Και να που τώρα μετράω τις μανιασμένες στιγμές...
λόγια και πράξεις που κρύβουν μυστικές ενοχές...
είναι αυτές οι στιγμές οι παράξενα μοναδικές...
που σε τυλίγουν με άρρωστα λόγια του χθες...
είδα πολλά, ένιωσα το θάνατο στενάχωρα...
αλλά η ζωή μου έφυγε σαν άνεμος αδιάφορα...
νιώθω κλεισμένος σε ένα μυστήριο αστείο...
είμαι σε έναν σκοτεινό δρόμο και παγώνω από το κρύο...
και τώρα που όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει...
στου ξυραφιού έχω βρεθεί την θανατηφόρα κόψη...
και όση χαρά και αν έχω για λίγο νιώσει...
ο πόνος και η δυστυχία με έχουν στοιχειώσει...
με πατάνε με βία και ζητάω συγγνώμη...
στο λαιμό μου νιώθω μια ασφυκτική αγχόνη...
με τυλίγει ,με τρελαίνει ,με πεθαίνει ...
και κρατάω σφιχτά την ψυχή μου που βγαίνει...
οδηγούμαι σε μονοπάτια άβατα...
γύρω τα πάντα γίνανε ξαφνικά άφαντα...
άψυχοι άνθρωποι, όλοι κέρινοι...
έχουν λεν καρδιά, μα στα μάτια μου φαίνεται πέτρινη...
φόβος, πόνος, μοναξιά ,απελπισία...
σκέψεις ανέκφραστες με κρατάνε στη γωνία...
τρόμος ,αηδία, φρίκη ,αναστάτωση....
οι αισθήσεις μου βρίσκονται σε αποδιοργάνωση...
είναι φαντασία η μήπως αλήθεια?
πολεμάω φρικιαστικά τέρατα σε θλιβερά παραμύθια...
η ζωή μας ίσως να είναι ,όπως λένε μια προσωπική ταινία...
αλλά όπως το βλέπω ,θα έχει άσχημο τέλος η δικιά μου ιστορία...
πληγωμένο και κουρασμένο το κορμί μου...
κατεστραμμένη πια η μαύρη ψυχή μου....
τη ζωή τώρα τη βλέπω μακριά να χάνεται...
και να την κυνηγήσω ,δεν έχει πια νόημα και ούτε καν πιάνεται...
και είναι αργά....τόσο γαμημένα αργά...
πολύ αργά...τόσο γαμημένα αργά..
φεύγω ταξίδι σε μέρη απατηλά....
μακριά ,πολύ μακριά...
