen. Ik zie hoe hij stapvoets mijn kant op komt. Alles lijkt in slowmotion te gaan. De rillingen over mijn rug  worden steeds erger.

Ineens zie ik hem uithalen. Zijn warme hand beland op mijn wang. Van schrik en angst, en door de harde klap, knal ik tegen de muur aan. Mijn hoofd beland met een harde klap tegen de stenen muur. En voor ik het weet zie ik vlekken voor mijn ogen verschijnen.

Nadat de vlekken voor ongeveer twintig seconden voor mijn ogen hebben gedanst voel ik me misselijk worden. Mijn ogen worden steeds kleiner en mijn zicht verdwijnt. Ik voel mezelf vallen op de grond en alles word pikkedonker.

©valorse