Julia podbija Włochy

2. Za długa podróż

      Musiałam przysnąć, bo obudziłam się, gdy moja głowa z impetem uderzyła o szybę. Jednocześnie usłyszałam stek przekleństw - znaczy usłyszałam włoskie słowa, ale ton głosu uświadomił mnie w przekonaniu, że mam rację. I to zdecydowanie nie było wywołane tym, iż przez niego oberwałam.

      Mrugając spojrzałam przed siebie, kiedy Ettore gwałtownie zahamował, przeklinając jadącego przed nami kierowcę w luksusowym, ślicznym, nowiuteńkim Mustangu. Jak dobrze, że jechaliśmy przez jakieś oświetlone miasto, bo gdyby nie to nigdy nie zobaczyłabym tego cacka.

- Mógłbyś przynajmniej przeprosić - parsknęłam całkiem już rozbudzona.

- To ten... - stek włoskich przekleństw - ... - kolejne przekleństwa - debil... - jeśli tak dalej pójdzie nauczę się przeklinać w innym języku szybciej niż składać poprawnie chociażby "Dzień dobry". - najpierw się wpieprzył przed nas, a potem nagle, co chwila hamuje jakby naprawdę się prosił o wjechanie mu w dupę! - rzucił mi spojrzenie znad kierownicy - O, wyspałaś się?

- Kiedy w ten sposób prowadzisz? Czy mówisz tak... barwnie? - zapytałam z uroczym uśmiechem.

- Ja?! To on! - Ettore machnął ręką w stronę Mustanga.

- A kto inny jak nie ty? W końcu to ty prowadzisz. Zawsze możesz, zamiast gwałtownego hamowania, po prostu zabrać nogę z gazu.

      Otworzył usta zapewne, aby odpowiedzieć: "Skoro jesteś taka mądra, może sama poprowadzisz?!", ale zauważył, że wtedy raczej nic by nie zyskał. No i pewnie od razu założył, iż rozwalę mu auto. Normalnie...

      Cóż facet pozostanie facetem. I pewnie właśnie z tego powodu zamknął usta, aby zastanowić się głębiej nad swoimi możliwościami. Których, swoją drogą, nie miał za dużo.

- Ty popatrz! Nie wpadłem na to! - sarknął.

- Widać kto w naszym związku jest inteligentniejszy - napuszyłam się, niezwykle z siebie zadowolona.

      Oczywiście przedwcześnie.

- "W naszym związku"?

- Słucham? - wyjąkałam orientując się jak wielką gafę walnęłam.

- Powiedziałaś "w naszym związku" i nie pytam tutaj dlatego, że nie rozumiem twoich słów, ale dlatego, że wyraziłaś się... - zrobił dziwny gest ręką, kompletnie nie zważając już na jadącą przed nami osobówkę - cóż nie miałem pojęcia, że jesteśmy razem. Tym bardziej, że otwarcie przyznałem, iż nie jestem tobą ani trochę zainteresowany.

- Chodziło mi... ja tylko... to nie to, że... - jąkałam się, czerwona z zażenowania.

- Rozumiem - Ettore pokiwał poważnie głową. - Wysławiasz się tak zrozumiale, iż już wiem co dokładnie masz na myśli.

- Nie miałam na myśli tego, że jesteśmy razem! Po prostu tak mi się powiedziało! W końcu jedziemy razem, co nie? - gorączkowo zastanawiałam się jak wybrnąć z tej przeklętej sytuacji, w którą wpakowałam się tylko przez własną głupotę. Trzeba było trzymać język za zębami! - Więc to chyba jasne, że... wiąże nas ze sobą wspólna podróż. Dlatego właśnie powiedziałam, iż... - machnęłam ręką - No wiesz. Sam to dwa razy za mną powtórzyłeś.

      Miałam szczerą ochotę walnąć się czymś twardym w czoło. Ale oczywiście gdybym to zrobiła Ettore od razy zrozumiałby jak bardzo mi wstyd tego co z siebie wyrzuciłam bez głębszego przemyślenia. Tym bardziej, że nie miałam pojęcia jak wybrnąć z tej koszmarnej sytuacji. Czemu on musi czasami wykazywać się inteligencją? Czy chociaż raz nie mógłby skupić się na czymś innym niż wnikliwe przysłuchiwanie się temu co mówię?