Και πάλι εσύ πρέπει να είσαι ο δυνατός...
αλλά μέσα στα δικά τους στεγανά που σου επέβαλαν...
να ακολουθείς ,χωρίς παρεκκλίσεις , τους αδιάφορους κανόνες τους...
πόσο λίγο τελικά όλοι σε ήξεραν...μάλλον κανένας τελικά..
ότι δε θα αντέξεις...όχι ότι δεν μπορείς ,απλά δε θέλεις
και θα φύγεις μακριά...εκεί που ο ήλιος στέκει σε ένα σημείο ασταμάτητα
και ποτέ ξανά δε θα αφήσεις....ποτέ κανέναν όμως ..
κανέναν να δει αυτό που αστράφτει και πονάει μέσα σου.....
το μόνο που έμαθαν σε ολάκερη τη ζωή τους ..
ήταν πως θα καταφέρουν να καταστρέψουν κάθε ευτυχία
μίζερα μικρά άχρηστα και άρρωστα μυαλά...
έπαιξαν με την αγωνία σου...
το φόβο και το ουρλιαχτό σου...
σε ένα πόλεμο τόσο μα τόσο άδικο...
σε ένα παιχνίδι του δαιδαλώδες μυαλού.....
στο πιο αργόσυρτο πένθιμο τόνο....
μα τώρα το ξέρεις καλά.....
κανένας δε μπορεί να σε αγγίξει πια...
μόνος κ περήφανος, φεύγεις ..
με το κεφάλι όσο γίνεται πιο ψηλά....
βλέπουν την διαολεμένη οργή σου να μεγαλώνει....
ποιος περίμενε ότι όλα θα άλλαζαν...σε μια μέρα....
και ότι φοβόσουν θα το εξαφάνιζες...
μια σκοτεινή ,παράξενη, νεκρή μέρα....
και αν νοιάζεσαι ,καλύτερα να μη το μάθω ποτέ
και αν ζω ή αν πέθανα σε παρακαλώ μη νοιαστείς ποτέ..
