Κάποτε όλα θα σου φανούν ονειρεμένα και φωτεινά...
ένα εκτυφλωτικό φως θα αναδυθεί από τα σκοτάδια του παγωμένου Άδη...
εκεί που κάποτε υπήρχε το απόλυτο ,αχανές ,ατελείωτο μοναχικό σκοτάδι.
Εσύ τότε ,θα ξαφνιαστείς...μπορεί να νιώσεις μια περίεργη ζεστή
μουδιασμένη χαρά κιόλας...
Κάποτε θα έρθει η ώρα να ξυπνήσεις και από το εκτυφλωτικό φως,
δε θα μπορείς να ανοίξεις τα κλαμένα , γεμάτα πόνο ,μάτια σου...
τόσο ανυπέρβλητη θα είναι αυτή η λάμψη...
δε θα είναι όμως ευτυχία...όχι...για σένα ρε!!
σε σένα δεν αξίζει κάτι τέτοιο...
κλείσε απλά αυτό το απαίσιο εκτυφλωτικό φως,
που κατά λάθος κάποιος τόλμησε και άνοιξε...
και ξανακοιμήσου ,αιώνια...όπως έκανες πάντα.
Αλήθεια πως πίστεψες ότι αυτό το υπέροχο φως,
θα μπορούσε να είναι για σένα?
Ποτέ δεν σου άξιζε κάτι τόσο όμορφα ωραίο ..
Ποτέ δεν σου άξιζε.. τυλίξου με το αιώνιο βαθύ σκοτάδι σου...
και νιώσε το πνιγμό του θανατηφόρου φόβου...
νιώσε τη θλίψη του αστείρευτου μεγαλοπρεπή θανάτου...
νιώσε το τέλος που έρχεται με βία παγωμένο ..
αυτό σου άξιζε.. αυτό μου άξιζε ..
ένα παγωμένο ,μοναχικό τέλος..
