Να ΄μαι για άλλη μια φορά να κοιτάω ψηλά τον ουρανό,
τον βλέπω να είναι συννεφιασμένος, σκοτεινός κ βουβός.
κοιτάζοντας μέσα από της άδειας ψυχής μου το βυθό,
αναβλύζει ένας αργός , νεκρός , μακάβριος χορός...
και έτσι συλλογίζομαι που μπορεί να είναι θαμμένα,
τα μάτια της λύπης ,τα τυφλά και αιματοβαμμένα.
Χωρίς να έχω στο μυαλό μου άλλες επιλογές,
χωρίς να θέλω πια άλλες παραμυθένιες πνοές,
απλώς σκέφτομαι ξανά ένα γεμάτο πόνο χθες,
που ήρθε και απότομα έφυγε χωρίς αναστολές,
όλοι κλεισμένοι στις προσωπικές μας φυλακές...
Σε ένα κόσμο ,μάταιο ,μικρό,
έχοντας τον φόβο για τυφλό οδηγό,
θες να μάθεις ποιο είναι πιο τρομερό?
το να θες να πεθάνεις ή να ζήσεις εδώ?
Και όμως όλα τελείωσαν, αλήθεια κανείς δε προσμένει...
έτσι απλά όλα έφυγαν, κανείς πια δεν περιμένει...
Κανείς πια δε βλέπει τα μάτια του ατελείωτου ουρανού...
κανείς δε θέλει να κοιτάξει το μακάβριο τέλος του...
Νιώθω μέσα μου νεκρός και όμως αντέχω
όμως ζω και δεν ξέρω πια τι και αν το θέλω...
πάντα ήμουν μακριά , τώρα το ξέρω,
θέλω να χαθώ...να χαθώ...
...και όμως ... μένω...περιμένω...
