Moordspel

>> 30 <<

Point of view July

Ik zit nog altijd opgesloten in het kantoor van mijn vader. Het geschreeuw word steeds erger en mijn hart begint steeds sneller te kloppen. Ik ben bang dat het daar boven uit de hand is gelopen. En ik kan ze niet helpen want ik zit hier vast verdomme!

Dan bedenk ik me ineens dat er een sleutel van de deur in één van de lades van het bureau ligt. 

Ik ben geniaal! Eigenlijk is mijn vader degene die geniaal is. Het was zijn idee om dubbele sloten op de deur te zetten. Thanks pap!

Nu ik terug denk aan mijn ouders komt er een brok in mijn keel. Ze hebben geen idee van wat er hier aan de hand is. Ze weten niet dat ik midden in een moordspel zit. Ze weten niet dat mijn 'vrienden' allemaal dood zijn. Ze weten helemaal niets.

Met trillende handen maak ik de deur open. Ik stap naar buiten en ren als een gehaaste muis de trap op.

Als ik eenmaal ben aangekomen bij de deur kom ik even tot adem. Dat was een heftige trap, damn.

Net als ik de deurklink vastpak hoor ik Rik praten. Ik besluit te luisteren naar de gesprekken. Misschien haal ik er nog iets nuttigs uit.

'Je bent erbij Charlie. Niemand die jou verhaal gaat geloven. Met een halfuurtje staat de politie voor de deur en dan mag je gaan uitleggen wat er nou gebeurt is. Maar niet jouw verhaal nee, weet je dan niet meer wat er gebeurd is? Zal ik het anders eens even uitleggen, mijn jongen?'

Ik hoor wat gemompel van Charlie maar kan niet precies verstaan wat hij nou zegt. Ik stop met denken over Charlie zijn gemompel en luister weer verder naar Rik zijn woorden.

'Jij bent de spelleider. Jij zit hier achter. Ik bel straks de politie en zeg dat ik de grote moordenaar heb vastgebonden op de bovenverdieping. Ik leg uit dat ik ben gevlucht samen met July omdat je ons wilde vermoorden. We zijn weggegaan omdat we bang waren dat ons leven van ons werd afgenomen. En dat allemaal door jou.'

Ik hoor weer het gemompel van Charlie. Ik kan alleen de woorden: leugenaar, eikel en July verstaan.

Wat probeert Rik te zeggen? Ik snap het niet. Charlie is toch ook de spelleider? Waarom zit hij anders daar vastgebonden. Hij is het gevaar hier in huis.

'July gelooft je toch niet!' Ik houd mijn oor tegen de deur aan. De woorden van Charlie klinken namelijk interessant in mijn oren.

'Haha! July staat allang aan mijn kant. Ze is ervan overtuigd dat onschuldige Charlie de spelleider is. Ze eet uit mijn handen Charlie. Ze zou je nog kunnen vermoorden zo'n grote hekel heeft ze aan jou. Je staat er alleen voor. De spelleider wint want ik hou van winnen, mijn vriend.'

Ik deins achteruit en ren terug naar het kantoor.

Ik ga zitten tegen de deur en leg mijn hoofd tussen mijn handen.

Wat gebeurt er toch allemaal? Mijn gevoel zegt me dat Rik het gevaar in dit huis is. Had Charlie dan toch gelijk?

Shit shit shit! Ik wil het niet geloven maar ik het met mijn eigen oren gehoord. Rik is de verdomme spelleider! Hij probeerde me erin te luizen, niet Charlie!

Ik sta op en begin te ijsberen. Wat moet ik nu doen? Wat kan ik doen? Ik kan wel vluchten maar dan laat ik Charlie hier achter. Ze zijn met drie. Ik kan niet tegen ze op. En Charlie ook niet aangezien hij zit vastgebonden.

Dit gaat fout!

Ik kom tot het besluit om Rik te laten denken dat ik nog steeds aan zijn kant sta. Misschien weet ik hem dan te manipuleren en kan ik zo Charlie redden.

Ik schrik als de deur openschiet. Ik zie Rik staan met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik kijk hem bang aan. Wat helemaal niet de bedoeling was maar ik kan het gevoel niet onderdrukken.

'July? Wat is er?'

Houd jezelf rustig! Laat hem geloven dat je aan zijn kant staat. Laat de spelleider denken dat jij van je houd. En dat moet goed komen. Jij kan dit!

'Ik uh ik was bang omdat er veel geschreeuwd werd. Ik was bang dat Charlie je wat had aangedaan.' Ik loop naar hem toe. Hij lacht als hij ziet dat ik zijn kant op kom.

'Charlie zal voorlopig zijn mond wel houden. Het is allemaal geregeld. Jasper en Sean zijn de auto alvast aan het halen.'

Ik probeer een glimlach te geven. Maar het enige wat eruit komt is de meest neppe glimlach ooit. Ik schaam me voor mijn slechte acteer kunsten. Het lukt me niet om mijn angst verbogen te houden. Ik ben niet meer doodsbang voor Charlie, maar voor de gast waarmee ik tien minuten geleden heb gezoend.

'Kom. We gaan hier weg.' Hij pakt mijn hand vast. Even wil ik mezelf uit zijn greep trekken maar ik bedenk me al snel genoeg dat dat het niet geloofwaardiger gaat maken. Dus nu loop ik hand in hand met Rik de deur uit.

Ik kijk nog even naar de trap. Ik kom terug Charlie! Ik beloof het!

'Wat heb je toch ineens?' Rik stopt met lopen en kijkt me in mijn ogen aan.

'Ik ben gewoon een beetje gespannen. Ik ben blij dat het over is. Ik ben blij dat je bij me bent.' Ik leg mijn hoofd op zijn borstkas. Dit moet toch wel geloofwaardig overkomen? Als zelfs dit niet werkt weet ik het ook niet meer.

'Ik hou van je.' Ik voel dat er een kus op mijn hoofd geplant word. Mijn hart begint weer harder te bonken. Dit keer is het niet omdat ik blij word van Rik zijn aandacht. Nee dit keer is het omdat ik bang voor hem ben.

'Kom, de jongens staan al klaar.' Hij pakt me hand en mijn neppe glimlach komt weer op mijn gezicht.

Hij doet de autodeur open en wacht totdat ik naar binnen kruip. Ik ga zitten bij de kant waar mijn huis staat. Sean start de motor en ik zie hoe mijn huis uit het zicht verdwijnt.

Nu sta ik er officieel alleen voor. Nu komt het op mij aan. Now it's my time to shine.

Nu is het mijn beurt om een moord te plegen.

©valorse