Moordspel

>> 21 <<

Point of view July

Ik ren zo hard mogelijk weg van de woonkamer. Niemand kent mijn huis beter dan ikzelf, dus het moet mogelijk zijn toch? Mezelf verstoppen en zorgen dat de spelleiders me niet vinden.

'Twee!' Schreeuwt een van de spelleiders. Het harde geluid van zijn stem is door het hele huis te horen. Iedereen weet wat hen te wachten staat. Iedereen weet dat wanneer hij klaar is met tellen het moordspel begint.

'Drie!' De seconden lijken wel te vliegen. De man telt enorm snel, tenminste zo voelt het.

Ik schiet in paniek. Wat is een goede verstop plek waar niemand me zou kunnen vinden? Ik kan wel in de kast gaan zitten maar dat is ook weer zo cliché. Het moet een super goede plek zijn. Want een kogel door mijn kop? No thanks.

Ik ren met al mijn kracht naar boven. Mijn gevoel zegt dat ik meer kans op overleven heb als ik  ergens boven verstopt zit.

Ik trek de ene deur na de andere open om even in de kamer te kunnen kijken. Maar het lijkt alsof alle verstop plekken verdwenen zijn. Ik speelde wel eens verstoppertje met mijn neefjes en nichtjes. Alleen al die plekken lijken wel verdwenen. En ik werd trouwens elke keer als eerste gevonden. Behalve die keer dat ik toen een klein hoekje had gevonden in de kast van mijn ouders waarin ik mezelf had ingebouwd. Ze waren me bijna vergeten, zo goed was ik verstopt. Die goede oude tijden..

Dat is het! Het luik in de kast van mijn ouders! Niemand weet dat daar wat zit. Want het slaat helemaal nergens op. Tenminste niet iedereen heeft een luik in hun kast zitten.

'Zeven!' Hoor ik de man schreeuwen. Ik moet nu keuzes gaan maken. Kast of verder zoeken?

Ik besluit toch om nog even verder te zoeken. Er moet toch nog een andere plek zijn? Een betere plek? Een plek waar ik even alleen kan zijn en niemand mij stoort.

Oké. Abort mission. We gaan voor de kast.

'Negen!' Gast houd je bek! Ik word gek van al die getallen.

Ik ren naar de kamer van mijn ouders en klim in de kast. Na een paar seconden zoeken heb ik mijn plekje gevonden. Wat ik even vergeten was was dat ik vroeger wel iets kleiner was. Want ik pas er niet meer in.

Mijn briljante brein komt met het idee om wat kleding over me heen te gooien.

En daar zit ik dan. In de kast van mijn ouders onder een stapel kleding, te wachten op de dood.

Point of view Charlie

'Daisy zoek je eigen verstop plek! We kunnen het risico niet nemen om bij elkaar te gaan zitten.' Ik probeer haar nu al zo'n tien seconden bij me weg te krijgen. Maar ze blijft plakken, alsof ik stroop aan mijn reet heb. En dat heb ik niet!

'Maar ik wil niet dat je dood gaat!' Oké nu plakt ze echt aan mijn reet. Tenminste haar hand dan.

'Daisy, ik ga niet dood. Zoek please een plek voor jezelf.' Ik haal haar warme bezweten handen van mijn kont af. Op dit moment geen behoefte aan daisy. Andere keer weer.

Ik ren zo snel mogelijk weg. We hebben zojuist tien seconden verspild. Tien! Hallo dat is de helft! Allemaal door mevrouwtje: ik blijf aan je reet plakken. Thanks hè.

Zal ik terug naar de kamer van de man gaan? De kans dat ik daar veilig ben ik niet heel groot. Maar niemand weet dat dat daar zit. Dan gaat hij daar toch niet gelijk zoeken? Ik besluit het risico te nemen en loop de kamer in.

Terwijl ik de kamer in loop, loopt er een rilling over mijn rug. Deze plek geeft me geen goed gevoel. Maar als ik wil overleven moet ik me er toch echt overheen zetten. Ik pak een hamer uit een van de lades, voor als hij toch komt, dan kan ik me verdedigen.

Point of view Daisy

'Maar Charlie!' Roep ik nog voordat hij wegrent. Ik kan hem niet meer tegen houden.

Ik wil hem beschermen. Hij heeft al genoeg meegemaakt. Hij was al bijna dood en dat mag niet nog een keer gebeuren. Ik wil hem bij me houden, koste wat het kost.

'Vijftien!' Hoor ik de spelleider schreeuwen. Vijftien? Oh ja! Ik begin te rennen. Door Charlie was ik de tijd volkomen vergeten.

Ik ren de kelder in. Ik zal toch ergens heen moeten.

De man telt door. Ik ren tegen de tijd in. Mijn hart zit in mijn keel. Ik ben bang. Bang voor wat er gaat gebeuren. Wie er dood zal gaan.

Ik trek met al mijn kracht die ik nog over heb de deur van de kelder open. Voordat ik de kelder in ga, hoor ik de man achttien schreeuwen.

Net op tijd!

Ik loop de trap af richting de donkere kamer. Ik houd het licht expres uit. Zo ziet niemand dat ik hier zit, tenminste dat hoop ik.

Zo voorzichtig mogelijk plaats ik mijn ene voet voor de andere. Het is hier echt pikkedonker. 

Mijn hart lijkt wel omhoog te kruipen want ademen word steeds lastiger.

Een koude rilling schiet over mijn rug. Het bevalt me hier niet. Ik heb er een naar gevoel bij. Het is koud en er hangt een vreemde geur. Een dode geur.

'Daisy, wees geen klein kind en loop door.' Zeg ik tegen mezelf. Pas na de derde keer het gezegd te hebben begin ik te luisteren. Er gebeurt niets. Niemand die me hier gaat vinden want ze zien toch helemaal niets.

Ik besluit nog een stap te zetten. Deze stap word gevolgd door een bonk. De muur was iets dichterbij dan ik had gedacht. En ik heb zojuist mijn kop gestoten. Waar heeft mijn mooie koppie dat aan verdiend? Ik heb toch niets misdaan. Laat mijn gezicht met rust, muur!

'Twintig!' Hoor ik een zware stem lachend schreeuwen.

Twintig? Twintig?! Twintig! Hij is klaar met tellen. Het is officieel begonnen. Ik moet onder de trap gaan zitten! Dan is de kans dat ik te zien ben nog kleiner. Terwijl ik als een zombie met mijn handen vooruit de andere kant oploop struikel ik over iets.

Ik probeer zo zacht mogelijk mezelf weer te herpakken. Maar dan besef ik me wat. Wat kan hier liggen? Toen we hier opgesloten zaten stond en lag er helemaal niets. Ik pak mijn telefoon en doe de zaklamp van mijn telefoon aan.

Heel even schrik ik van het felle licht, maar het went al snel. Ik beweeg mijn telefoon omhoog. En voordat ik het weet begin ik te gillen. Zo hard als ik kan.

'What the fuck?' Komt er angstig uit mijn mond. Ik kan het gewoon niet beseffen. Zoiets gruwelijks heb ik nog nooit gezien.

©valorse