Moordspel

>> 22 <<

Point of view July

'Twintig!' Schreeuwt de man lacherig.

Mijn hart zit in mijn keel. Ademen is zwaar geworden en mijn hele lichaam trilt. Straks vind hij me als eerste en ben ik degene die een kogel door m'n kop krijgt. En daar zit ik niet op te wachten!

Ik begin harder en zwaarder te ademen. Ik krijg mezelf niet rustig en schiet in de stres. July hou je rustig verdomme! Je maakt alleen maar meer herrie. Je mag dan wel in de kast zitten maar dat betekent niet dat niemand je kan horen.

Mijn gezicht trekt witjes weg wanneer ik geschreeuw hoor. Het komt vanaf beneden. Is er nu al iemand gevonden? Het was een overduidelijke meisjes gil dus het zou Daisy moeten zijn geweest.

Maar zo snel kan ze toch niet gevonden worden?

Die bangeschijter is vast geschrokken van een spinnetje en heeft daardoor haar verstop plek pittig verklapt. Subtiel Daisy, heel subtiel.

Als er een prijs zou zijn voor de domste actie van vandaag wint Daisy hem. Ze heeft zojuist zichzelf laten vermoorden. Ik weet bijna wel zeker dat ze niet al gevonden is. Tenzij ze zich verstopte voor de man zijn neus. Wat ik haar trouwens ook nog wel zie doen eigenlijk.

Het gegil word vervolgt door een harde bonk. Was dit het geluid van een pistool? Was dit het teken dat er iemand vermoord is? Is dit het einde van dit verhaal?

Point of view Charlie

Ik hoor Daisy gillen. Ik herken die gil uit duizenden. Ik spring weg achter de bank waar ik verstop zat om naar haar toe te gaan. Je gilt niet zomaar toch? Iets in mij zegt dat ze gevonden is en hulp nodig heeft.

Ik gooi de deur open en hij knalt met een bonk dicht. Ik ren als een kip zonder kop door de gangen, wat ik een aantal minuten terug ook al deed. Maar toen was ik ontsnapt van de spelleider nu ren ik er juist op af.

Het is muisstil in het huis. Het enige wat ik hoor is mijn eigen heftige ademhaling. Wat best wel angstaanjagend is omdat ik nog nooit zo'n erge stilte heb meegemaakt.

'Help!' Klinkt er ineens vanuit de kelder.

Daisy! Ik vlieg bijna door het huis heen zo snel ren ik. Mijn hart bonkt nog harder dan daarnet. Wat is er met haar aan de hand? Waarom schreeuwt ze zo hard om hulp?

Met een harde zwaai trek ik de kelder deur open. 'Daisy!' Komt er uit mijn mond.

Ik ren het kleine trappetje af en kijk waar ze zich heeft verstopt. Ik zie amper iets en begin nog meer in paniek te raken. Even lijkt het alsof hier niemand is, totdat ik zacht gesnik hoor. Het komt onder de trap vandaan. Zonder er verder bij na te denken ga ik erop af.

'Wat is er? Gaat alles wel goed met je?' Zeg ik terwijl ik door mijn knieën ga om op dezelfde hoogte te komen.

Ze trekt me in een knuffel. Ze geeft geen antwoord op mijn vraag, het enige wat ik hoor is haar gesnik. 'Wat is er toch?' Ik probeer het gewoon nog een keer. Ze huilt niet zomaar toch?

'M..m-Marije.' Stottert ze. Marije is dood Daisy, dood. Die kan je niet gezien hebben. Tenzij.. Oh wacht. Nu snap ik het.

Het licht van de kelder springt aan en de kamer vult zich met lucht. Daisy haar lichaam geeft een kleine schok, wat betekend dat ze waarschijnlijk schrok. Toch houd ik haar in mijn armen.

Ik kijk heel even naar rechts om te kijken of er wat is en schrik van wat ik aantref. Daisy had gelijk. Het is Marije.

Alleen een wat andere versie van Marije, de dode versie. Kokhalzend hou ik Daisy in mijn armen. Het lijk van Marije zit onder het bloed en haar ogen staan wijd open. Het is een naar gezicht. Zeker omdat ze een paar uur geleden nog vrolijk stond te dansen. En nu.. Ligt ze daar zo hopeloos, niemand die haar nog kan helpen. Het is over. Voor eens en altijd.

'Zo zo, wat hebben we hier?' Oh man, heb je die spelleider weer.

Daisy schrikt en deinst naar achter waardoor ik haar los laat. Ik sta langzaam op om te laten merken dat ik niet bang ben.

'Dus.. Moet ik jullie nu beide schieten of wat willen jullie?' Hij lacht, weer zo eng als de vorige keer, maar zijn ogen blijven serieus.

Daisy zwijgt en ik durf ook niets uit te brengen. Ik heb al genoeg problemen gehad vandaag.

'Charlie, je bent wel het probleemkind van vandaag hè? Ik ben wel een beetje klaar met jou. Naar boven, nu!' Zijn stem word intimiderend en zijn ogen worden feller.

'NU!' Zo, hij heeft morgen geen stem meer over zo hard schreeuwt hij. Zijn geschreeuw werkt wel want ik begin met lopen. Ik weet dat ik Daisy nu alleen achter laat. Maar ik moet ook op mezelf passen. En niet alleen op Daisy.

Een hele harde knal verstoord mijn wandeltocht naar boven.

'Daisy!' Ik draai me om en ren, die twee meter die ik gelopen had, terug naar Daisy. Hij heeft haar gewoon neergeschoten! Voor mijn neus!

Het pistool is nog steeds op haar gericht maar toch ga ik bij haar zitten. Het bloed stroomt uit haar hoofd. Ik trek mijn shirt uit en hou het tegen de plek waar het meeste bloed uit komt.

De spelleider staat daar maar een beetje te kijken en lachen. Op dit moment wil ik hem in elkaar rammen. Maar eerst zorgen voor Daisy, daarna handelen die sukkel wel af.

'Kom op baby, blijf bij me alsjeblieft!' Haar ogen beginnen langzaam kleiner te worden. Haar oogleden zakken in en haar tranen drogen op. Het einde is dichtbij.

'Daisy! Alsjeblieft! Geef niet op. Ik blijf bij je!' Mijn hand gaat door haar zachte blonde haren. Zelfs onder al het bloed is ze prachtig.

'C..Charlie.' Komt er heel zachtjes uit haar mond. Ik knik en kijk haar met volle hoop aan. Zeg wat Daisy! Blijf bij me, voor altijd!

'Ik...' Haar ogen vallen dicht. Het word muis, maar dan ook echt muisstil. Maak je zin af Daisy! Het is nog niet over, je bent nog zo jong!

De spelleider besluit de kelder te verlaten en ik blijf hier nog zitten met honderden tranen in mijn ogen en een lijk in mijn armen. Het lijk van het mooiste meisje van de wereld.

Het lijk van mijn vriendin.

Het lijk van Daisy.

©valorse