Πες μου.. γιατί διάλεξες εμένα ,να χαθώ σε μια δακρυσμένη σιωπή?
γιατί τα μάτια σου έσβησαν όταν ούρλιαξα στη δικιά σου φυγή?
γλυκά προσπάθησες και έφυγες για τον ύπνο τον αιώνιο
και δε θα θυμάσαι πια τίποτα γι' αυτόν τον κόσμο το καταχθόνιο
στο βασίλειο του θανάτου πίσω από ομίχλες και φωτιές
οι ψυχές των αθώων κλαίνε για το μαύρο τίποτα ενός ανθισμένου χθες.
Έμεινα πίσω στη θλίψη κάποιας άλλης φλογερής εποχής
περιμένοντας μέσα στα τείχη κάποια ένδειξη διαφυγής
δακρυσμένες με κοιτάνε οι ιέρειες της σιωπής
και μου ψιθυρίζουν ''σταμάτα δεν ήρθε η ώρα να ανεβείς''..
πονεμένες μου λένε ξανά για τα παράξενα όνειρά τους
κάπου σε έναν μακρινό ουρανό να σαπίζουν οι ξεσκισμένες σάρκες τους
Και η ψυχή μου χωρίς ανάσα φωνάζει ,νοσταλγεί
και βγαίνει από μέσα μου μόνο μια ματωμένη κραυγή
κανείς δε θέλω να βρεθεί μπροστά μου ,κανείς δε μπορεί
μόνος θα χαθώ και εγω όπως όλοι σε αυτή τη καταραμένη γη
μόνος καρφώνω το βλέμμα μου στον κενό ουρανό, όπως έκανες κ συ
μια σκοτεινή ,μοναχική και νεκρή αυγή....
