Moordspel

>> 23 <<

Point of view Charlie

Het lijkt eeuwen te duren voordat Manon de kamer in komt rennen. Haar voorhoofd is bezweet en ze kijkt me verward aan.

'Wat is er gebeurd?' Vraagt ze nog steeds met een verwarrende blik.

Is dat niet duidelijk? Kijk in mijn armen mevrouw!

'Hij heeft Daisy vermoord. Voor mijn fucking neus!' De tranen springen weer in mijn ogen. Dit zal de eerste, en ook zeker de laatste, keer zijn dat ze me ziet huilen. Normaal laat ik mijn emoties voor mezelf. Maar met het lijk van Daisy in mijn armen kan ik het niet meer verbogen houden.

Manon valt stil terwijl ze normaal niet kan stoppen met praten. Ze gaat door haar knieën zodat ze op dezelfde hoogte zit.

'Kan ik iets doen? Mompelt ze twijfelend. Ik schud mijn hoofd. Er valt niets meer te doen. Ze is toch al dood.

'Jongens?' Ik hoor een onzekere stem van boven komen.

'In de kelder!' Schreeuwt Manon naar boven. We horen voetstappen onze kant opkomen. July komt rennend de trap afgelopen. Ze schrikt als ze me ziet zitten met Daisy.

'Is ze..?' Manon knikt. July haar handen gaan naar haar mond. De tranen springen in haar ogen. Net zoals Manon zakt ze door haar knieën. Ze buigt naar voren en haalt haar hand door Daisy haar haar.

'Het is niet eerlijk.' Zegt ze schuddend met haar hoofd. Het is inderdaad niet eerlijk.

Ook Rik komt de trap afgelopen. Is er een sein gegeven dat het over is of zoiets?

Rik kijkt ons met geschrokken ogen aan maar hij zegt niets. Het lijkt alsof hij niet durft te kijken. Hij is geschrokken, maar toch kan ik een glinstering in zijn ogen zien. Alsof hij het leuk vind. What the fuck? Wat is er mis met deze gast?

'Alle spelers richting de woonkamer.' Klinkt er door de speakers.

Alle spelers? We zijn nog maar met vier! Van de zes! Als dit zo door blijft gaan is er straks niemand weer over. En wint de spelleider. Dat moet ik, of wij, voorkomen. We kunnen ons niet laten verslaan door zo'n eikeltje van een gast. Nee, gewoon niet!

Ik zucht en laat Daisy uit mijn armen glijden. Dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan maar ik doe mijn best. Er zit nog steeds bloed op mijn armen en vingers. Ik sta op en kijk Daisy nog even aan met mijn betraande ogen. Dit was het dan. Haar leven is voorbij.

Ik loop samen met Manon, July en Rik de kelder uit. We zeggen niets tegen elkaar en lopen stapvoets richting de woonkamer. Wanneer we daar zijn aangekomen gaan we stuk voor stuk zitten op de banken.

De spelleider komt, samen met zijn aanhangers, op ons aflopen. Er is geen emotie af te lezen van hun gezichten. Maar toch kijken ze boos, of iets wat erop lijkt.

'Jullie zijn nog maar over met vier. Het begint leuk te worden. Tijd voor spel vier.'

De spelleider haalt een stuk touw achter zijn rug vandaan. De twee andere mannen pakken beide een stoel waardoor en nu twee stoelen voor ons staan.

Ze zetten de stoelen naast elkaar en pakken nog meer stukken touw.

'Manon.' De spelleider begint onze namen te mompelen en schrijft daarna wat op een papiertje. Ik snap niet wat de bedoeling is maar ik krijg een slecht onderbuik gevoel.