Το απόλυτο χάος σιγά σιγά ξεσκεπάζεται
λείο στην αρχή και αδύναμο, κάτω από το φως της κατάρας...
παραδομένος στα δώρα της απελπισίας
και της ηλίθιας αρνητικότητάς σου...
αυτή που σε κάνει να φεύγεις πάλι,
γελώντας, χορεύοντας...
γιατί είσαι?
ποιος είσαι?
για ποιον είσαι?
γιατί προσπαθείς?
και προσπαθείς να φύγεις ,να πάρεις και άλλο ,
όσο πιο πολύ μπορείς...
να παίζεις με την εύθραυστη ζωή
και το μόνο που λες...
''σε αγαπώ μέχρι θανάτου...''
όλα μέσα στη ψυχή σου στροβιλίζονται
και αναρωτιέσαι μέσα σου...
ποιος τελικά είμαι?
όλα δυναμώνουν αδιάκοπα,
θα εκραγεί η ύπαρξή σου...
μία νεκρική σιωπηλή χαρά
είναι η μάταιη λύτρωσή σου...
και αυτή η συνήθεια της καλοκαιρινής
απότομης βροχής,
σε κάνει να γλιστράς μακριά...
και ναι....έρχεται το απόλυτο χάος...
στριγγλίζεις και κανείς δεν ακούει...
Χάνομαι στο απόλυτο χάος...
Ήρθε το απόλυτο χάος...
μην ρωτάς πως είναι το χάος...
Καλύτερα να μην μάθεις...
Καλύτερα να μην ξέρεις...
αδιάκοπα θα σε σφυρηλατούν,
τα χτυπήματα της μοίρας...
προσπαθώντας να σπάσουν...
να σπάσουν ότι απέμεινε...
από την άδεια ,θλιβερή
και διαλυμένη ζωή σου...
Δεν θυμάμαι ,πως, που ,πότε,
γιατί δεν με νοιάζει...
γιατί έτσι είναι καλύτερα...
τυλιγμένος στη νεκρική σιγή...
τυλιγμένος στην μελαγχολική γαλήνη...
ξανά στην ίδια τελευταία ανάσα...
ξανά στην ίδια κλειστοφοβική φυλακή...
δεν ξέρω πια...
δεν ξέρω....
απλά με άρπαξε το χάος.
