Moordspel

>> 6 <<

Point of view Manon

Charlie staat nog steeds tegen de deur aan. Alsof July daar nog steeds staat. Dat waarschijnlijk niet zo is, aangezien het geluid alleen maar harder wordt.

Zelfs in de kelder zitten we nu met onze handen op onze oren. Niemand kan elkaar meer verstaan. Best chill eigenlijk. Houdt Daisy ook is een keer haar grote mond, egh.

Ik denk nog eens terug aan Laila. Ze zou wel doodsbang moeten zijn geweest. Ook al was Laila een vechter, die nooit zomaar zou opgeven. Jammer genoeg heeft ze het wel gedaan.

'Hé jongens, volgens mij is het geluid gestopt.' Rik staat op en kijkt ons blij aan. Ik wist wel dat ze het kon!

Charlie duwt de deur open en we rennen de kelder uit.

'Waar is onze held? Whoohoo!' Ik ren met mijn handen in de lucht de woonkamer in. 'July?' Hoor ik Marije zeggen. 

'July!' Schreeuwt ze ineens.

Zo snel mogelijk ren ik naar haar toe. 'Wat is er?' Marije heeft weer tranen in haar ogen. Zonder enige reden, tenminste ik zie niets. Tot dat haar vinger langzaam omhoog gaat. Ik volg haar vinger en terwijl ik dat doe hoor ik dat de andere achter ons komen staan.

Dan zie ik haar liggen, bewegingloos. Is ze dood? Zonder er teveel bij na te denken ren ik naar haar toe. 'July!' Hoor ik Marije nog eens schreeuwen. Ik draai me om naar Marije. Ze staat met haar handen in haar haren, en tranen in haar ogen.

Ik buig door mijn knieën en laat mijn oor rusten op haar borst kas. Aandachtig luister ik naar haar hartslag, tenminste als die er überhaupt nog is. Even hoor ik niets. En stopt mijn hart ook met bonzen. Maar dan klinkt er geklop, het geklop van haar hart.

'Ze leeft nog!' Ik spring in de armen van Marije. Maar wat is hier ooit gebeurd? Ze kan hier niet zomaar ineens bewusteloos neervallen. Er moet wat gebeurd zijn.

'Jongens,' Rik begint met praten. 'Er ligt wat op haar buik.' Hij wijst naar July haar lichaam. Verrekt! Hij heeft gelijk. Er ligt een opgevouwen papiertje op haar buik.

Charlie loopt er naar toe en pakt het op. 'Niet zomaar lezen!' Daisy trekt het papiertje uit zijn handen. 'Wie weet wat erop staat.' Daisy stopt het in haar eigen broekzak.

'Ja als je het in je broek houdt weet niemand wat er op staat. Dus geef maar weer terug.' Charlie strekt zijn arm uit, maar Daisy maakt een schijnbeweging zodat hij het papiertje niet kan pakken.

Wat een stelletje kleuters zeg, echt hoor om ziek van te worden. July ligt daar bewusteloos en ze rennen leuk achter elkaar aan als een stelletje kleuters die tikkertje spelen.

'Stop! Geef die brief verdomme! Straks staat er iets bijzonders in.' Ik trek het papiertje uit Daisy haar broekzak. Ik zie haar geïrriteerd naar me kijken. Maar op dit moment boeit het me vrij weinig.

Ik begin het te lezen. De andere staren me aan. 'Hard op graag.' Hoor ik Marije mompelen. Oh ja. Dat is misschien wel handig.

'Play or die.' Dat is serieus het enige dat erop staat. Het is geschreven met een dikke rode marker. Wat zou het betekenen? Play or die? Speel of sterf. Klinkt niet heel gezellig.

'Is dat alles?' Marije komt naar me toe gelopen en rukt het papiertje uit mijn hand. 'Ja, meer staat er niet op.' Ze draait het papiertje een paar keer om en houdt het op z'n kop.

'Er staat echt niets.' Mompel ik nogmaals. 'Weet ik.'

Ik kijk haar onbegrijpelijk aan. Net als ik haar een vraag wil stellen schrikt July wakker.

'July!' Rik rent bezorgd op haar afgerend. 'Alles oké? Wat is er gebeurd?' Hij helpt haar overeind en legt zijn hand op haar been. 'We moeten hier weg.' Komt er met moeite uit haar mond.

'Hoezo? En we kunnen niet weg alles zit op slot.' Charlie doet een paar stappen naar voren zodat hij in het zicht komt van July. 'Die gast is gek! Ik weet niet wat hij wilt, maar we moeten hier echt uit zien te komen.'

July begint in paniek rond te rennen. Ze trekt aan alle deuren die ze tegenkomt en bonkt op alle ramen. Iedereen blijft staan alsof er niets aan de hand is. Even doe ik hetzelfde, maar als ik zie dat July uit het zicht verdwijnt ren ik voor de zekerheid achter haar aan.

'July wacht nou even! Er is echt geen uitweg.' Ze stopt met rennen en gaat uitgeput op de grond zitten. Ik ga er rustig bij zitten. 'Het komt wel goed, oké? Alleen je moet me beloven dat je rustig blijft, anders worden we allemaal onrustig en is er alleen maar meer paniek.'

July legt haar hoofd op mijn benen. Huilend ligt ze op mijn schoot. Zielig en gebroken. Zo ziet ze eruit. Dit is niet de July die ik ken, ik weet niet wie dit is.

'Ik dacht dat ik dood ging Manon.' Snikt ze. Haar hoofd komt wat omhoog, meteen trek ik haar in een knuffel. 'Maar je leeft nog. Alles is goed gekomen, en we komen hier ook weer levend uit. Het komt wel goed. Doe maar rustig.' Haar adem begint rustiger te worden. Toch zit er nog steeds een soort snik tussen haar adem.

Wat is er wel niet allemaal gebeurd? July is doodsbang. En ik heb geen idee waarvoor. Ze wilt het ook niet zeggen, omdat ze het wilt vergeten. Ik heb haar maar niet verteld over het papiertje dat we hebben gevonden. Als ze dat zou weten raakt ze al helemaal in paniek.

'Zullen we terug naar de anderen?' Vraagt July smekend aan mij. 'Als jij dat wilt.'

We lopen terug naar de woonkamer. Waar de andere afwachtend op de bank zitten. 'Alles goed?' Rik staat meteen op als hij ons ziet aankomen. Het lijkt wel alsof hij een oogje op haar heeft.

'July? Weet je iets over dit papiertje?' Marije staat op en loopt naar ons toe.

Verdomme, doe nou niet Marije. Je maakt haar alleen maar meer overstuur. Ik probeer afwijkende bewegingen te maken met mijn handen, maar ze lijkt het niet te snappen.

'Ja, ik heb het geschreven.'

©valorse