Moordspel

>>10<<

Point of view Rik

Ik zie hoe Charlie gespannen naar de deur kijkt. Het komt nu aan op ons. Zodra ik de deur open doe, is Charlie weg en zit ik hier met vier verwarde meiden. Word vast gezellig, pff.

Terwijl ik bezig ben met het openen van de deur probeer ik in contact met Charlie te komen. Binnen een paar seconden vang ik een gespannen blik van hem op. Ik knik voorzichtig en open de deur.

Manon doet al een paar stappen naar voren om naar buiten te kunnen. Maar helaas Manon,  dat gaat vandaag niet lukken.

Snel neemt Charlie een sprintje, nog net op tijd krijgt hij de sleutels te pakken. Het is gelukt! Nu hopen dat hij die kamer zo snel mogelijk vind want de gevolgen wil ik niet eens weten.

'Charlie! Waar ben jij mee bezig?!' Daisy begint tegen de deur te rammen wat volkomen begrijpelijk is. Ook Manon begint te schreeuwen:

'What the fuck? Charlie! Kom terug! Laat ons er verdomme uit, wat is dit nou verdomme?!'

Ik zou moeten zeggen wat er aan de hand is, maar de paniek van de meiden klinkt als muziek in mijn oren. Nooit gedacht dat ik daar ooit zo over na zou denken. Maar de angst in July haar ogen maakt haar nog mooier, veel mooier.

'Lagen er niet meer sleutels?' Marije rent de trap af en kijkt opnieuw onder het matje. Als ze ziet dat er niets ligt, kijkt ze teleurgesteld onze kant op. 'Niets, nopes, nada.'

Manon en July lopen ook het trapje af. Ik volg hun en ga tegen de muur staan. Zo kan ik goed toe kijken hoe Daisy haar best doet om de deur toch open te krijgen. Wat haar toch niet zal lukken.

'Je weet hier iets van af, niet?' Opeens zie ik Manon voor me staan. Ze staat me met een vragend gezicht aan te kijken. Maar antwoorden gaat moeilijk.

Ik weet niet wat hij wil, en met hij bedoel ik de spelleider. Straks mag ik hier niets over vertellen en vermoordt hij een van ons. Toch zou Daisy best dood mogen hoor, die irritante bitch. Maar ik moet me gedragen in deze groep. Ik ben nog altijd de nerd, nou ja dat denken ze tenminste.

'Ik uh ik weet er niets van.' Ik probeer mijn glimlach te verbergen door naar beneden te kijken.

'Je liegt!' Manon geeft me een duw tegen mijn schouder. Ik doe net alsof het veel pijn doet en val zo onnozel mogelijk op de grond.

'Manon straks doe je hem nog pijn.' July komt op me af en helpt me weer overeind. Wat is ze toch leuk. Ze wilt altijd het beste voor iedereen, maar vergeet zichzelf. En ik zou graag haar die aandacht geven. Jammer genoeg ziet ze me niet staan, maar ben ik de stille nerd voor haar. En niemand wilt met zo'n iemand.

'Dankje.' Mompel ik en probeer oog contact te vermijden.

Uit het niets verschijnt er op dezelfde televisie als net een timer met nog negen minuten en dertien seconden te gaan.

'Wat is dit nou weer?' Daisy komt nu ook naar beneden om de timer van dichtbij te bekijken.

Ik weet precies wat dit is. Dat is de tijd die Charlie nog over heeft. De seconden blijven maar minderen. Langzamerhand begin ik in paniek te raken. Allemaal vragen komen naar boven.

Wat als het hem niet lukt? Wat gebeurt er dan met ons? En vooral met Marije? Naar wat voor iets moet hij op zoek? Gaat hij het wel vinden?

Rik hou op! Je maakt jezelf gek. Wacht gewoon af tot Charlie de deur weer opent en we eruit kunnen. Alles komt goed, zorg nou eerst maar dat de meiden minder in paniek raken.

Point of view Charlie

Naar wat voor iets moet ik eigenlijk op zoek? Iets wat handig is voor later. Ja daar heb ik niet echt veel aan. Dat kan van alles zijn. Letterlijk alles.

Terwijl ik de trap op ren naar de eerste verdieping bekijk ik de sleutel eens goed. Het ziet redelijk normaal uit, gewoon als een doodnormale sleutel.

Ik ren naar de eerste deur die ik tegen kom. Snel probeer ik de deur te openen, maar zonder succes. Snel ren ik naar de volgende en zo ga ik nog een tijdje door.

Na alle deuren boven gehad te hebben begint de moed me in m'n schoenen te zakken. De sleutel past nergens in, helemaal nergens. Maar opgeven is ook geen optie. Ik kan Marije niet in de handen van die gestoorde vent achter laten. Er moet een manier zijn om het tegen te houden!

Ik besluit om weer naar beneden te gaan. Daar zijn vast nog wel wat deuren, het zal wel moeten. Ik loop een stukje naar rechts en kom in een grote lange gang. Nooit geweten dat dit hier zat. Op de muur hangen grote wrede schilderijen. Ze zijn stuk voor stuk zwart en er staan enge wezens op. De sfeer werd al snel een stuk slechter. Wie hangt dit soort dingen nou weer op in het huis?

Midden in de gang staat een grote bruine deur. Mijn ogen vallen meteen op de deurklink, hij is wit. Maar vreemd genoeg zitten er rode stippen op. De gang is pikkedonker. Maar toch valt de deurklink me op.

Ik probeer de sleutel in het sleutelgat te krijgen. Maar doordat het zo donker is gebeurd dit met veel moeite. Dan schiet ineens het licht aan.

Ik schrik. Er ontsnapt een kleine gil uit mijn mond. Nu hopen dat niemand dat gehoord heeft. Ik kijk nog eens goed naar de deurknop. Die nu spierwit is. Huh? Hoe kan dat nou weer? Ik weet honderd procent zeker dat er rood op zat.

Ik negeer het rode dat eerst op de deurknop zat en kijk naar de sleutel in m'n handen.

Rood.

Mijn handen zijn rood. Ik schrik en laat de sleutel op de grond vallen. Uit paniek doe ik een paar stappen naar achter. Maar al snel bots ik tegen een muur aan. Ik draai me om en schrik van de tekst op de muur.

Game over Charlie.

©valorse