Moordspel

>> 16 <<

Point of view Manon

Iedereen met hun medelijden voor Charlie. Ughh. Hij kan nou echt de pot op. Wat hij mij jaren geleden heeft aangedaan zal ik nooit meer vergeten. Hij is de reden waarom mijn ouders weg zijn.

Als hij nooit mijn moeder aan zijn vader had voorgesteld was alles anders afgelopen.

Had ik hem maar nooit meegenomen naar mijn huis.

Een gezellig etentje met onze families dat zou het moeten worden. Maar Charlies vader was de enige die het naar zijn zin had. Samen met mijn moeder. Mijn moeder!

Je raad het al, ze leven nog lang en gelukkig. Nou echt niet! Hij, Charlies vader, flipte toen mijn moeder hem tegen hielt. Ze had gezegd dat ze getrouwd is, met de man die ook aan tafel zat. Tenminste zoiets heb ik begrepen.

Waar was ik in dit verhaal? Ik lag te 'kroelen' met Charlie. Laten we het daarop houden. Ja ja, we vonden elkaar leuk. Vonden!

Charlie was in slaap gevallen. En net op het moment dat met mij hetzelfde ging gebeuren klonk er een harde knal door het hele huis. Ik sprong op, en Charlie schrok wakker.

Ik rende zonder er verder bij na te denken naar beneden. Met mijn halve slaapkop tref ik haar aan. In de armen van mijn vader. Ze zit onder het bloed. Overal ligt bloed. De vader van Charlie staat bij de voordeur, te wachten op zijn zoon.

Zodra Charlie de trap af rent, trekt zijn vader hem de deur uit. Daarna heeft hij er nooit meer wat over gezegd. Onze relatie was meteen over. En van mijn vader mocht ik hem nooit meer zien.

Hij is de zoon van de man die mijn moeder vermoorde.

Point of view Charlie

Ik kijk hem onschuldig aan.

'Oké vraag twee: Met wie uit deze groep zou je graag een beschuitje willen eten?'

Hij lacht. Ik lach.

'Daisy.' Komt er vrijwel meteen uit mijn mond.

Hij lacht nog een keer. En ik zie hoe hij mijn antwoorden noteert.

'Die ging lekker snel. Vraag drie: Wie was jou eerste vriendinnetje?'

'Zo kun je echt niet zijn! Kom op man.'

Er schiet een pijnscheut door mijn hele lichaam. Mijn armen zitten nog altijd vast, pijnlijk vast. Bewegen lukt niet omdat het gewoon teveel pijn doet.

'Antwoord binnen tien seconden. Anders geldt hetzelfde als de vorige keer.'

Denk Charlie, denk. Je moet een naam zeggen die ze kennen. Een naam waarvan ze weten dat ik een relatie met haar had. Shit! Er is maar één iemand die die persoon echt kent, en dat is Marije. Ik denk nog even goed na, maar dan begint de man af te tellen. Ik kan niet meer helder nadenken. Dan zeg ik toch maar de naam van iemand die ze waarschijnlijk niet kennen.

'Julia.'

'Julia? Julia Katers?' Komt er ineens uit zijn mond. Ik kijk verrast. Hoe weet deze gozer nou weer wie dat is? Zelfs ik kan haar amper meer herinneren.

'Leuke meid.' Ik kijk hem onbegrijpelijk aan. Leuke meid? Is dat alles wat hij erover kan zeggen? Ik date geen suffe meiden gast, duh.

'Oké, next question. Vraag vier: Waar kun je nou echt niet tegen?'

Jou! Jij vreselijk monster! Je verziekt levens, je verpest alles!

Ik zet mijn gedachtes opzij en probeer helder na te denken. Iets wat ze kunnen weten, uuhh. Drank! Iedereen weet dat ik helemaal gestoord word van drank. Als er iets is waar ik niet tegen kan is het wel drank. Mijn lichaam is daar gewoon niet voor gemaakt. En so be it.

'Drank.' Breng ik kort, maar krachtig uit.

Point of view Daisy

We zitten hier al zo'n twintig minuten te wachten. We krijgen maar niets te horen van die stomme 'spelleider'.

Arme Charlie. Hij zal vast doodsbang zijn. Hij doet dan wel alsof hij de stoerste is, maar ik weet zeker dat hij zo in zijn broek pist.

'Jongens ik ga even wat te drinken halen. Willen jullie ook?' July staat op van de bank en kijkt even rond. Manon en Rik steken hun hand op. Maar ik laat me er even buiten.

We zitten hier nog maar met vier. Marije zit vast in de kelder. En Charlie.. Arme Charlie zit vast met  die creep. En Daisy? Daisy zit vast aan deze stomme irritante nerds!

Rik heeft deze hele twintig minuten nog geen woord uitgebracht. Letterlijk niks. Het is niet dat ik zijn hele levensverhaal hoef te weten. Maar iets van: ik ben Rik en ik kan wel praten, zal al veel helpen.

Manon is alleen maar aan het ijsberen. Soms praat ze er ook nog eens bij. Het lijkt wel alsof ze zich zorgen maakt over Charlie. Maar volgens mij is dat al mijn taak. Ze heeft helemaal niets met hem te maken. Het is niet dat ze een relatie hebben. Toch?

En July is alleen maar bezig met het huis. Ze heeft al veertig rondjes gelopen, zonder ook maar iets mee te bereiken.

Kort samengevat, Charlie is niet de enige die hulp nodig heeft.

Point of view Charlie

'Het gaat allemaal nog wel prima. Ik wil even de antwoorden checken, oké?'

Ik knik. Niet dat ik echt een keuze heb. Maar toch, dan lijkt het alsof het me nog wat boeit.

'Dus volgens jou mag Manon achterblijven in de kelder, ga je op date met Daisy, is Julia Katers je eerste vriendinnetje en kun je echt niet tegen drank. Correct?'

Ik knik. Alweer. Ik snap de bedoeling van het spel nog steeds niet helemaal. Maar als deze stomme vragen mij hieruit kunnen krijgen. Vind ik het helemaal prima.

'Oké de laatste vraag alweer. Ik wil dat je eerlijk antwoord geeft Charlie. Als je liegt of ontkend zorg ik dat jij de kogel door Marije haar kop mag knallen. Begrepen?'

'Begrepen.' Mijn stem klinkt geshockeerd. Misschien komt het omdat mijn lichaam stijf staat van angst. Wat bedoelt hij nou weer?

Ik wacht tot hij weer begint met praten dat gelukkig niet te lang duurde.

'Waarom heb je Laila vermoord Charlie? Leg dat maar eens uit aan die vriendjes van je.'

©valorse