Moordspel

>> 25 <<

Point of view July

'Hoe lang slaapt ze nou al?' Hoor ik de vage stem van Rik zeggen. Ik open voorzichtig mijn ogen en weet even niet meer waar ik ben. Verward kijk ik om me heen. En dan ontmoeten mijn ogen die van Rik.

'Je bent wakker!' Hij maakt bijna een sprong van geluk. Ik moet lachen om zijn actie want het zag er nogal debiel uit.

Hij ziet het en gaat op mijn oog hoogte zitten want ik zit nog altijd op de grond.

'Hoe voel je je?' Vraagt hij terwijl hij de bovenkant van zijn hand op mijn wang legt. Ik schrik van zijn koude hand en deins achteruit. Hierdoor kom ik in de armen van de gast achter mij terecht.

'Ik voel me prima.'

Dan schiet alles me weer te binnen. Rik heeft Manon neergeschoten. Die onschuldige leuke jongen heeft mijn beste vriendin neergeknald! Ik voel me helemaal niet prima!

Ik spring op en geef Rik een klap in zijn gezicht. Na de klap kijk ik hem boos aan. Ik zou hem zo graag willen vermoorden op dit moment.

'Die had ik verdiend.' Hij begint te lachen. Niet grappig gast!

Net als ik Rik nog een klap wil verkopen worden mijn armen ruw beet gepakt. Ik probeer me los te wurmen maar zijn greep is te sterk. Vechten heeft geen zin, ik win toch niet.

'Het is bijna afgelopen July. We hebben nog maar één iemand te gaan.' Alweer die ijskoude hand van Rik die over mijn wang glijdt. Een koude rilling loopt over mijn rug en ik krijg er een naar gevoel bij.

Rik is veranderd. Iets in mij zegt dat hij hier iets mee te maken heeft. Maar dat gedeelte wil ik niet geloven. Hij is vast bezig met een slim plan waardoor we hier alle drie levend uitkomen, toch?

De man die mij stevig vast heeft begint met lopen. Waardoor ik automatisch ook begin te lopen. Er wordt niets gezegd en in het hele huis is het muisstil. Totdat we bij de woonkamer aan komen.

Een gil klinkt door het hele huis. Mijn gil.

Charlie zit nog steeds vastgebonden aan de stoel. Terwijl Manon... Manon ligt onder het bloed op de grond. Ze ademt niet meer. Er zit geen leven meer in. Ze is echt dood. Mijn beste vriendin is echt dood, vermoord zelfs!

Rik komt ook de kamer inlopen. En kijkt de 'spelleiders' gelijk boos aan.

'Ik dacht dat ik had gevraagd of jullie Manon uit de weg wilde ruimen zodat July haar niet zo hoeft te zien.' Rik komt boos op de man aflopen die me vast heeft. Ze raken in een heftige discussie waarin veel geschreeuwd wordt.

Doordat de man is afgeleid zie ik me nog net los te wurmen. Ik trek een sprint naar Manon en zak door mijn knieën.

Ik hou mijn hoofd op haar hart met de hoop dat ik nog iets zou horen. Maar er is niets meer. Haar bonkende hart is veranderd in een hart van steen. Het doet niets meer. Het is nutteloos.

Ik kijk omhoog en zie de betraande ogen van Charlie. Shit helemaal vergeten! Hij zit ook nog vastgebonden. Als een malle begin ik aan de touwen te trekken. Langzamerhand beginnen de touwen los te raken en glijden ze van Charlie' handen af.

Dan klinkt er applaus. Ik kijk verward op. Waarom word er geklapt?

Charlie gaat staan en al snel verstop ik me achter zijn brede lichaam. Ik ben bang voor wat er nu zal gaan komen.

'Goed geprobeerd July. Het zag er indrukwekkend uit.' Hoor ik een van de mannen zeggen. 

'Breng ze naar de kamer.' Nadat die woorden waren uitgesproken ging alles heel snel. We werden allebei vastgepakt en meegesleurd.

'Laat me los!' Probeer ik nog maar niets helpt. De man laat me maar niet los en trekt me wreed mee de trap op. De manier waarop dit allemaal gebeurt doet niet normaal veel pijn.

Er word een deur open getrokken. Het licht blauwe behang verschijnt en ik krijg een lach op mijn gezicht. Dit is mijn kamer! Het voelt raar om hier te zijn, zeker in deze situatie. 

Die lach word al snel verpest door de man. Want hij gooit ons letterlijk de kamer in, mijn kamer.

'Julie gedragen je! Geen gekke fratsen want dan overleven jullie vannacht al helemaal niet. Begrepen?' Hij kijkt ons doordringend aan. Ik word er bang van.

'Begrepen.' Charlie gaat rechtop zitten. En kijkt alsof het hem niets doet, diep van binnen doet hem het wel wat. Dat weet ik gewoon. Hij wacht tot de man weggaat en als de man eindelijk de kamer heeft verlaten kijkt hij me bezorgd aan.

'Gaat alles een beetje oké?'

Ik voel de honderden tranen alweer opkomen. Dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt vandaag. Als iemand er ook maar over begint komen er alweer tranen naar boven. Ik kan gewoon niet stoppen met huilen. 

'Niet echt. Met jou?' Ik kijk hem snikkend aan. Hij ziet er ook niet echt oké uit eigenlijk. Zijn haren zitten warrig, zijn voorhoofd zit onder het zweet en zijn kleren zien er niet meer uit zoals aan het begin van de avond.

'Voel me top.' Zegt hij sarcastisch. Ik moet lachen. Puur omdat ik hem niet teleur wil stellen. Zijn sarcastische opmerkingen maken me namelijk echt gek. Soms kunnen ze wel leuk zijn. Maar op dit soort momenten... Hij probeert er alleen maar zijn gevoelens mee te verbergen. Maar het lukt hem niet. Ik zie wel dat hij gebroken is, ik zie het aan hem.

'Dus..' Mompelt hij. 'Wat gaan we doen met Rik?'

Met Rik? Hoezo wat gaan we doen met Rik? Waarschijnlijk ziet Charlie mijn verwarde blik want hij begint met uitleggen.

'Heb je het nog niet door?'

Ik schud mijn hoofd. Waar heeft hij het toch over? Ik voel me dom omdat ik echt geen idee heb wat er nou allemaal gebeurt. Alsof Rik hier iets mee te maken heeft. Kom op zeg! Hij probeert ons hier gewoon uit de halen. Rik is een slimme jongen.

'Hij is één van hen.' Zegt hij voorzichtig.

©valorse