Ώρες-ώρες,αισθάνομαι τον εαυτό μου να περιμένει κάτι μάταιο...
νιώθω κουρασμένος..τσακισμένος.. δεν υπάρχει κάτι το αναπάντεχο...
οι κόρες των ματιών μου λάμπουν στο σκοτάδι έντρομες...
και με την απειλή του όπλου,μοιάζουν ακόμα πιο καταστροφικές...
πως μπορώ να το δεχτώ?
Μακριά ο πόνος με διαλύει,μου αλλάζει την αντίληψή μου...
με συρρικνώνει,με ρίχνει,παίζεται η διαβίωσή μου...
όνειρα χαμένα,όνειρα λουσμένα με της πικρής σιωπής την παράνοια...
με λόγια διάχυτα από ορίζοντες,πέρα στα βάθη της ερημιάς
Όχι...παίρνω ανάσες και γυρνάω πίσω...
θα αντέξω να υπάρχω...
δεν μπορώ και ούτε πρέπει να το δεχτώ...
Η καλύτερη λύση στους σκοτεινούς μου εφιάλτες...σκόρπιες σκέψεις λύσης του συμβολαίου...
στα περίτρανα ερωτήματα,τι υπάρχει στο τίποτα του ωραίου?
τι υπάρχει πίσω από τα λυσσασμένα κύματα?
Καταστροφή,θυελλώδεις ματιές,σάπια αρώματα...
διάχυτες φωνές,ουρλιάζουν από παντού...
ο θάνατος ήρθε και τα κάλυψε με μελανά χρώματα...
ένα γλυκόπικρο,σκοτεινό,μακάβριο φως...
μια γεύση θανατηφόρα γλυκού νέκταρ...
και κάπως έτσι μοιάζει το τέλος...
σαν να σε τρυπάει στιγμιαία ένα ατσάλινο βέλος...
ένα βέλος στην αδύναμη ,κουρασμένη σου καρδιά...
τελικά...έτσι δίνεται ένα νόημα στο αιώνιο τέλος...
