သူႏွင့္ဒႆန
**********
ဆရာတာရာမင္းေဝ ဒႆနပညာရပ္ကိုလည္း စိတ္ဝင္းစားသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို သူက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
(ဒီစာအုပ္ကေလးဟာ ပလိုတီးနပ္စ္ရဲ႕ အႏုပညာဒႆနေတြကို အက်ဥ္းအားျဖင့္ တင္ျပမယ့္ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သိသူေတြက မ်တ္ခံုးပင့္ၾကပါဦးမယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပေလတိုရဲ႕ အႏုပညာဒႆနေတြကို လက္မခံသူ မို႔လို႔ပါ။) (ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုမွ...) ဒႆနပညာဆိုတာဟာလည္း အလြန္မွ က်ယ္ဝန္းတဲ့ နယ္ပယ္တစ္ခုပါ။ အဲဒီနယ္ပယ္က်ယ္ႀကီးထဲကို ဆရာတာရာမင္းေဝက ေျခခ်ခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုေျခခ်မိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နတ္ထဲ ေလ့လာမူေတြကို ဆက္တိုက္ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဝဖန္ဆန္းစစ္တယ္။ လက္ခံသင့္တဲ့အရာကို သူလက္ခံတယ္။
(ပေလတိုဝါဒသစ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ပလိုတီနစ္ဇင္ကို အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဘာေတြကြဲျပားလို႔လဲ။ ဒႆနသစ္နဲ႔ ဒႆနေဟာင္းၾကားမွာ ကာြဟခ်က္ ဘယ္ေလာက္မ်ားလို႔လဲ။ စဥ္းစားစရာ၊ ေမးျမန္းစရာေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။) (ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုမွ...)
ဆရာ တာရာမင္းေဝက ဒႆနပိုင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူလက္ခံထားတဲ့ အရာနဲ႔ လက္မခံထားတဲ့အရာေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္ရဲခဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ။ သူဟာ ေဝဖန္ခံရမွာကို တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အျမင္ကို အ႐ွိအတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ျပရဲခဲ့တဲ့ သူပါ။ သူဘာေတြ ေဖာ္ ထုတ္ခဲ့လဲ ဆိုတာကို ဆက္ဖတ္ၾကည့္ေပးပါ။
(ပေလတိုရဲ႕ သေဘာတရားမွာ ဖန္တီးမယ့္သူထက္စာရင္ ဖန္တီးခံ/အသံုးခ် ပစၥည္းကို ပို အဓိက ထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။) (ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုမွ..)
ဒီစကား အသြားအလာအရ ဆရာတာရာမင္းေဝဟာ
ကမ႓ာေက်ာ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ျဖစ္ေနသည့္တိုင္သူ လက္သင့္မခံႏိူင္ဘူးဆိုရင္ ေဝဖန္ျပရဲတဲ့ သတၱိအျပည့္ ႐ွိသူျဖစ္ေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ပေလတိုရဲ႕ အႏုပညာဒႆနဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ အံလြဲေနတယ္ဆိုတာကို သူ အစာမေၾကျဖစ္ခဲ့သည့္အေလ်ွာတ္ လူေတြသတိထားမိေအာင္ ျပန္ေဖာ္ထုတ္ခ်ျပခဲ့ပါတယ္။ ၾကည့္ပါ။
( လူေတြက အႏုပညာ ပစၥည္းတစ္ခုကို ခံစားတယ္ဆိုတာ အဲဒီ အႏုပညာထဲက အလွတရားကို စိတ္အာရံုနဲ႔ ျမင္သိလိုက္တာပါပဲ။ ဒါကို ထားလိုက္ပါဦး။ သူတို႔အရင္ အႏုပညာသမားက အႏုပညာဖြဲ႔ရမယ့္ အရာကို ၾကည့္တယ္ဆိုပါစို႔။ ေတာင္ထဲက အလွတရားကို သူ႔စိတ္အာရံုနဲ႔ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္သာြးတာပါ။ သာမန္မ်တ္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏုပညာ မ်တ္လံုးနဲ႔ ၾကည့္သာြးတာပါ။ သာမန္လူရဲ႕အျမင္နဲ႔ တူမွာမဟုတ္သလို အႏုပညာသမားခ်င္းလည္း တူၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေထြေထြျပားျပား ကြဲလြဲေနႏိူင္ပါတယ္။ ပေလတိုက ဒါေတြကို မသိဘူး။ မသိဘဲ ဝင္ေျပာေတာ့ မွားေနပါေတာ့တယ္။) (ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုမွ)
ပေလတိုႀကီး မွားတယ္တဲ့။ ဘယ္သူကမ်ား ကမ႓ာေက်ာ္ပညာ႐ွိတစ္ေယာက္ကို အခုလို ထုတ္ေဖာ္ေဝဖန္ျပရဲ ဖူးလို႔လဲ။ ဆရာ တာရာမင္းေဝကေတာ့ အပီအျပင္ကို ထုတ္ေဖာ္ေဝဖန္ျပရဲခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ဆရာတာရာမင္းေဝကို ခံုမင္ႏွစ္သတ္ရျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မၿပီးေသးပါဘူး။ သူက ဆက္ေဝဖန္ျပထားပါေသးတယ္။
(အဆိုးဆံုး အခ်က္ကိုလည္း ေျပာရပါဦးမယ္။ ပေလတိုရဲ႕ သေဘာတရားအရ "တကယ္႐ွိေနတဲ့ ႐ုပ္ဝထၳဴ" အေၾကာင္းအရာေတြကို ပံုတူ ကူးၿပီး အႏုပညာ ဖန္တီးရမယ္ဆိုတာ ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒ ဆန္လြန္း ေနပါတယ္။ အႏုပညာ၊ ရသပညာဆိုတာ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေျပာသလို ေျပာရရင္) "စိတ္ကိစၥ"ပါ။) (ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုမွ....) သူရဲ႕ေဝဖန္ပိုင္းျခားျပမူက အေတာ္ထိေရာက္ပါတယ္။ သူမွန္တယ္ထင္ရာကို လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ျပႏိူင္ဖို႔ သက္ေသတစ္ခုကိုပါ ဆြဲထုတ္ျပႏိူင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဆြဲထုတ္လာတဲ့သက္ေသကလည္း နယ္နယ္ရရပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ပါဘူး။ စာေပသမိုင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွနာမည္ေသမွာမဟုတ္ တဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီပါ။
ဒီေနရာမွာ ဆရာတာရာမင္းေဝက ဒႆနပတ္သက္ၿပီး ပေလတိုတစ္ေယာက္ထဲကို အမူထားတင္ျပေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ သူက တျခားဒႆနဆရာေတြရဲ႕ အျမင္ကိုလည္း ေဖာ္ထုတ္ျပထားပါတယ္။
(အကြိဳင္းနတ္(Aquinas) ဆိုသူ ဒႆနပညာ႐ွင္ႀကီးက ေျပာပါတယ္။ အလွတရားဆိုတာ "စိတ္အာရံုနဲ႔ ျမင္သိရတဲ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ" ကို ေခၚတယ္တဲ့။ ဒီေနရာမွာ အႏုပညာကိုပါ ရည္ရြယ္အက်ံဳးဝင္ပါတယ္။ ) (ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုမွ) ဒါက ဆရာတာရာမင္းေဝဟာ ပေလတိုရဲ႕အဆိုကို ျငင္းပယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနမူပါ။ ဆိုေတာ့ ဒါကို သူရဲ႕ ဒႆနတိုက္ပြဲေလးလို႔ ေခၚဆိုရမွာပါ။ဒီ တိုက္ပြဲမွာ ပေလတိုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အရစၥတိုတယ္လည္း ပါဝင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
(လိုရမယ္ရ အရစၥတိုတယ္ရဲ႕ အႏုပညာ ဒႆနကိုလည္း သေဘာသာြးေလးမ်ွေလာက္ ေျပာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ သူလည္း သူ႔ဆရာ ပေလတိုနဲ႔ သိပ္မထူးလွပါဘူး။ ကြဲလြဲမူေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ အရစၥတိုတယ္ရဲ႕ အႏုပညာ အယူအဆက ပိုတိုးတတ္လာတယ္လို႔ ဆိုႏိူင္ပါတယ္။ သူကလည္း ပေလတိုရဲ႕ ပံုတူကူးျခင္း အယူအဆကိုပဲ ဆက္လတ္ကိုင္စြဲပါတယ္။ ပေလတိုရဲ႕ ပံုတူကူးမူ ဝါဒကို "Imitation of imitation"လို႔ ေခၚၿပီး အရစၥတိုတယ္ရဲ႕ ပံုတူကူးမူ ဝါဒကို "Imitation of Essence"လို႔ ေခၚပါတယ္။) (ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုမွ) အရစၥတိုတယ္ ဆိုတာကလည္း ပေလတိုေနာက္က ေက်ာ္ၾကားထင္႐ွားလွတဲ့ ဒႆနဆရာႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာတာရာမင္းေဝအတြက္ကေတာ့ အႏုပညာဒႆနပိုင္းမွာ မွားယြင္းမူေတြ ထုတ္လုပ္ေပးတဲ့ ဒႆနဆရာတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူလည္းသူ႔ဆရာလိုမ်ိဳးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆရာတာရာမင္းေဝအတြက္ေတာ့ ပေလတိုနဲ႔ထူးမျခားနား ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ဆရာတာရာမင္းေဝရဲ႕ ဒီ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နတ္ဖုရား႐ုပ္တုဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးက သူရဲ႕အျမင္ေတြကို ရဲရဲဝံဝံ ခ်ျပလိုက္ႏိူင္တဲ့ စာအုပ္ကေလးပါ။ ဒီထဲမွာ ဒႆနပိုင္းဆိုင္ရာ ဝင္ေဆြေႏြးထားခ်က္ေတြကို အမ်ားအျပားေတြ႔ရမွာပါ။ ေနာက္ထပ္႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိရတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး မျမင္မဆန္နဲ႔ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ေနတဲ့ ဒႆနဆရာေတြကို ျပန္ေခ်ပထားခ်က္ေလးတစ္ခုပါ။
(အကန္းကို အကန္းဆိုၿပီး ခြင့္လႊတ္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကလည္း အကန္းဆို အကန္းလိုေနရမယ္။ သူ႔မ်က္လံုး အကန္းနဲ႔ အရာရာကို လိုက္သတ္မွတ္ေနလို႔မရဘူး။ လူေတြ ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ ျဖစ္ေစမဲ့ "ဒႆနအကန္း" ႀကီးေတြ ေလ်ွာတ္ ေလ်ွာတ္ဖြင့္ဆိုေနတာကို ငါလက္မခံဘူး။)
(မနက္ျဖန္ခါမွာ ထားခဲ့တဲ့မ်က္ႏွာမွ)
ဆရာ တာရာမင္းေဝက အရာရာကို ဒႆနေလ်ွာတ္ဖြင့္ေနတဲ့ ဒႆနဆရာေတြ အေက်အလည္ ေဆြးေႏြးခ်င္ခဲ့တဲ့ ပံုပါ။ ဒႆနဆရာေတြဟာ ကိစၥရပ္အကုန္လံုး အေပၚ ဒႆနဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီအခါမွာ သူတို႔မကြၽမ္းက်င္တဲ့ နယ္ပယ္တစ္ခုအေပၚမွာလည္း မျမင္မစမ္းနဲ႔ ဒႆနအလြဲေတြကို ထုတ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကိုဆရာတာရာမင္းေဝက သိပ္အစာမေက်ခဲ့ပါဘူး။ ဆိုရင္ဒႆနဆရာတိုင္းဟာ ေနရာတိုင္းကြၽမ္းက်င္ေနတဲ့ ဂ်ိဳကာတစ္ေကာင္မဟုတ္ပါဘူး။
