Ξυπνάω και άλλη μια μέρα ξημερώνει..
Η ψυχή μου κάτω από το πάγο ουρλιάζει...
Το κρυστάλλινο σάβανο μου ματώνει...
Η ζωή μου σε μια γωνιά μόνη γελάει..
Πόνος? Μια ασήμαντη συνήθεια πια..
Φόβος? Τι να με τρομάξει ρε ξανά..
Μοναξιά? Όλοι μόνοι γυρνάμε τελικά..
Σε ένα χάος που δεν έχει λευτεριά..
Η βροχή πέφτει δυνατά, απότομα..
Ξεπλένει σκέψεις κ απελευθερώνει..
Κ εσύ είσαι δίπλα μου, χωρίς όνομα..
Κ αυτό το σάβανο συνεχίζει να ματώνει..
Απελπισία? Ούτε αυτή με χωράει τελικά..
Κενό? Όλα γυρίζουν ασταμάτητα..
Προσμονή? Για τίποτα ,ποτέ ξανά...
Έπεσα σε δίνη που ρουφάει διαλυμένα μυαλά..
Γιατί? Συνεχίζω να ρωτάω τον εαυτό μου..
Γιατί? Το αίμα στα χέρια μου τρέχει κατακόκκινο...
Γιατί? Δεν αντέχω άλλο..
Γιατί? Γιατί..... Ξυπνάω άλλη μια μέρα και πάλι απ' τη αρχή..
