Julia podbija Włochy

9. Przyjęcie

     Starałam się jak mogłam, aby wysprzątać w ekspresowym tempie miejsce zbrodni. Nie miałam, jednak czasu na wytarcie miseczki, plastikowego opakowania, łyżeczki i łyżki... ani talerzyka. Lecz tym póki co się nie przejmowałam. Były ważniejsze rzeczy.

      Na przykład to kto, do cholery, o tej godzinie lezie w stronę kuchni?

      I jak szybko zdążę zgasić światło, tak by ten ktoś nie zdołał tego zauważyć, czy też mnie... Oraz tego czy w coś przypadkiem nie wlezę, gdy będę się pośpiesznie chować próbując przywyknąć do ciemności. A to już mi się zdarzyło.

      Ale... dlaczego? Dlaczego musieli przerywać mi randkę z lodami czekoladowymi i jabłecznikiem?!

      Aż miałam ochotę zapłakać nad swoją niedolą.

      Zgasiłam czym prędzej światło i schowałam się za drzwiami (wiem, niezwykle wymyśla kryjówka godna przedszkolaka). Następnie wstrzymałam oddech, aby nie zdradzić się zbyt głośnym z zestresowania, oddychaniem. Czułam się przez to jak złodziej. Złodziej w białym, mięciutkim szlafroku i ciepłych, "figlarnych", kraciastych skarpetkach. Normalnie wzór doskonałości lodowo- jabłecznikowego złodzieja.

      Przez tę myśl niemal parsknęłam śmiechem. Powstrzymało mnie tylko nagłe włączenie światła i ciężkie kroki - ewidentnie musiał być to mężczyzna. Pośpiesznie zamrugałam, kiedy zauważyłam, iż mężczyzna zabrał się za zamykanie drzwi za sobą... Wrzasnął widząc za nimi rozczochrańca w mojej skromnej postaci.

      A ja wrzeszczałam razem z nim.

      Przecież nie może być osamotniony w tym szoku i przerażeniu!

      Ettore - bo to musiał być właśnie on - doskoczył do mnie i przycisnął dłoń do moich ust, urywając w ten sposób mój krzyk. Ponieważ on sam zdołał dojść do siebie dużo wcześniej.

      Ale moje rozszalałe ze strachu serce już nie.

- Co się drzesz, głupia? - syknął.

- Przestraszyłeś mnie - drżącymi dłońmi ściągnęłam jego rękę ze swoich ust. Przez to miałam chwilę na zastanowienie się nad ważniejszymi sprawami. Dzięki temu dotarło do mnie jak blisko mnie stał. Zdecydowanie za blisko. - Ty też krzyczałeś - zauważyłam, nie mogąc się powstrzymać od tego spostrzeżenia oraz nerwowego chichotu.

- Bo mnie wystraszyłaś. Kto normalny chowa się za drzwiami...? - pokręcił głową jakby zadanie tego pytania uznał za niepotrzebne. - Co ty tu robisz o tej godzinie?

- Mogłabym zapytać ciebie o to samo - odparłam, zakładając ręce na piersi, gdyż drżały nadal ze zdenerwowania, no i dlatego, iż nie miałam co z nimi zrobić. Tym samym usłużnie zignorowałam jego pierwsze pytanie.

- Ja pierwszy zadałem ci to pytanie.

- Musiałam utopić swoje smutki w lodach i jabłeczniku - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - Teraz ty.

- Nie było cię w łóżku - pośpiesznie rzucił Ettore, przyglądając się mojej twarzy. Czyżby były na niej resztki mojej wykwintnej, przepysznej zbrodni? - Ani w łazience. Więc zacząłem się martwić, że coś niezwykle głupiego wpadło ci do głowy - rozejrzał się po kuchni, nim ponownie skupił wzrok na mnie. Przy czym skrzywił się jakby tym razem naprawdę nie chciał mieć racji. - Nie myliłem się.

      Przewróciłam oczami i wydęłam policzki, gdy jego lewa dłoń wylądowała na ścianie tuż koło mojej głowy. Drugą póki co dalej miał opartą o szafkę po mojej lewej stronie, ale wyglądała ona dość podejrzanie. Tak jakby zaraz miała przejść do działania, które może, lecz nie musi mi się spodobać.